Life is li(f)e

Σήμερα λέω να γράψω μερικά πολύ ξεκάθαρα πράγματα. Ίσως υπερβολικά. Μερικές σκέψεις που ταλαιπωρούν το μυαλό μου εδώ και καιρό και έχω ανάγκη να τις γράψω απλώς και κατ’ επέκταση, τις μοιράζομαι μαζί σας.

Προσωπικά, ανέκαθεν είχαν επίγνωση πως η ψυχική μου ισορροπία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το σεξ. Είναι κάτι το οποίο έχω αποδεχθεί και ζω με αυτό. Ωστόσο, από τότε που ζω συνειδητά στον κόσμο αυτό, περίπου από τα 12-13 μου δηλαδή, νιώθω να δέχομαι (και οι γύρω μου μαζί μου) τόσες πολλές πιέσεις, διαφόρων ειδών από πολλές πλευρές.

Συνέπεια αυτού, είναι να καταναλώνω περισσότερο χρόνο ώστε να αντιμετωπίζω αυτές τις πιέσεις ώστε να μην μου σπάνε τα νεύρα. Συνέπεια της συνέπειας, είναι να μη ζω τη ζωή μου όσο ανατρεπτική όσο την φαντάζομαι και να έχω εξελιχθεί σε μια προσωπικότητα που έχει περισσότερες κοινωνικές άμυνες από αυτούς που κατακρίνει πως είναι ανασφαλείς.

Με λίγα λόγια: δεν έχω καν τον χρόνο να ηρεμήσω και να βρω έναν άνθρωπο για να περάσω λίγο καλά μαζί του.

Και στον ελάχιστο αυτό χρόνο που προσπαθώ να βρω κάτι τέτοιο, συναντάω μπροστά μου απροσπέλαστα τείχη τα οποία δεν διαλύονται με τίποτα και δεν σου επιτρέπουν να έχεις πρόσβαση στο οτιδήποτε. Αυτό δεν συμβαίνει με ανθρώπους (γυναίκες κυρίως) του ίδιου στιλ, όμως πάντα συνέβαινε με διαφορετικούς ανθρώπους.

Παρατηρώ μια γενικότερα σκληρή αντιμετώπιση των πραγμάτων από πλευράς τόσο των γυναικών όσο και των αντρών. Σαν οι πρώτες να θεωρούν τους εαυτούς τους έπαθλα των δεύτερων για την προσπάθειά τους να τις κατακτήσουν και οι δεύτεροι να αποδέχονται αυτή τη μοίρα και όταν τις καταφέρνουν; Μένουν μαζί τους και τις μεταχειρίζονται με τέτοιο τρόπο που αυτές φεύγουν και ο άλλος ξεκινάει από την αρχή, χωρίς να έχει μάθει από το τραγικότατο λάθος του.

Τα πράγματα στον πλανήτη αυτόν είναι ίσα για όλους. Κάποτε οι γυναίκες διεκδίκησαν ισότητα με τους άντρες. Πολύ καλά έκαναν. Είναι άνθρωποι. Το ίδιο είδος. Τα ίδια χαρακτηριστικά και οι ίδιες ακριβώς ανάγκες. Όλοι είναι ίσοι για όλους.

Βλέπεις μια γυναίκα η οποία είναι ελεύθερη και πλησιάζει στην ηλικία που τα περιθώρια για το… χρέος της στο είδος, το παιδί, στενεύουν. Τρέμει στην ιδέα πως θα πεθάνει χωρίς να γίνει μάνα. Παντρεύεται κάποιον περισσότερο από ανάγκη παρά από αγάπη και γνώση. Γίνονται μανάδες κοριτσιών που θα γίνουν ίδιες με αυτές ή αγοριών που θα γίνουν ίδια με αυτό που θα γράψω παρακάτω.

Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες. Βρίσκουν μια γυναίκα που έχει ανάγκη, κάνουν παιδιά μαζί της όμως καταλήγουν να τρομάζουν και να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, αφήνοντας αγόρια να μεγαλώσουν χωρίς το πρότυπο του άνδρα στο σπίτι.

Κοινωνίες με ανασφάλειες και άμυνες, που έχουν ανάγει σε επιστήμη τον γεννετικό κώδικα του ανθρώπου και τα ένστικτά του τα έχουν μετατρέψει από απλή επιβίωση σε αυτό που ονομάζουν ποιότητα ζωής ή για τους πιο λόγιους, ευ ζην.

Η πουτάνα η ζωή είναι απλή. Χρειάζεσαι μερικές ώρες ύπνου, μερικές ώρες σεξ και μερικές ώρες συζητήσης, φαγητού και «εκπαίδευσης» των παιδιών σου.

Αυτό είναι η ζωή του ανθρώπου γιατί δεν διαφέρει σε τίποτα από τα ζώα, παρά μόνο στο ότι ανέπτυξε τον εγκέφαλό του αρκετά που δημιούργησε περισσότερα προβλήματα, από ότι λύσεις.

This is fucking life και τίποτα παραπάνω.

Καλημέρα.

Κώστας

Η παπουτσοθήκη των αναμνήσεων

Μια ανοιχτή παπουτσοθήκη. Τρία ράφια γεμάτα αναμνήσεις, επιλογές ζωής, ενδεικτικά ενός χαρακτήρα πολύπλευρου και δυναμικού.

Περίπου τέσσερα ζευγάρια allstarakia προτείνουν σε όποιον τα κοιτάζει τα κορδόνια τους, έτοιμα να μαρτυρήσουν τις εμπειρίες μισού αιώνα ζωής.

Σκισμένα από τις κακοτοπιές και μπαλωμένα με την πίστη στον εαυτό τους, συνεχίζουν να περπατούν ένα μονοπάτι που κάθε του βήμα, είναι περιπέτεια.

Φλωρεντία, Ζάκυνθος, Αιγάλεω, Κρήτη, Αθήνα, Αλεξανδρούπολη, Σύρος, Πρέσπες. Τα allstarakia δεν χαλάνε ποτέ, απλώς όσο μεγαλώνουν… αποκτούν στιλ.

Αν έχεις φορέσει ποτέ ένα ζευγάρι, θα ξέρεις σε τι αναφέρομαι. Αυτά τα «σπασίματα» στο λάστιχο, οι φθορές στο πανί και η μαυρισμένη γλώσσα από τα σφιχτά κορδόνια.

Ροκ ζωή, ροκ όνειρα. Μαρτυρούν μια ζωή ταλαίπωρη και γενναία.

Μαμά…

Χρόνια καλά. Σ’ ευχαριστώ που δεν έφυγες ποτέ από δίπλα μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ έμαθες να φοράω allstarakia. Γιατί θέλει να έχεις κότσια για να φορέσεις κάτι πάνινο και να το μετατρέψεις σε ατσάλι.

Κώστας

Ψευτοεπαναστάτες ή Ανασφαλείς;

Για να ξεκαθαρίσω από πριν ορισμένα πράγματα, πριν προχωρήσω στην παρακάτω σκέψη, θέλω να θέσω τα εξής ως δεδομένα.
Α) ποτέ στη ζωή μου δεν με ένοιαζε ποιον έχω δίπλα μου, αν αυτός που στέκεται κοντά μου σε δημόσιο χώρο είναι μαύρος, κίτρινος, κόκκινος, λευκός, ζητιάνος, επιχειρηματίας, διάσημος, άσημος ή οτιδήποτε το οποίο είναι κατακριτέο από μεγάλη μερίδα ανθρώπων
Β) στη ζωή μου δεν με επηρέασε το οικονομικό ή κοινωνικό status των ανθρώπων με τους οποίους έχω επιλέξει να ζω την καθημερινότητά μου και σέβομαι τις απόψεις όλων, είτε είναι ακραίες είτε συμβιβαστικές.

