Γυμνός βασιλιάς - Αντρέ Ντιντένκο «Ένας γυμνός βασιλιάς είναι ο άνθρωπος
που κοκορεύεται για την κορώνα του
και αγνοεί πως τα ρούχα του λείπουν» Κ.Π.
Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες στην πέμπτη ποιητική του συλλογή, «Το εγκώμιο της σκιάς», γράφει στις «Περικοπές από ένα απόκρυφο ευαγγέλιο»: «Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα, όλα πάνω στην άμμο χτίζονται, όμως το χρέος μας είναι να χτίζουμε σα να’ τανε η άμμος πέτρα…».
Είτε κανείς αποδεχθεί την θεωρία του Δαρβίνου, αυτή της εξέλιξης των ειδών, είτε την εκδοχή του Χριστιανισμού που αναφέρει πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, γνωστό και άγνωστο, και τον άνθρωπο, το μόνο δεδομένο είναι πως το ανθρώπινο είδος έχει σε κάθε περίπτωση ένα κοινό:
Την εξέλιξη.
Συγκεντρώθηκε σε κοινωνίες, έχτισε συναισθήματα που δυσκολεύεται ακόμη και σήμερα να τα καταλάβει στα υπόλοιπα ζώα και κατάφερε να προοδεύσει (?) ιδιαίτερα. Δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένο είδος, καθότι πριν από αυτόν υπήρξαν οι δεινόσαυροι και μάλιστα για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Έχει όμως την εξέλιξη με το μέρος του.
Καθημερινά εξελίσσεται, χωρίς αυτό να σημαίνει αυτόματα πως πάει μπροστά. Ο άνθρωπος οφείλει την ύπαρξή του, στην εξέλιξη. Την δυνατότητα του εγκεφάλου του να επεκταθεί πέρα από τα βασικά «τρέφομαι, ζευγαρώνω, πεθαίνω».
Και όμως καθημερινά, αυτό το περίεργο είδος που πάτησε το πόδι του στη Γη σαν στόχος του να ήταν να την μετατρέψει σε κάτι γκροτέσκο, κάνει ότι μπορεί για να σταματήσει την εξέλιξη. Κρατάει τα πάντα κρυμμένα, κοντά του, φυλακισμένα. Δεν θέλει να πάει με το «ρεύμα», αλλά θέλει να θέσει το δικό του ρεύμα.
Ο φόβος της εξέλιξης, έχει κάνει τον άνθρωπο ανασφαλές ον. Τρέμει στην ιδέα του μόνου σίγουρου γεγονότος της ζωής του: του θανάτου. Μερικές φορές φοβάται και στην ιδέα του «χρέους» του: της αναπαραγωγής του είδους.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος χτίζει πάνω στην άμμο, πράγματα που μόνο η πέτρα μπορεί να αντέξει. Το ζητούμενο στην περίπτωση του παράξενου αυτού είδους, δεν είναι αν η άμμος είναι πέτρα.
Είναι αν η άμμος τελειώνει ή έχει ακόμη να χτίσει. Γιατί αν συμβαίνει το πρώτο… τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ… πρωτόγονα. Όπως έπρεπε να είναι…
Κώστας