Από τότε που θυμάμαι την Ελλάδα, περίπου δηλαδή από το 1997 όταν στα δέκα μου χρόνια άρχισα να επεξεργάζομαι τις πληροφορίες που λάμβανα πανταχόθεν, το πολιτικό κατεστημένο της χώρας έχει ως εξής:
Όλοι είμαστε ίσοι, αλλά κάποιοι άλλοι είναι πιο «ίσοι» από τους άλλους.
Πρακτικά αυτό συμβαίνει παντού, είτε είσαι Έλληνας, είτε Νιγηριανός, είτε Αργεντινός, είτε Ινδός ή Αυστραλός. Παραμένεις άνθρωπος, άρα ένα ον που λατρεύει να μισεί, να καταστρέφει, θεωρώντας τον εαυτό του υπεράνω όλων… εκτός του Θεού!
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα το οποίο δυστυχώς ή ευτυχώς, περνάει πολύ στον κόσμο. Είτε είσαι Έλληνας… και ούτω καθεξής για να μην κουράζω. Παραμένεις άνθρωπος, ένα ον που γουστάρει να ομαδοποιείται, να χάνει την αδύναμη ταυτότητά του μέσα στο πλήθος και να ενώνει την άναρθρη κραυγή του με αυτές των υπολοίπων, για να νιώσει ισχυρός.
Αν μπορώ να μετρήσω σωστά, από το 1997 έως σήμερα έχω βιώσει τέσσερις βουλευτικές εκλογές και τρεις Ευροεκλογές. Έχω ψηφίσει στις βουλευτικές του 2007, που ήταν η πρώτη μου ψηφοφορία, στις ευρωεκλογές του 2009 που ήταν η τρίτη και στις δημοτικές του Αιγάλεω που ήταν η δεύτερη.
Κάθε ένα από αυτά τα τρία πρωινά, ήταν ίδιο. Ξυπνούσα, πήγαινα και έριχνα την ψήφο μου και για την υπόλοιπη ημέρα άκουγα συζητήσεις επί συζητήσεων, πολιτικές τοποθετήσεις, ανθρώπους απελπισμένους, άλλους έτοιμους για αλλαγή και τα λοιπά.
Το καλοκαίρι του 2004, είδα την εθνική ομάδα της Ελλάδας να κατακτά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία. Αντίθετα με τις εκλογές, εκεί ήμουν ρομαντικός και πίστεψα πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Πέντε χρόνια μετά, ΞΕΡΩ πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Γιατί αυτοί που ήταν νέοι το 2000, το 2004 και το 2007, τώρα είναι μεγάλοι. Και στο μυαλό μεγάλοι, κομματοποιημένοι και έτοιμοι να συνεχίσουν την παράδοση των ένδοξων Ελλήνων πατεράδων τους που στήριξαν το σάπιο σύστημα μιας χώρας, η οποία καταρρέει συνεχώς.
Πέντε χρόνια μετά, ΞΕΡΩ πως τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει αλλάξει μετά την κατάκτηση του EURO 2004. Πέρα από το γεγονός πως δεν υπάρχει πλέον καμιά εμπιστοσύνη στον Ότο Ρεχάγκελ, έναν άνθρωπο ο οποίος ξεκίνησε ως θεός για την Ελλάδα και πλέον γεροξεκούτη τον ανεβάζουν και ξεπερασμένο τον κατεβάζουν, κάνοντας κωλοτούμπες όταν η Ελλάδα βρίσκει την ευκαιρία να νικήσει κάποια ομάδα κατώτερη.
Δυστυχώς η νοοτροπία του Έλληνα ήταν, είναι και για πάντα θα είναι, αυτή που ισχύει στο ποδόσφαιρό του. Γιατί να είμαι ένας απλώς πολίτης σε μια χώρα αναπτυγμένη σωστά και λειτουργική, όταν μπορώ να είμαι βασιλιάς του χωριού των δέκα εκατομμυρίων ζώων;
Γιατί να μην στηρίξω το Πα.Σο.Κ., την Ν.Δ., το Κ.Κ.Ε, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το ΛΑ.Ο.Σ. και τους μοδάτους Πράσινους σαν να στηρίζω απλά την ομάδα μου μια Κυριακή στο γήπεδο, λες και την επόμενη μέρα τα πράγματα θα είναι ίδια; Σαν να μην κρίνω το μέλλον της χώρας μου με την ψήφο μου; Αφού έχει πλάκα να περιμένεις απλά τους τρεις μήνες καλοκαιριού για να νιώσεις πλήρης, περνώντας 15 μέρες στην παραλία πίνοντας καφέ, παίζοντας τάβλι και χαζεύοντας γκόμενες και γκόμενους, για να επιστρέψεις στους εννέα μήνες της κενής ζωής σου και να γκρινιάζεις πως θες άδεια από μια δουλειά στην οποία δεν κουράζεσαι.
Εξάλλου ρε αδερφέ… Έλληνας είσαι! Μια ζωή μπάλα και πολιτική, τα έμπλεκες και τα έκανες αχταρμά. Τώρα σε πείραξε;
Το γερασμένο μωρό