Ας προχωρήσουμε στο «ζουμί» του θέματος.

Αρχικά, θέτω το εξής ερώτημα: Πότε νιώθεις ελεύθερη/ ελεύθερος εσύ που διαβάζεις αυτό εδώ το κείμενο; Προσπάθησε να δώσεις έναν ορισμό της απελευθέρωσής σου από κάθε taboo και κράτα το για εσένα.

Σκεπτόμενος για αρκετά χρόνια, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει ελεύθερος όταν καταφέρει να αγνοήσει τους υπόλοιπους ανθρώπους από γύρω του, ακόμη και όταν αυτοί είναι εκεί. Όχι όταν τους αγνοεί σταθερά και μόνιμα, απλά όταν έχει την ικανότητα να απομονώσει τον κόσμο του και να τον κάνει άτρωτο απέναντι στις κοινωνικές και ψυχολογικές απειλές που νιώθει.

Κοινώς, όταν απελευθερωθεί από όλες του τις ανασφάλειες.

Καθημερινά διανύω μια απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων για να φτάσω στη δουλειά μου, χωρίς αμάξι. Χρησιμοποιώ πολύ το μετρό, ξεκινώντας από το Αιγάλεω και φτάνοντας έως την Πανόρμου. Αρκετές στάσεις ώστε το χειμώνα η κατάσταση να είναι αποπνικτική και το καλοκαίρι ιδιαίτερα ευχάριστη (όταν έχει air-condition ο συρμός).

Όπως πολλοί από εσάς, έτσι και εγώ ζω αρκετούς ανθρώπους για ελάχιστα λεπτά της ζωής τους. Και όμως μέσα σε αυτά τα ελάχιστα λεπτά, είναι εύκολο να διακρίνει κανείς τις εποχής και κατ’ επέκταση, φυσικά, τις ανασφάλειες του καθενός.

* Ζούμε στην εποχή στην οποία μια γυναίκα έχει συνεχώς το άγχος πως ο άντρας που κάθεται δίπλα της, έχει ίδιες πιθανότητες να είναι ενοχλητικά χυδαίος, με όσες έχει να είναι ο άντρας της ζωής της.

* Ζούμε στην εποχή στην οποία ένας άντρας φοβάται να καθίσει δίπλα σε μια γυναίκα στο μετρό, διότι σκέφτεται πως ίσως αυτή σκέφτεται, ότι έκατσε δίπλα της επειδή του αρέσει το πληθωρικό στήθος της και θέλει να της κάνει καμάκι.

* Ένας άντρας προτιμά να κάτσει άντρα, διότι ξέρει πως δεν θα θεωρηθεί ομοφυλόφιλος και γνωρίζει πως αυτός δίπλα στον οποίο κάθεται, θα τον αγνοήσει γιατί πολύ απλά… δεν έχει πληθωρικό στήθος!

* Μια γυναίκα φυσικά και θα καθίσει δίπλα σε μια άλλη γυναίκα, διότι δεν νιώθει ανασφαλής καθώς δεν απειλείται άμεσα από κάτι συνήθως ισχυρότερο σωματικά και ξέρει πως ακόμη και αν η διπλανή της είναι ομοφυλόφιλη, μπορεί εύκολα να της δείξει πως δεν ενδιαφέρεται.

Και ρωτάω το εξής: Στην Ελλάδα της οποίας το 4% σχεδόν έριξε την ψήφο του υπέρ των «ανατρεπτικών» (;) Οικολόγων Πράσινων, την Ελλάδα που συντηρεί στο 8% το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας και που υποστηρίζει τον Τσίπρα όταν μιλάει για ανατρεπτικούς τρόπους προστασίας του περιβάλλοντος… τόσο πολύ φοβάται ο βλάκας ο Έλληνας και η βλαμμένη η Ελληνίδα, τον διπλανό της; Ποιο από τα δυο είναι ψεύτικο και πουριτανικό;

Κώστας