Μερικές φορές σκέφτομαι όταν κάθομαι μόνος στο κρεβάτι μου, στην πολυθρόνα μου τα απογεύματα, πόσο μικρός είναι τελικά αυτός ο κόσμος μα και συνάμα, πόσο τεράστια η ψυχή του ανθρώπου.
Μεγάλη αρκετά ώστε να χωράει μίσος και πάθος, αγάπη και έρωτα, φιλία και έχθρα, όλα μαζί και μερικές φορές τόσο δυνατή που όλα αυτά τα συνδέει. Όταν δυο ψυχές ή παραπάνω έρχονται σε «σύγκρουση» τα μοναδικά πράγματα που μπορούν να προκληθούν, είναι η παραπάνω εξάδα συναισθημάτων.
Όταν στη ζωή μας κάνουμε ένα μεγάλο ξεκίνημα περιμένουμε πάντα ένα μεγάλο τέλος. Μια κατακλείδα αποθέωσης γεμάτη αγάπη και αποχαιρετισμούς. Αξίζει; Μην με ρωτάτε, δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς… πραγματικά είμαι ένα πλάσμα συναισθηματικό και αναίσθητο μαζί…
Δεν ξέρω αν την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2006, έπρεπε να κλάψω περισσότερο από την ημέρα που αποφοίτησα από το Λύκειο… δεν έκλαψα καθόλου όταν έφυγα από τα θρανία, γιατί κάθε καρέκλα, κάθε θέση και κάθε συζήτηση είναι ένα ξεχωριστό θρανίο της ζωής μας.
Ένα σχολείο γνώσης, εμπειριών… Από την σχολή σίγουρα δεν θα μας μείνει το μάθημα… εξάλλου η δημοσιογραφία δεν διδάσκεται πίσω από τους τοίχους αλλά πίσω από το μικρόφωνο και μέσα από την πένα, όπως θα έλεγε με σιγουριά ο Χρήστος Πασαλάρης…
15η Νοεμβρίου 2005, Δευτέρα
Όλοι μας εκείνο το πρωινό νιώσαμε όπως ακριβώς την πρώτη μέρα του αγιασμού στο σχολείο… Την πρώτη μέρα της δουλειάς νιώθεις ότι όλα τα άλλα «παιδάκια» γνωρίζονται μεταξύ τους και νιώθεις ξένος.
Πιστεύω πως δυο χρόνια τώρα καταφέραμε να αποδείξουμε σε όλους πως Δημοσιογραφία, με Δ κεφαλαίο, δεν είναι να προγραμματίζεις, να δολοπλοκείς και να κρύβεσαι πίσω από κλισέ. Δημοσιογραφία είναι να αγαπάς και να το δείχνεις, να μισείς και να το δείχνεις.
Ο Δημοσιογράφος είναι μαχητής και όχι κριτικός γεγονότων. Μανιωδώς τρέχει, σηκώνει τηλέφωνα, ξεψαχνίζει την ιστορία μέσα από το Ίντερνετ και τα βιβλία για να βρει την είδηση, να ανακαλύψει την αδικία και να την αναδείξει.
Ομολογώ πως δεν δάκρυσα όσο έγραφα αυτές τις λιγοστές αράδες ψυχής. Δεν μπόρεσα να ξεσπάσω με κανένα τρόπο, εξάλλου δεν είχα την ανάγκη… γιατί εκφραζόμουν μέσα από την πένα μου.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε η πένα γίνει μολύβι, το μολύβι στυλό και το στυλό πληκτρολόγιο, η δύναμη του γραπτού θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στα μυαλά μας… γιατί μπορούμε μια μέρα να το ανοίξουμε ξανά και να δούμε «Τι έγραφε τότε αυτός ο διόλου φυσιολογικός, ιδιόρρυθμος επίδοξος αθλητικός συντάκτης; Τι ήμασταν τότε και τι ήμαστε τώρα…»
Όπως λέει και ο Μιχάλης, όλα κάποτε τελειώνουν… μέχρι και αυτό το θαύμα που αποκαλείται Ζωή…
Το παραπάνω κείμενο το έγραψα στις 16 Ιουνίου 2006. Η μάνα μου είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα, όμως εγώ ξέκλεψα λίγα λεπτά και έγραψα το παραπάνω. Στις 15 Ιουνίου 2006, μια μέρα πριν, είχα αποφοιτήσει από την σχολή Δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1. Ο Μιχάλης που αναφέρεται στο τέλος του κειμένου είναι ο Μιχάλης Μούμας, συνάδελφός μου σήμερα στην εφημερίδα που εργάζομαι.
Οι σκέψεις μου τότε, προκάλεσαν εντύπωση ακόμη και σε εμένα σήμερα. Έχω αλλάξει πολύ, το ξέρω καλά μέσα μου και το βλέπω γιατί με δυσκολία κατάλαβα πως το παραπάνω κείμενο είναι δικό μου. Η κρίση είναι δική σας, εγώ το ανακάλυψα κάπου διπλωμένο και όπως οφείλει ο καθένας στον εαυτό του, έβγαλα προς τα έξω μια ανάμνησή μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν πήγε στράφι ούτε άσκοπα που η ισόβια λατρεία μου για τη λογοτεχνία μ΄ έκανε:
Πιο τσιγκούνη στους ήχους και τις συλλαβές
Απ΄ όσο έγινε ο Μίδας για το χρυσάφι του.
Όσκαρ Ουάιλντ, de profundis