Επειδή ψήφιζα παιδί μου

Εδώ και ένα μήνα περίπου εργάζομαι πυρετωδώς, λόγω συγκυριών. Κράτησα μέσα μου ομολογώ αρκετά πράγματα και αρκετό καιρό. Ίσως δεν έπρεπε, αλλά πάλι… ο Ηλίας θα σου πει ότι δεν υπάρχει […] και θα σωπάσεις, κουνώντας το κεφάλι σου καταφατικά. Κάτι υπάρχει μέσα μας που μας το λέει: ΚΑΤΙ. ΠΑΕΙ. ΛΑΘΟΣ!

Είναι ξεκάθαρο νομίζω και προφανώς δεν είναι τα χρέη της χώρας, ούτε τα αποτελέσματα τον εκλογών, ούτε η εγκληματικότητα, ούτε η φτώχεια, ούτε οι «ανάρχες» με τις κουκούλες, ούτε τα φασιστάκια με τις κουκούλες (παντού κουκούλες, ίσα κι όμοια όλα).

Μιλάμε πλέον για ριζικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει κράτος. Δεν υπάρχει έθνος. Δεν υπάρχει ταυτότητα. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα πράγμα με σημαία γαλανόλευκη που δίνει τροφή για σκέψη και γκρίνια στους λίγους που σκέφτονται πραγματικά και στους πολλούς που βαριούνται να το βάλουν να δουλέψει, αντίστοιχα.

Το βλέπεις στα μάτια όλων. Βγες μια μέρα έξω και περπάτησε αντί να μπεις στο αυτοκίνητο, συζήτησε με ταξιτζήδες, πιες καφέ σε ένα κεντρικό σημείο, κάνε «ζάπινγκ» στα μαγαζιά χωρίς να αγοράσεις τίποτα και πρόσεξε καλά τα μάτια όλων: είναι χαμένοι! Χωρίς συγκέντρωση, βυθίζονται αργά και βασανιστικά σε μια κατάσταση την οποία επιτρέπουν όλοι τους να επιβληθεί στο σπίτι τους, στη γειτονιά τους, στο δήμο τους, στην κοινότητά τους και ούτω καθεξής.

Προσπάθησα να δώσω απαντήσεις στον εαυτό μου, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είχα ερωτήματα τον τελευταίο καιρό. Προλάβαινα να σκεφτώ, τα συγκρατούσα αλλά δεν τα έγραφα. Το πρώτο ερώτημα που μου έθεσα ήταν το εξής: που θα έκανες παιδιά; Σκατά! Σίγουρα όχι εδώ.

Με ποιο ακριβώς δικαίωμα θα έφερνα εγώ έναν άνθρωπο σε ένα «κράτος» που δεν θα του παρείχε ούτε τα βασικά που είχα εγώ, για να ορθοποδήσει στη ζωή του; Ή μάλλον, για να το θέσω εγωκεντρικά, γιατί δεν την είδα σωτήρας της ανθρωπότητας: πώς θα ζούσα εγώ με ήσυχο μυαλό αν έφερνα στον κόσμο το παιδί μου και το έβλεπα να λυσσάει της πείνας επειδή τα σκάτωσα εγώ; Και μετά θα έκλαιγα, θα απελπιζόμουν, με συνοπτικές διαδικασίες θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι είμαι αποτυχημένος και στην καλύτερη, θα έφευγα για τα βουνά. Στην χειρότερη, θα έπαιρνα διαζύγιο και θα ψόφαγα σε μια γωνιά.

Η αλήθεια είναι πως βλέπω σκατά παντού γύρω μου, εξού και η επίμονη επανάληψη της λέξης. Βλέπω σκατά μέσα μου, στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και αγαπάω, τα βλέπω να τους κατατρώνε. Θέματα όχι υγείας, για τα οποία έχει κάθε δικαίωμα ο καθένας να ξενερώνει απίστευτα.

