Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με την ιδέα να μην είμαι παλαιολάτρης, αλλά να κοιτάζω το παρελθόν μου, για να βελτιώσω εμένα και την δική μου γενιά.
Όμως δεν είναι λίγες οι φορές τους τελευταίους τρεις μήνες, που έχει περάσει σαν σφαίρα που διαλύει τον εγκέφαλο μου η σκέψη: «Μακάρι να γυρνούσα τον χρόνο πίσω…». Να ήμουν εκεί ξανά, έστω για λίγο…
Δεν ξέρω πράγματι αν αξίζει, και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ, ο κάθε άνθρωπος μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει σωστό και λάθος, για να μπορέσω να θέσω πάνω σε έναν άξονα αυτά στα οποία πιστεύω πως έχω αδικηθεί και αυτά στα οποία θεωρώ πως έχω αδικήσει.
Μάλλον αυτός άξονας είναι πολύ ρευστός για να υπάρξει, αφού η τοποθέτηση ενός άλλου προσώπου πάνω του, από εμένα, θα τον έκανε αυτόματα να ταραχθεί. Δύσκολα λοιπόν μπορώ να πω με σιγουριά, αν μου αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.
Ή στην τελική, αν μου αξίζει να μάθω τους λόγους για τους οποίους έχουν γίνει διάφορα πράγματα που επηρέασαν τη ζωή μου. Αρνητικά και θετικά.
Ως άνθρωπος, γεννήθηκα για να επιβιώσω. Όπως κάθε άλλος ζωντανός οργανισμός στην Γη. Δεν έχω κάτι ξεχωριστό και σίγουρα δεν υπάρχει απάντηση στο αιώνιο γιατί που και χωρίς να το θέλω, περιτριγυρίζει τόσα χρόνια μέσα στο κεφάλι μου και με ταλαιπωρεί.
Όμως πραγματικά θα ήθελα πολύ να μάθω για ποιο λόγο:
«Έφυγες χωρίς αντίο.
Έφυγες χωρίς γιατί.
Και με άφησες στο κρύο.
Να ζητάω συμβουλή.»
Δεν ξέρω γιατί το έκανες, όμως ξέρω τις συνέπειες της πράξεις σου. Και δεν ήταν ωραίες, σε διαβεβαιώνω. Κομμάτια καρδιάς, παντού σκορπισμένα. Τα μάζεψα και έφτιαξα μια πέτρα, πιο σκληρή απ’ τη μοναξιά και την κάρφωσα στο στήθος μου.
Με το πέρασμα των χρόνων, έγινα σκληρός σαν την πέτρα αυτή. Τίποτα δεν περνούσε από μέσα της, παρά μόνο το αίμα που με κρατούσε ζωντανό. Αν και για αυτό δεν είμαι σίγουρος πια. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως μόνο η ελπίδα ότι μια μέρα, κάποτε, έπειτα από πολλά χρόνια, θα σε δω ξανά, θα περάσουμε μπροστά από το δημοτικό, θα με φιλήσεις και θα μοιάζει σαν την πρώτη φορά, με κρατάει ζωντανό.
Θα φύγεις για το σπίτι σου και εγώ με ένα χαμόγελο πιο λαμπρό και από μικρού παιδιού που μόλις πήρε δώρο, θα πάω να βρω τους φίλους μου στην πλατεία. Ξανά.
Ξέρω ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Όμως ξέρω πως έχω την δύναμη να περιμένω έως το τέλος της ζωής μου, για να επιβεβαιώσω αυτή μου την εκτίμηση. Εξάλλου δεν οι ιστορίες που μιλούν για κάποιον/ κάποια που έδωσε την καρδιά του μόνο σε μια/ έναν για πάντα, δεν βγήκαν από το ανθρώπινο μυαλό.
Πάντα υπάρχει κάποιος που φεύγει και κάποιος που μένει για να φυλάει αυτό που άφησε ο άλλος. Γιατί έστω και μια φορά στις 1.000 που αυτό γίνεται, ο πρώτος που έφυγε, γυρίσει, τότε η έκρηξη χαράς που θα συμβεί, είναι αρκετή για να γεννήσει χιλιάδες έρωτες.
Ελπίζω να γυρίσεις αργά, για να μπορέσω να φύγω ξέροντας πως άντεξα το βάρος του εαυτού μου. Να μπορέσω να φύγω δυνατός που κράτησα μέσα μου μια αγάπη, την οποία μου έδωσες και έφυγες. Το βάρος αυτό… το κράτησα και στάθηκα όρθιος.
Κώστας
