Για να ξεκαθαρίσω από πριν ορισμένα πράγματα, πριν προχωρήσω στην παρακάτω σκέψη, θέλω να θέσω τα εξής ως δεδομένα.
Α) ποτέ στη ζωή μου δεν με ένοιαζε ποιον έχω δίπλα μου, αν αυτός που στέκεται κοντά μου σε δημόσιο χώρο είναι μαύρος, κίτρινος, κόκκινος, λευκός, ζητιάνος, επιχειρηματίας, διάσημος, άσημος ή οτιδήποτε το οποίο είναι κατακριτέο από μεγάλη μερίδα ανθρώπων
Β) στη ζωή μου δεν με επηρέασε το οικονομικό ή κοινωνικό status των ανθρώπων με τους οποίους έχω επιλέξει να ζω την καθημερινότητά μου και σέβομαι τις απόψεις όλων, είτε είναι ακραίες είτε συμβιβαστικές.
Ας προχωρήσουμε στο «ζουμί» του θέματος.
Αρχικά, θέτω το εξής ερώτημα: Πότε νιώθεις ελεύθερη/ ελεύθερος εσύ που διαβάζεις αυτό εδώ το κείμενο; Προσπάθησε να δώσεις έναν ορισμό της απελευθέρωσής σου από κάθε taboo και κράτα το για εσένα.
Σκεπτόμενος για αρκετά χρόνια, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει ελεύθερος όταν καταφέρει να αγνοήσει τους υπόλοιπους ανθρώπους από γύρω του, ακόμη και όταν αυτοί είναι εκεί. Όχι όταν τους αγνοεί σταθερά και μόνιμα, απλά όταν έχει την ικανότητα να απομονώσει τον κόσμο του και να τον κάνει άτρωτο απέναντι στις κοινωνικές και ψυχολογικές απειλές που νιώθει.
Κοινώς, όταν απελευθερωθεί από όλες του τις ανασφάλειες.
Καθημερινά διανύω μια απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων για να φτάσω στη δουλειά μου, χωρίς αμάξι. Χρησιμοποιώ πολύ το μετρό, ξεκινώντας από το Αιγάλεω και φτάνοντας έως την Πανόρμου. Αρκετές στάσεις ώστε το χειμώνα η κατάσταση να είναι αποπνικτική και το καλοκαίρι ιδιαίτερα ευχάριστη (όταν έχει air-condition ο συρμός).
Όπως πολλοί από εσάς, έτσι και εγώ ζω αρκετούς ανθρώπους για ελάχιστα λεπτά της ζωής τους. Και όμως μέσα σε αυτά τα ελάχιστα λεπτά, είναι εύκολο να διακρίνει κανείς τις εποχής και κατ’ επέκταση, φυσικά, τις ανασφάλειες του καθενός.
* Ζούμε στην εποχή στην οποία μια γυναίκα έχει συνεχώς το άγχος πως ο άντρας που κάθεται δίπλα της, έχει ίδιες πιθανότητες να είναι ενοχλητικά χυδαίος, με όσες έχει να είναι ο άντρας της ζωής της.
* Ζούμε στην εποχή στην οποία ένας άντρας φοβάται να καθίσει δίπλα σε μια γυναίκα στο μετρό, διότι σκέφτεται πως ίσως αυτή σκέφτεται, ότι έκατσε δίπλα της επειδή του αρέσει το πληθωρικό στήθος της και θέλει να της κάνει καμάκι.
* Ένας άντρας προτιμά να κάτσει άντρα, διότι ξέρει πως δεν θα θεωρηθεί ομοφυλόφιλος και γνωρίζει πως αυτός δίπλα στον οποίο κάθεται, θα τον αγνοήσει γιατί πολύ απλά… δεν έχει πληθωρικό στήθος!
* Μια γυναίκα φυσικά και θα καθίσει δίπλα σε μια άλλη γυναίκα, διότι δεν νιώθει ανασφαλής καθώς δεν απειλείται άμεσα από κάτι συνήθως ισχυρότερο σωματικά και ξέρει πως ακόμη και αν η διπλανή της είναι ομοφυλόφιλη, μπορεί εύκολα να της δείξει πως δεν ενδιαφέρεται.
Και ρωτάω το εξής: Στην Ελλάδα της οποίας το 4% σχεδόν έριξε την ψήφο του υπέρ των «ανατρεπτικών» (;) Οικολόγων Πράσινων, την Ελλάδα που συντηρεί στο 8% το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας και που υποστηρίζει τον Τσίπρα όταν μιλάει για ανατρεπτικούς τρόπους προστασίας του περιβάλλοντος… τόσο πολύ φοβάται ο βλάκας ο Έλληνας και η βλαμμένη η Ελληνίδα, τον διπλανό της; Ποιο από τα δυο είναι ψεύτικο και πουριτανικό;
Α) ποτέ στη ζωή μου δεν με ένοιαζε ποιον έχω δίπλα μου, αν αυτός που στέκεται κοντά μου σε δημόσιο χώρο είναι μαύρος, κίτρινος, κόκκινος, λευκός, ζητιάνος, επιχειρηματίας, διάσημος, άσημος ή οτιδήποτε το οποίο είναι κατακριτέο από μεγάλη μερίδα ανθρώπων
Β) στη ζωή μου δεν με επηρέασε το οικονομικό ή κοινωνικό status των ανθρώπων με τους οποίους έχω επιλέξει να ζω την καθημερινότητά μου και σέβομαι τις απόψεις όλων, είτε είναι ακραίες είτε συμβιβαστικές.
