Θ.Κ.Τ.Κ. & Θ.Π.Μ.&Θ.

Πάει αρκετός καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Συνήθως όταν συμβαίνει αυτό, ότι ακολουθεί είναι τραγελαφικά μπερδεμένο, ξεκάθαρο μόνο στα μυαλά τεσσάρων συγκεκριμένων ανθρώπων (ίσως και ενός ακόμα) και πάρα πολύ κυνικό.

Μ’ αρέσει όταν γίνομαι κυνικός, γιατί ξέρω πως έχω επίγνωση της ψευδαίσθησης ότι αντέχω τον ρεαλισμό, παρά το γεγονός πως είμαι ένας άνθρωπος με πολλά όνειρα. Ίσως τόσα πολλά που βαρέθηκα να τα κάνω και απλά ζω.

Τις τελευταίες τρεις ημέρες νιώθω πως το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί. Θα κατακτήσουμε τον κόσμο ρε μαλάκα, άνετα όμως. Όσο κυνικοί και ρεαλιστές κι αν είμαστε, εμείς θα το καταφέρουμε γιατί δεν είναι όνειρο αλλά αποτέλεσμα. Θα γίνουμε οι καλύτεροι στο είδος μας, ακόμη και αν αναγνωριστούμε μετά τον θάνατό μας. Θα το κάνουμε γιατί αξίζει η προσπάθεια και όταν προσπαθείς, κατακτάς. Period.

Όταν είσαι μεθυσμένος, λες ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αλήθειες. Δεν ξέρω αν για εσάς 6 μπύρες και μισό μπουκάλι μαυροδάφνη δεν είναι αρκετά, τουλάχιστον εγώ είμαι της άποψης πως μεθάς εξαιτίας της παρέας και όχι μόνο λόγω του ποτού. Και όταν είστε 5 τυπάκια, στη μέση του πουθενά, χωρίς κανέναν δικό τους κοντά και μερικές κουβέντες που είναι βουτηγμένες για πολλά χρόνια σε εμπειρίες, τότε μεθάς ωραία.

Θα κατακτήσουμε τον κόσμο, γιατί είναι δικός μας ήδη! Οξύμωρο; Who gives a fucking crap? Δεν υπάρχει πρέπει εξάλλου… Οπότε δεν υπάρχει και πρόγραμμα, ούτε διαδικασίες προδιαγεγραμμένες. We set the rules, we follow them. The rest of you… full damage!

Δεν έχω τάσεις ιμπεριαλιστικές. Ξέρω πως θα κατακτήσω τον κόσμο αυτόν παρέα με ένα μπάσο, ένα πενάκι για 3D, ένα μπουκάλι χημείας, μερικά βιβλία γλωσσολογίας και… χμ… δεν μπορώ να σκεφτώ το πέμπτο γιατί προφανώς κανείς δεν ξέρει ο ίδιος τι αντιπροσωπεύει.

Το μόνο που ξέρω είναι πως στα 22 μου έχω κατασταλάξει σε ορισμένα πράγματα. Άργησα; Ίσως. Χέστηκα που άργησα; ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ! It was worth the wait, γαμώ το σπίτι μου…

Έχεις αισθανθεί ποτέ να σε «γεμίζει» μια συζήτηση; Εγώ το νιώθω όταν μιλάω για θάνατο, συνειδητοποίηση της ύπαρξης και του ελάχιστου μεγέθους της ζωής. Προφανώς θα πεθάνω μόνος μου και θλιμμένος. Όπως όλοι μας άλλωστε… Δεν θυμάμαι ποτέ κάποιον εκτός πολέμου να πέθανε χαρούμενος και παρέα με άλλους.

Το μόνο που με νοιάζει, είπε, είναι όταν πεθάνω ότι θα αφήσω κάποιους πίσω μου να κλάψουν για εμένα. Βέβαια, σκέφτηκε μετά και απάντησε μόνος του, για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχουν πεθάνει όλοι όσοι θα λυπόντουσταν για εμένα πριν πεθάνω εγώ. Οπότε θα έχω ζήσει πολλές φορές, αυτό που δεν θέλω να νιώσουν οι άλλοι.

Όταν απελευθερωθείς τελείως από όλα αυτά, δεν θα σκέφτεσαι αυτόν που αφήνεις πίσω σου και πόσο λυπάται…

Κώστας