Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με μεγάλη μου έκπληξη πως ο εγκέφαλός μου ή οτιδήποτε με κρατάει ζωντανό, προσπαθεί να μου πει κάτι ξεκάθαρα. Καταβάλω ομολογώ μεγάλες προσπάθειες για να καταλάβω τι ακριβώς προσπαθεί να μου κάνει λιανά αυτό το περίεργο σκίρτημα που νιώθω μέσα μου. Σαν να θέλει να βγει το μέσα μου έξω και να τρέξει μακριά.
Μια συνεχής ανάγκη να πάω οπουδήποτε εκτός από «εδώ». Και αυτό το εδώ είναι οπουδήποτε. Ουσιαστικά, ένα ταξίδι αέναο. Και όμως κάθε φορά που κοιτάζω γύρω μου, είμαι «εδώ». Πάντα και το εδώ είναι το ίδιο, αν και είναι παντού. Προσπαθεί κάτι μέσα μου να μου πει ότι η ραθυμία στην οποία υποβάλλουμε τους εαυτούς μας και την οποία μεταφράζουμε ως εργατικότητα γιατί έτσι μας συμφέρει, είναι τουλάχιστον καταστροφική.
Μια πνιγηρή ρουτίνα της οποίας ακόμη και οι συγκλονιστικές αλλαγές, είναι προγραμματισμένες και προβλέψιμες.
Η καθημερινότητα ενός ανθρώπου ο οποίος στα 17 του θεωρούσε τον εαυτό του ώριμο όσο ένας 40χρονος και στα 22 του -σχεδόν «πατημένα»- κατάφερε να πνίξει τον εαυτό του με τις υποχρεώσεις ενός 40χρονου. Και τώρα συμβαίνει το αντίθετο.
Η ωριμότητα της ηλικίας των 17 που είναι στην πραγματικότητα 40, έχει αντικατασταθεί από την ανωριμότητα της ηλικίας των «40» -22- που είναι στην πραγματικότητα 17. Δεν είναι λίγες οι φορές που εγώ, ο Ηλίας, ο Δημήτρης, ο Γιάννης, ο Χ και η Ψ, για να μην σας βγάζω απέξω, έχουμε ευχηθεί να γίνουμε έστω για λίγο ξανά 15. Να θυμηθούμε πως ήταν να μην έχεις καμία απολύτως έγνοια, γιατί η «φυλακή» στην οποία θεωρούσες ότι σε κρατάνε, ήταν αυτή που ουσιαστικά, έστω και με ψευδαισθήσεις, σε κρατούσε μακριά από την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που θέλει τους 22χρονους να μοχθούν αν θέλουν να μην θεωρηθούν αιώνιοι φοιτητές ή επίδοξοι δημόσιοι υπάλληλοι. Κατ’ επιλογή, δεν αντιλέγω. Όμως δεν είναι έτσι. Αυτό το σκίρτημα μου το λέει εδώ και καιρό. Φύγε, τρέχα, κάνει οτιδήποτε λέει η καρδιά σου χωρίς να σκέφτεσαι συνέπειες, συντρίμμια που θα αφήσεις πίσω σου και χωρίς «αν».
«Το «αν» καταστρέφει τα όνειρα. Και αν δεν τα εκπληρώσεις όταν μπορείς και δεν είσαι αρκετά εξαρτημένος από παράγοντες που εσύ ο ίδιος έχεις «χτίσει» γύρω σου, θα πεθάνεις γνωρίζοντας βαθιά μέσα σου ότι φταις μόνο εσύ και κανείς άλλος, για το γεγονός ότι στον θάνατό σου, έχεις τελευταία επιθυμία.
Κάνε πραγματικότητα κάθε πιθανή επιθυμία που θα μπορούσε να είναι η τελευταία σου. Και όταν θα είναι ειλικρινά η τελευταία, θα το καταλάβεις. Γιατί η ζωή σου θα έχει γεμίσει με τόσα όνειρα που έγιναν αλήθεια, που θα νιώθεις αρκετά γεμάτος για να φύγεις χωρίς να υπολογίζεις τίποτα και κανέναν».
Αυτό μου λέει το σκίρτημα… Και πραγματικά, τον τελευταίο καιρό αρχίζω να νιώθω πολύ πιο χαοτικός στις επιλογές μου από κάθε άλλη φορά… Μερικές φορές ξυπνάω και εύχομαι η μάνα μου να μην μου είχε μάθει ποτέ την λέξη «αν»…
Κώστας
Μωρέ καλά τα λες και μου τα λες.. γιατί όσο και να το ρίξεις στην τύχη, έχω κι εγώ τις ευθύνες μου. Αλλά αυτό το πούστικο "αν" έχει διττή σημασία. Η πρώτη η γνωστή και αποδεδειγμένη είναι ότι ΑΝ έχεις γεννηθεί από φτωχά ή ανίκανα αρχίδια κατά κανόνα την έχει βαμμένη εφ όρου. Η δεύτερη είναι ότι ΑΝ κάτσει τότε τη βάψανε και τα φτωχά ή ανίκανα αρχίδια και ό,τι μας τη χαλάει γενικώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε καλημέρα .. σήκω να πας εκεί εγώ είμαι από το πρωί εδώ κι έχει πολλές ώρες ακόμα η μέρα... που θα τις σπαταλήσουμε πότε εκεί και πότε εδώ μπας και το δεύτερο "ΑΝ" επιτευχθεί.