Ας προχωρήσουμε στο «ζουμί» του θέματος.
Αρχικά, θέτω το εξής ερώτημα: Πότε νιώθεις ελεύθερη/ ελεύθερος εσύ που διαβάζεις αυτό εδώ το κείμενο; Προσπάθησε να δώσεις έναν ορισμό της απελευθέρωσής σου από κάθε taboo και κράτα το για εσένα.
Σκεπτόμενος για αρκετά χρόνια, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει ελεύθερος όταν καταφέρει να αγνοήσει τους υπόλοιπους ανθρώπους από γύρω του, ακόμη και όταν αυτοί είναι εκεί. Όχι όταν τους αγνοεί σταθερά και μόνιμα, απλά όταν έχει την ικανότητα να απομονώσει τον κόσμο του και να τον κάνει άτρωτο απέναντι στις κοινωνικές και ψυχολογικές απειλές που νιώθει.
Κοινώς, όταν απελευθερωθεί από όλες του τις ανασφάλειες.
Καθημερινά διανύω μια απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων για να φτάσω στη δουλειά μου, χωρίς αμάξι. Χρησιμοποιώ πολύ το μετρό, ξεκινώντας από το Αιγάλεω και φτάνοντας έως την Πανόρμου. Αρκετές στάσεις ώστε το χειμώνα η κατάσταση να είναι αποπνικτική και το καλοκαίρι ιδιαίτερα ευχάριστη (όταν έχει air-condition ο συρμός).
Όπως πολλοί από εσάς, έτσι και εγώ ζω αρκετούς ανθρώπους για ελάχιστα λεπτά της ζωής τους. Και όμως μέσα σε αυτά τα ελάχιστα λεπτά, είναι εύκολο να διακρίνει κανείς τις εποχής και κατ’ επέκταση, φυσικά, τις ανασφάλειες του καθενός.
* Ζούμε στην εποχή στην οποία μια γυναίκα έχει συνεχώς το άγχος πως ο άντρας που κάθεται δίπλα της, έχει ίδιες πιθανότητες να είναι ενοχλητικά χυδαίος, με όσες έχει να είναι ο άντρας της ζωής της.
* Ζούμε στην εποχή στην οποία ένας άντρας φοβάται να καθίσει δίπλα σε μια γυναίκα στο μετρό, διότι σκέφτεται πως ίσως αυτή σκέφτεται, ότι έκατσε δίπλα της επειδή του αρέσει το πληθωρικό στήθος της και θέλει να της κάνει καμάκι.
* Ένας άντρας προτιμά να κάτσει άντρα, διότι ξέρει πως δεν θα θεωρηθεί ομοφυλόφιλος και γνωρίζει πως αυτός δίπλα στον οποίο κάθεται, θα τον αγνοήσει γιατί πολύ απλά… δεν έχει πληθωρικό στήθος!
* Μια γυναίκα φυσικά και θα καθίσει δίπλα σε μια άλλη γυναίκα, διότι δεν νιώθει ανασφαλής καθώς δεν απειλείται άμεσα από κάτι συνήθως ισχυρότερο σωματικά και ξέρει πως ακόμη και αν η διπλανή της είναι ομοφυλόφιλη, μπορεί εύκολα να της δείξει πως δεν ενδιαφέρεται.
Και ρωτάω το εξής: Στην Ελλάδα της οποίας το 4% σχεδόν έριξε την ψήφο του υπέρ των «ανατρεπτικών» (;) Οικολόγων Πράσινων, την Ελλάδα που συντηρεί στο 8% το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας και που υποστηρίζει τον Τσίπρα όταν μιλάει για ανατρεπτικούς τρόπους προστασίας του περιβάλλοντος… τόσο πολύ φοβάται ο βλάκας ο Έλληνας και η βλαμμένη η Ελληνίδα, τον διπλανό της; Ποιο από τα δυο είναι ψεύτικο και πουριτανικό;
Κώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν πήγε στράφι ούτε άσκοπα που η ισόβια λατρεία μου για τη λογοτεχνία μ΄ έκανε:
Πιο τσιγκούνη στους ήχους και τις συλλαβές
Απ΄ όσο έγινε ο Μίδας για το χρυσάφι του.
Όσκαρ Ουάιλντ, de profundis