---------------------------------------------------------------------------------------
Έβλεπα το λευκό του πρόσωπο στο μαύρο φόντο.
Ένα δωμάτιο με μαύρους τοίχους και ένα άσπρο τραπέζι.
Εκεί ήταν καθισμένοι οι δικαστές και με κοίταζαν.
«Κύριε Α. δικάζεστε για το φόνο που πράξατε πριν 40 μέρες, τι έχετε να πείτε;».
Τους κοίταξα με μάτια έτοιμα να βουρκώσουν.
«Το ομολογώ», είπα, «εγώ το έκανα, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή».
Ο άντρας στο κέντρο κοίταξε την γυναίκα δίπλα του.
Εκείνη γύρισε και με κοίταξε. «Γιατί το κάνατε»; Μου είπε.
«Ήταν δυστυχισμένος. Δεν γνώρισε φίλια, έρωτα, αναγνώριση. Δεν ήξερε τι άλλο έκανε εδώ, με κοίταζε κάθε πρωί με δακρυσμένα μάτια. Δεν άντεχε. Δεν άντεχε την μοναξιά», αποκρίθηκα.
«Σας είπε ποτέ ότι ήθελε να πεθάνει;» με ρώτησε ο άντρας.
Έσκυψα το κεφάλι και έγνεψα ένα όχι.
«Άρα είσαι ένας ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ», μου φώναξε.
Δεν ήξερα τι να απαντήσω.
«Κύριε Αυτόχειρα. Καταδικάζεστε να παραμείνετε μόνος σε αυτό το δωμάτιο μέχρις ότου συνειδητοποιήσετε τι του στερήσατε.»
Έμεινα μόνος ανάμεσα στους μαύρους τοίχους. Πάλι. Πάλι με άφησαν όλοι. Ούτε εδώ δεν μπόρεσα να βρω αυτό που ήθελα.
Αχ και να μπορούσα να τους ειδοποιήσω όλους.
Να τους προειδοποιήσω να μην κάνουν το λάθος να αδιαφορούν.
Θα υπήρχαν λιγότεροι καταδικασμένοι.
Ένα δωμάτιο με μαύρους τοίχους και ένα άσπρο τραπέζι.
Εκεί ήταν καθισμένοι οι δικαστές και με κοίταζαν.
«Κύριε Α. δικάζεστε για το φόνο που πράξατε πριν 40 μέρες, τι έχετε να πείτε;».
Τους κοίταξα με μάτια έτοιμα να βουρκώσουν.
«Το ομολογώ», είπα, «εγώ το έκανα, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή».
Ο άντρας στο κέντρο κοίταξε την γυναίκα δίπλα του.
Εκείνη γύρισε και με κοίταξε. «Γιατί το κάνατε»; Μου είπε.
«Ήταν δυστυχισμένος. Δεν γνώρισε φίλια, έρωτα, αναγνώριση. Δεν ήξερε τι άλλο έκανε εδώ, με κοίταζε κάθε πρωί με δακρυσμένα μάτια. Δεν άντεχε. Δεν άντεχε την μοναξιά», αποκρίθηκα.
«Σας είπε ποτέ ότι ήθελε να πεθάνει;» με ρώτησε ο άντρας.
Έσκυψα το κεφάλι και έγνεψα ένα όχι.
«Άρα είσαι ένας ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ», μου φώναξε.
Δεν ήξερα τι να απαντήσω.
«Κύριε Αυτόχειρα. Καταδικάζεστε να παραμείνετε μόνος σε αυτό το δωμάτιο μέχρις ότου συνειδητοποιήσετε τι του στερήσατε.»
Έμεινα μόνος ανάμεσα στους μαύρους τοίχους. Πάλι. Πάλι με άφησαν όλοι. Ούτε εδώ δεν μπόρεσα να βρω αυτό που ήθελα.
Αχ και να μπορούσα να τους ειδοποιήσω όλους.
Να τους προειδοποιήσω να μην κάνουν το λάθος να αδιαφορούν.
Θα υπήρχαν λιγότεροι καταδικασμένοι.
Σημ: Ευχαριστώ τον φίλο μου Χρήστο για το πρώτο κείμενο των "Ποιητών της Σκιάς".
Άντε.. ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ!! Κι ευχαριστώ για την επιλογή της φωτογραφίας του αγαπημένου μου και αρχιτεμπέλαρου Red!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω Κωστα για την τιμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπιζω να κανω καλο ποδαρικο. :D