Πετάω επιτέλους

Νιώθω αδύναμος και έτοιμος. Θα καταρρεύσω.

Γεμάτος μέσα μου για σένα και άδειος για τους άλλους.
Η σκέψη σου και μόνο μου είναι αρκετή
Να περπατάω όρθιος κι ας νιώθω σκυμμένος.

Τα «μαύρα» μάτια σου δεν θέλω να θολώνουν. Είμαι φως.
Το βάρος σου για μένα μια ευχαρίστηση γλυκιά.
Οι σκέψεις σου βαριές μα μη σε νοιάζει
Κι όσο σκυμμένος κι αν είμαι θα σε σηκώνω πάντα.

Η αναμονή για να βρεθώ στην αγκαλιά σου. Ωκεανός γλυκός.
Κοντά σου είμαι δυνατός και δεν με νοιάζει. Μου αρέσει η εξάρτηση.
Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο κοντά
Τραβούν το έδαφος από κάτω μου κι εσύ μου χτίζεις νέο.

Κοίτα να δεις πως ένας τόσο μεγάλος νιώθει τόσο μικρός. Σαν μια σταγόνα.
Κοίτα να δεις πως μια τόσο μικρή μπορεί να γίνει τόσο μεγάλη.
Και γιγαντώνομαι με μια λέξη
Κι εκτοξεύομαι με ένα χάδι στα ουράνια, κάνοντας αλήθεια ένα όνειρο παλιό.

Πετάω επιτέλους.
Κι ας είναι τρομακτικό.

Κώστας