Θέματα εντελώς άκυρα, τα οποία προκύπτουν επειδή αρχίζουμε πλέον και χαλάμε τόσο πολύ ως σύνολο. Πρόσφατα έζησα δυο φορές μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, αφού ένας άνθρωπος ο οποίος ξέρει καλά μέσα του ότι όσα ένιωθε δεν ήταν παρά η σαπίλα της σύγχρονης ζωής, κατάφερε να με βάλει σε σκέψεις για το αν είμαι «σωστός» ή όχι.

Τελικά καταλήξαμε και τις δυο φορές να λέμε πως πλέον αν έχεις χρόνο να κάτσεις να σκεφτείς, σκέφτεσαι τόσα πολλά μαζεμένα και έχεις τόσα πολλά από τα οποία μπορείς να πιαστείς για να απελπιστείς, που βλέπεις φαντάσματα και φτιάχνεις σενάρια απίθανα.
Και μην παραξενευτείτε αν τους δείτε όλους σε λίγο καιρό να αρχίσουν να παραμιλάνε. Ήδη το κάνουν πολύ. Εγώ την έχω σκαπουλάρει προς το παρόν μόνο με τραγούδια και ψιθύρισμα στίχων στο μετρό, για να μην βαριέμαι. Ειδικά κάθε Σάββατο βράδυ που γυρνάω αργά από τη δουλειά, ενώ όλη βγαίνουν αργά από το σπίτι.

Άλλο κι αυτό. Όλοι πεινάνε, όλοι δεν έχουν δουλειές, αλλά ο κεραμεικός και του ψυρρή –για να μην μιλήσω για παραλιακή και μπουρνάζι- είναι τίγκα! Πατείς με, πατώ σε! Δεν χωράς να μπεις σε μαγαζί να ρίξεις ένα κατούρημα πριν συνεχίσεις το δρόμο προς το σπίτι για να πέσεις ξερός έπειτα από 11 και 12 ώρες δουλειάς. Κατά τα άλλα, λεφτά δεν υπάρχουν.

Αν είχαν μάθει όλοι τους να τα χαλάνε εκεί που […], να ξεχάσουν τα εξοχικά και τα δάνεια, τα δεύτερα αμάξια και τις πολυτέλειες και καταλάβαιναν ότι χτίσαμε κάτι εντελώς σάπιο πάνω σε κάτι χρυσό και το βάψαμε στο χρώμα της πέρλας, μπορεί να την γλιτώναμε.

Διότι δεν μπορείς να μου υπερηφανεύεσαι το 2010 για τις επαναστάσεις που έχεις κάνει και να θεωρείς ανατροπή του σκηνικού της χώρας το ότι το πασοκ έχασε δήμους στις εκλογές πριν λίγο καιρό. Μη χέσω, ανατροπή η ενίσχυση της ΝΔ!

Αλλά τι να πεις; Αφού πάμε και ψηφίζουμε –φυσικά δεν θα με βγάλω απ’ έξω, μην το περιμένετε- καλά να πάθουμε. Τουλάχιστον εγώ έχω τη συνείδησή μου ήσυχη: δεν ψήφισα αυτόν που αναγκάζει τη γιαγιά μου να παίρνει μισό κομμάτι ψωμί σύνταξη, τη μάνα μου να δουλεύει στην ακτινοβολία 27 χρόνια χωρίς βαρέα ανθυγιεινά και εμένα να πάω φαντάρος ενώ δουλεύω από τα 19 μου για να ζήσω το σπίτι μου και τον εαυτό μου.

Σκατά στα μούτρα μας κυρίες, κύριοι και οτιδήποτε άλλο αυτοαποκαλείστε. Εκεί κατέληξα έπειτα από ώριμη σκέψη ενός μήνα. Και τώρα που τελείωσα το παραλήρημά μου, όσοι καταφέρατε να φτάσετε μέχρι εδώ, σας αφήνω στις σκέψεις σας ή σε ότι άλλο κάνετε. Προφανώς δεν θα αλλάξει τον κόσμο κανείς μας. Μείνετε με αυτή την ιδέα κι αν αύριο τα παιδιά σας ρωτήσουν «γιατί δεν έχουμε δυο κουβέρτες μπαμπά;», θυμηθείτε να του απαντήσετε: επειδή ψήφιζα παιδί μου. Εγώ αυτό θα τους πω.