Ο άνθρωπος είναι η ιστορία του. Το παρελθόν μας διδάσκει για το μέλλον. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ζωή είναι ένας κύκλος.
Στη διάρκεια της μικρής ή μεγάλης ζωής του ο καθένας από τους ανθρώπους που κατοικούν αυτόν τον τόπο, έχει ακούσει τουλάχιστον δυο από τις παραπάνω φράσεις. Κλισέ, καταχρασμένες, μερικές φορές ενοχλητικές. Σε κάθε περίπτωση, κρύβουν μέσα τους την ίδια ποσότητα σοφίας και παράδοσης της μοίρας του είδους, σε κάτι… ανώτερο. Κάτι που δεν φθείρεται (όχι εύκολα τουλάχιστον) άρα είναι ανίκητο.
Δυστυχώς για τον ίδιο, ο άνθρωπος χρίστηκε από τον ίδιο του τον εαυτό ως το ισχυρό είδος αυτού του πλανήτη. Φόρεσε ο ίδιος το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι και έκατσε στον θρόνο με τις πρόκες, αντιλαμβανόμενος με τα χρόνια πως για να πετάξεις το οδυνηρό στεφάνι, οφείλεις να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις ενός βασιλέα. Δεν είναι τυχαίο πως τα λιοντάρια είναι σεβαστά από κάθε είδος και συγκαταλέγονται στους κορυφαίους κυνηγούς της γης. Αυτή είναι η δουλειά τους, να βρίσκονται ψηλά στην τροφική αλυσίδα, η οποία μάθαμε και ζήσαμε από μικροί, πως είναι κύκλος.
Για τον άνθρωπο, ο κύκλος αυτός είναι μια ευθεία και για την τετράγωνη λογική του… τετράγωνο.
Παρένθεση 1: Τώρα που το σκέφτομαι έχουμε καταφέρει να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Απλά δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Η ιστορία του ανθρώπινου είδους έχει αποδείξει από μόνη της, πως δεν επαναλαμβάνεται. Η ιστορία ξαναγράφεται. Θες με αίμα και αγώνες; Θες με συμβιβασμούς και συμφωνίες; Με ψεύτικους πολέμους ειρήνης (…) και κυνήγι φαντασμάτων; Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία ξαναγράφεται και ουχί από τους ειδικούς. Από τον οποιονδήποτε. Δουλειά του ειδικού, ας μην ξεχνάμε, πως είναι η απόδοση της ιστορίας. Όχι η δημιουργία της.
Σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα επί του ζητήματος, κατέληξα στο συμπέρασμα πως η ιστορία του είδους έχει υποστεί κορεσμό. Χρειάζεται ένα σπινθήρα, ώστε τα παιδάκια του 2125 να έχουν κάτι να μαθαίνουν. Κάτι πέρα από το ιστορικό πρόσωπο Τσε Γκεβάρα, Ιωσήφ Στάλιν, Αδόλφος Χίτλερ, Χριστόφος Κολόμβος, Σωκράτης, Πλάτωνας.
Το χάσμα γενεών δεν φαίνεται τώρα. Τότε όμως, θα φαίνεται. Και την ημέρα που ένα παιδάκι θα αναφωνήσει «Ο δικός μου παππούς δεν έκανε τίποτα, συγκριτικά με τον παππού του παππού του παππού μου», καλό θα ήταν να έχει δίπλα του κάποιον να του δείξει έξω από την πόρτα του σπιτιού του και να το ενημερώσει πως «Η ιστορία γλυκό μου, δεν έρχεται μόνη της. Περιμένει κάποιον να την γράψει ξανά και να την μεταβιβάσει στις επόμενες γενιές».
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι πως -λογικά- εγώ θα προλάβω να είμαι ένας τέτοιος παππούς, μπαμπάς ή θείος. Που θα του εκφράσει την απορία το εγγόνι του, γιός του ή ανιψιός του. Και με τρομάζει το γεγονός πως θα αναγκαστώ, επειδή δεν θα έχω βάλει και εγώ τις δικές μου σελίδες στην ιστορία αυτού του τόπου, να του πω: «Γράψε εσύ την ιστορία ξανά, για να μου δώσεις να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω τότε».
Ελπίζω τουλάχιστον… να την γράψει.
