Fade away

I fade away
Trying to catch up
I lay my hands to you

You’re never there
I’m never scared
I’ll just be lost

Darkness consumes me
I’m lost in my thoughts
The sound of loneliness

You’re never there
I’ll stay alive
And fade back

I burn my hands
Don’t want to hurt you
Alone is for the best

I’ll fade away
Once and for all
When day comes
I’ll just leave
In the sound of loneliness

Κώστας

Γράψτην ξανά

Ο άνθρωπος είναι η ιστορία του. Το παρελθόν μας διδάσκει για το μέλλον. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ζωή είναι ένας κύκλος.

Στη διάρκεια της μικρής ή μεγάλης ζωής του ο καθένας από τους ανθρώπους που κατοικούν αυτόν τον τόπο, έχει ακούσει τουλάχιστον δυο από τις παραπάνω φράσεις. Κλισέ, καταχρασμένες, μερικές φορές ενοχλητικές. Σε κάθε περίπτωση, κρύβουν μέσα τους την ίδια ποσότητα σοφίας και παράδοσης της μοίρας του είδους, σε κάτι… ανώτερο. Κάτι που δεν φθείρεται (όχι εύκολα τουλάχιστον) άρα είναι ανίκητο.

Δυστυχώς για τον ίδιο, ο άνθρωπος χρίστηκε από τον ίδιο του τον εαυτό ως το ισχυρό είδος αυτού του πλανήτη. Φόρεσε ο ίδιος το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι και έκατσε στον θρόνο με τις πρόκες, αντιλαμβανόμενος με τα χρόνια πως για να πετάξεις το οδυνηρό στεφάνι, οφείλεις να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις ενός βασιλέα. Δεν είναι τυχαίο πως τα λιοντάρια είναι σεβαστά από κάθε είδος και συγκαταλέγονται στους κορυφαίους κυνηγούς της γης. Αυτή είναι η δουλειά τους, να βρίσκονται ψηλά στην τροφική αλυσίδα, η οποία μάθαμε και ζήσαμε από μικροί, πως είναι κύκλος.

Για τον άνθρωπο, ο κύκλος αυτός είναι μια ευθεία και για την τετράγωνη λογική του… τετράγωνο.

Παρένθεση 1: Τώρα που το σκέφτομαι έχουμε καταφέρει να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Απλά δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Η ιστορία του ανθρώπινου είδους έχει αποδείξει από μόνη της, πως δεν επαναλαμβάνεται. Η ιστορία ξαναγράφεται. Θες με αίμα και αγώνες; Θες με συμβιβασμούς και συμφωνίες; Με ψεύτικους πολέμους ειρήνης (…) και κυνήγι φαντασμάτων; Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία ξαναγράφεται και ουχί από τους ειδικούς. Από τον οποιονδήποτε. Δουλειά του ειδικού, ας μην ξεχνάμε, πως είναι η απόδοση της ιστορίας. Όχι η δημιουργία της.

Σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα επί του ζητήματος, κατέληξα στο συμπέρασμα πως η ιστορία του είδους έχει υποστεί κορεσμό. Χρειάζεται ένα σπινθήρα, ώστε τα παιδάκια του 2125 να έχουν κάτι να μαθαίνουν. Κάτι πέρα από το ιστορικό πρόσωπο Τσε Γκεβάρα, Ιωσήφ Στάλιν, Αδόλφος Χίτλερ, Χριστόφος Κολόμβος, Σωκράτης, Πλάτωνας.

Το χάσμα γενεών δεν φαίνεται τώρα. Τότε όμως, θα φαίνεται. Και την ημέρα που ένα παιδάκι θα αναφωνήσει «Ο δικός μου παππούς δεν έκανε τίποτα, συγκριτικά με τον παππού του παππού του παππού μου», καλό θα ήταν να έχει δίπλα του κάποιον να του δείξει έξω από την πόρτα του σπιτιού του και να το ενημερώσει πως «Η ιστορία γλυκό μου, δεν έρχεται μόνη της. Περιμένει κάποιον να την γράψει ξανά και να την μεταβιβάσει στις επόμενες γενιές».

Αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι πως -λογικά- εγώ θα προλάβω να είμαι ένας τέτοιος παππούς, μπαμπάς ή θείος. Που θα του εκφράσει την απορία το εγγόνι του, γιός του ή ανιψιός του. Και με τρομάζει το γεγονός πως θα αναγκαστώ, επειδή δεν θα έχω βάλει και εγώ τις δικές μου σελίδες στην ιστορία αυτού του τόπου, να του πω: «Γράψε εσύ την ιστορία ξανά, για να μου δώσεις να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω τότε».

Ελπίζω τουλάχιστον… να την γράψει.

Κώστας

Ο ρατσισμός των ρούχων

Όπως θα έχετε καταλάβει από τον λίγο καιρό που γράφω εδώ ή γνωρίζετε επειδή με ξέρετε από πριν, κάνω μια δουλειά η οποία απαιτεί από εμένα να βρίσκομαι κυρίως Σάββατα και Κυριακές στο γραφείο. Είναι ευχάριστες μέρες μπορώ να πω, γιατί οι περισσότεροι δεν δουλεύουν, οπότε οι δρόμοι είναι άδειοι και οι διαδρομές προς και από την εργασία, ευχάριστες.

Όχι όλες όμως, που θα έλεγαν και οι Γκοσκινί και Ουντερζό στο Αστερίξ.

Καλό μήνα αρχικά. Όπως κάθε Κυριακή, έτσι και σήμερα, 1/11/2009, πήγα στο μετρό της περιοχής μου για να φτάσω στη δουλειά μου. Μένω στο Αιγάλεω, τερματικός σταθμός. Κατέβηκα στις πλατφόρμες και περίμενα τον συρμό να φτάσει. Ένα ζευγάρι καθόταν στα αριστερά μου και πίσω μου δεν υπήρχε κανείς.

Παρατήρησα για ελάχιστα δευτερόλεπτα τόσο την κοπέλα όσο και το παλικάρι, όπως ο καθένας επεξεργάζεται τις πληροφορίες γύρω του. Δυστυχώς για αυτούς, το έκανα όπως το κάνω πάντα. Κατά διαστήματα… Η κοπέλα με κοιτάζει, στρίβει το κεφάλι της και λέει στο παλικάρι: «Κοίτα τι φοράει». Αυτός γύρισε και με… κάρφωσε με το βλέμμα του, σαν να κοίταζε τον χειρότερο δολοφόνο ή κάποιον που του βίασε την μάνα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν σκοπεύω να σας πω τι φορούσα. Ούτε τι φορούσαν εκείνοι. Προφανώς δεν πραγματεύομαι τις ενδυματολογικές προτιμήσεις του καθενός. Αναφέρομαι στον… ρατσισμό των ρούχων. Τον άκρατο κομπλεξισμό που έχει ο άνθρωπος, τουλάχιστον ο Έλληνας και η Ελληνίδα, γιατί αυτούς έχω ζήσει, να κρίνει τον άλλον από το τι φοράει. Είτε φοράει ένα πανάκριβο φόρεμα/κοστούμι, είτε τζιν-σωλήνα και σταράκια.

Μπορώ να σας πω ότι οργίστηκα τόσο πολύ που δάγκωσα τα χείλη μου δυνατά, για να μην κατευθυνθώ προς το μέρος τους και τους κάνω ρεζίλι, φωνάζοντας μπροστά σε όλους τι έκαναν και με ποιο δικαίωμα με κρίνουν. Όχι για το τι φοράω. Με ποιο δικαίωμα με κρίνουν γενικότερα.

Προφανώς δεν έδωσα σημασία, παρά μόνο μερικά βλέμματα για να καταλάβουν ότι τους έχω πάρει χαμπάρι. Και δεν θα το κάνω σε κανέναν άνθρωπο που θα γυρίσει να με κοιτάξει υποτιμητικά και θα πει «κοίτα τι φοράει, κοίτα τα μαλλιά του, κοίτα που καπνίζει» ή οτιδήποτε άλλο. Γιατί πολύ απλά η γνώμη μου για αυτούς τους ανθρώπους, είναι αρκετά ελιτιστική για να την κάνω πράξη.

Θέλω να τους δω κρεμασμένους ανάποδα, στην Ομόνοια, ολόγυμνους όπως τους γέννησε η μανούλα τους, να φωνάζουν «δώστε μου ρούχα να βάλω, οτιδήποτε, γιατί κρυώνω».

Κώστας