Vincent Van Gogh, Η θάλασσα στο Σεν Μαρί, Ιούνιος 1888..
Η θάλασσα στην προκυμαία της πόλης του «υπάρχω...κι ύστερα δεν υπάρχεις»
... Τη θάλασσα προχθές την είδα να είναι κατάμαυρη και φουρτουνιασμένη. Κιτρινισμένες φωτογραφίες επέπλεαν στον αφρό των κυμάτων και χτυπούσαν με λύσσα την προκυμαία... την προκυμαία του " υπάρχω και ύστερα δεν υπάρχεις"... τα κύματα πελώρια χτυπούσαν τα πρώτα σπίτια της πόλης... Αλμύρα ήρθε στα χείλη όλων... Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε ... χαμόγελο ανήσυχο... μα και ελπιδοφόρο. Γέλασαν τα στόματα των σπιτιών της μικρής πόλης, ανοίγοντας διάπλατα οι πόρτες τους και φωτίστηκαν τα παραθυρομάτια τους.... δεν ήταν όπως κάθε χειμώνα αυτή η καταιγίδα. Τι να προμηνούσε, ή μήπως είχε έλθει η ώρα να συμβεί το διαφορετικό, το σημαντικό επιτέλους να επιβληθεί στο ασήμαντο που περιδιάβαινε τους δρόμους αρκετό καιρό πετώντας λόγια και απειλές; Έμεινα έκθαμβος όταν είδα πολύ κοντά στα κύματα μέσα στις φωτογραφίες κάποιες εικόνες τεράτων που με τρομακτική δύναμη ρουφούσαν το νερό των ελπιδοφόρων κυμάτων.... ρουφούσαν αχόταγα τη θάλασσα....τα πρόσωπα των ανθρώπων έγιναν πρόσωπα αγαλμάτων, λευκά πρόσωπα.... μειδιώντας παράλογα, αμήχανα και δυστυχισμένα.
Η θάλασσα στην προκυμαία της πόλης του «υπάρχω...κι ύστερα δεν υπάρχεις»
... Τη θάλασσα προχθές την είδα να είναι κατάμαυρη και φουρτουνιασμένη. Κιτρινισμένες φωτογραφίες επέπλεαν στον αφρό των κυμάτων και χτυπούσαν με λύσσα την προκυμαία... την προκυμαία του " υπάρχω και ύστερα δεν υπάρχεις"... τα κύματα πελώρια χτυπούσαν τα πρώτα σπίτια της πόλης... Αλμύρα ήρθε στα χείλη όλων... Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε ... χαμόγελο ανήσυχο... μα και ελπιδοφόρο. Γέλασαν τα στόματα των σπιτιών της μικρής πόλης, ανοίγοντας διάπλατα οι πόρτες τους και φωτίστηκαν τα παραθυρομάτια τους.... δεν ήταν όπως κάθε χειμώνα αυτή η καταιγίδα. Τι να προμηνούσε, ή μήπως είχε έλθει η ώρα να συμβεί το διαφορετικό, το σημαντικό επιτέλους να επιβληθεί στο ασήμαντο που περιδιάβαινε τους δρόμους αρκετό καιρό πετώντας λόγια και απειλές; Έμεινα έκθαμβος όταν είδα πολύ κοντά στα κύματα μέσα στις φωτογραφίες κάποιες εικόνες τεράτων που με τρομακτική δύναμη ρουφούσαν το νερό των ελπιδοφόρων κυμάτων.... ρουφούσαν αχόταγα τη θάλασσα....τα πρόσωπα των ανθρώπων έγιναν πρόσωπα αγαλμάτων, λευκά πρόσωπα.... μειδιώντας παράλογα, αμήχανα και δυστυχισμένα.
.
Μας πήραν το νερό τα τέρατα.... το υδρογόνο και το οξυγόνο μας... τη θάλασσά μας. Τώρα έχουμε μία εικονική θάλασσα.... θάλασσα σε ολόγραμμα .... περνάμε μέσα της και δεν νοιώθουμε την αλμύρα της... δε μας αγκαλιάζει με την υγρασία της.... δεν ακούμε το μουρμουρητό της..... μας άφησαν τουλάχιστον την εικόνα της σαν σε βουβή ταινία.... τη βλέπουμε και οραματιζόμαστε.... κάνουμε όνειρα.... έτσι μου είπαν.
Μας πήραν το νερό τα τέρατα.... το υδρογόνο και το οξυγόνο μας... τη θάλασσά μας. Τώρα έχουμε μία εικονική θάλασσα.... θάλασσα σε ολόγραμμα .... περνάμε μέσα της και δεν νοιώθουμε την αλμύρα της... δε μας αγκαλιάζει με την υγρασία της.... δεν ακούμε το μουρμουρητό της..... μας άφησαν τουλάχιστον την εικόνα της σαν σε βουβή ταινία.... τη βλέπουμε και οραματιζόμαστε.... κάνουμε όνειρα.... έτσι μου είπαν.
.
Πήρα μια βάρκα με κουπιά και κωπηλατούσα στο όνειρο....
.
Πήρα μια βάρκα με κουπιά και κωπηλατούσα στο όνειρο....
.