Στη διάρκεια της μικρής ή μεγάλης ζωής του ο καθένας από τους ανθρώπους που κατοικούν αυτόν τον τόπο, έχει ακούσει τουλάχιστον δυο από τις παραπάνω φράσεις. Κλισέ, καταχρασμένες, μερικές φορές ενοχλητικές. Σε κάθε περίπτωση, κρύβουν μέσα τους την ίδια ποσότητα σοφίας και παράδοσης της μοίρας του είδους, σε κάτι… ανώτερο. Κάτι που δεν φθείρεται (όχι εύκολα τουλάχιστον) άρα είναι ανίκητο.
Δυστυχώς για τον ίδιο, ο άνθρωπος χρίστηκε από τον ίδιο του τον εαυτό ως το ισχυρό είδος αυτού του πλανήτη. Φόρεσε ο ίδιος το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι και έκατσε στον θρόνο με τις πρόκες, αντιλαμβανόμενος με τα χρόνια πως για να πετάξεις το οδυνηρό στεφάνι, οφείλεις να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις ενός βασιλέα. Δεν είναι τυχαίο πως τα λιοντάρια είναι σεβαστά από κάθε είδος και συγκαταλέγονται στους κορυφαίους κυνηγούς της γης. Αυτή είναι η δουλειά τους, να βρίσκονται ψηλά στην τροφική αλυσίδα, η οποία μάθαμε και ζήσαμε από μικροί, πως είναι κύκλος.
Για τον άνθρωπο, ο κύκλος αυτός είναι μια ευθεία και για την τετράγωνη λογική του… τετράγωνο.
Παρένθεση 1: Τώρα που το σκέφτομαι έχουμε καταφέρει να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Απλά δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Η ιστορία του ανθρώπινου είδους έχει αποδείξει από μόνη της, πως δεν επαναλαμβάνεται. Η ιστορία ξαναγράφεται. Θες με αίμα και αγώνες; Θες με συμβιβασμούς και συμφωνίες; Με ψεύτικους πολέμους ειρήνης (…) και κυνήγι φαντασμάτων; Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία ξαναγράφεται και ουχί από τους ειδικούς. Από τον οποιονδήποτε. Δουλειά του ειδικού, ας μην ξεχνάμε, πως είναι η απόδοση της ιστορίας. Όχι η δημιουργία της.
Σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα επί του ζητήματος, κατέληξα στο συμπέρασμα πως η ιστορία του είδους έχει υποστεί κορεσμό. Χρειάζεται ένα σπινθήρα, ώστε τα παιδάκια του 2125 να έχουν κάτι να μαθαίνουν. Κάτι πέρα από το ιστορικό πρόσωπο Τσε Γκεβάρα, Ιωσήφ Στάλιν, Αδόλφος Χίτλερ, Χριστόφος Κολόμβος, Σωκράτης, Πλάτωνας.
Το χάσμα γενεών δεν φαίνεται τώρα. Τότε όμως, θα φαίνεται. Και την ημέρα που ένα παιδάκι θα αναφωνήσει «Ο δικός μου παππούς δεν έκανε τίποτα, συγκριτικά με τον παππού του παππού του παππού μου», καλό θα ήταν να έχει δίπλα του κάποιον να του δείξει έξω από την πόρτα του σπιτιού του και να το ενημερώσει πως «Η ιστορία γλυκό μου, δεν έρχεται μόνη της. Περιμένει κάποιον να την γράψει ξανά και να την μεταβιβάσει στις επόμενες γενιές».
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι πως -λογικά- εγώ θα προλάβω να είμαι ένας τέτοιος παππούς, μπαμπάς ή θείος. Που θα του εκφράσει την απορία το εγγόνι του, γιός του ή ανιψιός του. Και με τρομάζει το γεγονός πως θα αναγκαστώ, επειδή δεν θα έχω βάλει και εγώ τις δικές μου σελίδες στην ιστορία αυτού του τόπου, να του πω: «Γράψε εσύ την ιστορία ξανά, για να μου δώσεις να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω τότε».
Ελπίζω τουλάχιστον… να την γράψει.
Κώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν πήγε στράφι ούτε άσκοπα που η ισόβια λατρεία μου για τη λογοτεχνία μ΄ έκανε:
Πιο τσιγκούνη στους ήχους και τις συλλαβές
Απ΄ όσο έγινε ο Μίδας για το χρυσάφι του.
Όσκαρ Ουάιλντ, de profundis