Πόση
ανατριχίλα μπορεί να σου προκαλέσει η σκέψη ότι ένας άνθρωπος βγαίνει στη σκηνή
και μπορεί να είναι η τελευταία φορά που το κάνει; Το σκέφτηκες αρκετά;
Πολλαπλασίασέ το επί 10, δώσε σε αυτόν τον άνθρωπο το όνομα Θάνος Ανεστόπουλος,
βάλε μαύρη φόρμα, μαύρη μπλούζα, άσε στην άκρη την καθημερινότητα και έλα να
πάμε ένα ταξίδι στην Τεχνόπολις στο Γκάζι.
Φαντάσου
σκηνικό. Δροσιά, σύννεφα που προαναγγέλουν βροχή, προετοιμασίες, κόσμος, βουβή
χαρά. Ο Θάνος Ανεστόπουλος πάντα «υμνούσε» τη βουβή χαρά. Στα γραπτά του, με
τις κινήσεις του, με τη χροιά της φωνής του. Ο καρκίνος του χτύπησε την πόρτα
πριν αρκετό καιρό. Στα οστά. Δύσκολα τα πράγματα. Η πεμπτουσία της τέχνης του,
τα Διάφανα Κρίνα, ήταν εκεί όμως. Παρότι βρισκόταν στην άκρη του δωματίου, σε
ένα χρονοντούλαπο κλειστό και ασφαλισμένο, ξεπετάχτηκε έτοιμη να τον
αγκαλιάσει.
Όπως τον
αγκαλιάσαμε εμείς το βράδυ της Παρασκευής, στην τελευταία συναυλία των Κρίνων.
Προηγήθηκαν οι Last Drive, ένα συγκλονιστικό συγκρότημα με δυο
τραγουδιστές που παίζουν και όργανα (κιθάρα και μπάσο), έναν ακόμη κιθαρίστα
και ντράμερ. Μουσική πανδαισία με το... καλησπέρα, από jazz μέχρι dark wave, μια περίεργη μίξη metal και rockabilly, χαμός.
Δεύτερο ορεκτικό;
Προσβλητική λέξη. Στη σκηνή ο... τρελός. Ο θεός. Ο Γιάννης Αγγελάκας που
«μοιάζει πάντα σαν να έχει τρέξει 50 χιλιόμετρα» αλλά δεν σταματάει να κινείται
πάνω στη σκηνή, γκρινιάζει ασταμάτητα με στόχο την τελειότητα του ήχου του
έχοντας τα «καρύδια» να διακόψει τη συναυλία για 2-3 λεπτά ώστε να φτιαχτούν τα
ηχεία που ακούει ο ίδιος και στέλνει μήνυμα: «η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν
νιώθει ότι φταίει».
Η μεγάλη ώρα
έφτασε. Τα πέντε άλλα μέλη των Κρίνων βγαίνουν στη σκηνή. Το σόλο εισαγωγής
συγκλονίζει και έπειτα από έναν μουσικό οργασμό έρχεται το... μπαμ. Ο Θάνος
βγαίνει στη σκηνή και η Ελλάδα σείεται. Στα πρώτα τέσσερα τραγούδια του η βροχή
δεν έχει εμφανιστεί ακόμη, τα μάτια όμως είναι υγρά. Πριν λίγους μήνες τον είχα
δει στο Αιγάλεω να παίζει με την κιθάρα του solo, γκρινιάζοντας όταν του ζητούσαμε τραγούδια των
Κρίνων.
Κι εκεί που
νομίζεις πως τα έχεις ακούσει όλα στη ζωή, έρχεται ο πλέον σύγχρονος Έλληνας
τραγικός ποιητής. Η επιτομή της διχασμένης φιλοσοφίας μεταξύ πίστης στο
ανθρώπινο είδος και απόλυτου μίσους για αυτό: «Ο καρκίνος δεν είναι αρρώστεια».
Ίσως σας
κούρασα, ίσως μπορούσα να γράψω βιβλίο αντί αυτού του αφιερώματος. Ήρθε η ώρα
για μουσική. Κι όπως επιτάσσουν τα Διάφανα Κρίνα: «Βάλτε να πιούμε»!
Υ.Γ. Συγκλονιστική
η guest εμφάνιση του
Αλκίνοου Ιωαννίδη, ο οποίος τραγούδισε μαζί με τον Θάνο αρκετά κομμάτια και στο
τέλος έστειλε μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης προς όλους αυτούς που καθημερινά
πονάνε (ή καλύτερα, πονάμε) για μια πιο αξιοπρεπή ζωή. Στους πρόσφυγες, τους
οικοδόμους, τους βιβλιοθηκάριους, τους ταξιτζήδες, τους εργάτες κάθε λογής.
Στην «φτώχεια» που λέει ο Αγγελάκας, η οποία μάλλον πρέπει να σταματήσει να
νιώθει ότι φταίει. Πολύ φρόνιμοι δεν καθίσαμε;
