Γυρίζεις σπίτι
κοιτάς στον καθρέφτηνιώθεις να γυρίζεις πίσω.
Κρύος ιδρώτας
λούζει το πρόσωπό σου
και αναρωτιέσαι.
Πως γίναμε έτσι;
Ζούμε μια ζωή
γεμάτη με "ελπίζω".
Δεν έχεις όνειρα
μόνο αισιοδοξία
και μετά γκρεμός.
Η ελπίδα είναι το όπιο του ανθρώπου.
Κώστας
Ωωω, ναι! Κι είναι επίσης το πιο εύφορο λιβάδι για τα σπόρια της θρησκείας και της μοιρολατρείας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή