Για την Αθήνα μας

Δίπλα εδώ
του Βάρναλη η φωτιά ακόμα καίει
ένα θολό μυαλό που όλο κλαίει

Της Αθήνας η καρδιά κοντά τους σιγοσβήνει
μονάχη, χάνει τη ζωή μακριά απ' τα παιδιά της
έφυγαν όλοι σαν προφήτες του παρόντος

Σύντροφοι, γονείς και αδέλφια της χαθήκαν
το τέλος πλησιάζει έρημο και θλιβερό
θλιμμένο για το πλήγμα που θα δώσει

Τους νώθους γιούς της χαιρετά
τις κόρες τις παρθένες στην καρδιά
και λέει αντίο. Ελπίδα είναι τα παιδιά, και η κατάρα σας.

Determination

Between the adventurer
and the common man
lies determination in the worst of moments.
Common men who reach it
become adventurers.
Adventurers who grab it
become immortals.
If someone throws it away
he becomes peaceful.

Bernard "The Cook"

Το δέντρο κι ο μοναχός

Μπορούν να ζηλέψουν
Να φθονήσουν
Οτιδήποτε θελήσουν

Η καρδιά μου όμως εμένα
Σου ανήκει για πάντα
Κι όταν φτάσω τριάντα
Θα με κάνεις παιδί

Και θα μείνω κοντά σου
Μέσα στην αγκαλιά σου
Σαν ασπίδα μπροστά
Στην θολή σου ματιά

Η ψυχή μου δικιά σου
Είμαι μες την καρδιά σου
Με τα χέρια σφιγμένα
Θα της δώσω πνοή

Κι αν το δέρμα μια μέρα
Θα ζαρώσει σαν χώμα
Η ψυχή θα ριζώσει
Να του δώσει πάλι χρώμα

Και σε μια καρέκλα.
Ένα όμορφο πρωί.
Θα ταξιδέψουμε για άλλα μέρη.
Εκεί που το δέντρο και ο μοναχός
Αγαπιούνται από μακριά.

Ο Παύλος ζει

Κάτι τέτοιες νύχτες
Κρύο καυτό στα μάτια
Στην ψυχή αγκάθια

Σκέφτεσαι αν.

Ένας λυγμός
Μουγκές οι γάτες
Αίμα το κρασί

Αναρωτιέσαι τι.

Ο Παύλος ζει
Βουβά ηχεία
Αγάπη ξαπλωτή

Πώς και γιατί.

Καπνός ομίχλη
Γέλιο πνιχτό
Δάκρυ ελπίδας

Ζούμε.