Σήμερα σε είδα για ακόμα μια φορά στο λεωφορείο καθώς γυρνούσα σπίτι από την δουλεία. Ήσουν το ίδιο όμορφη με εχθές, όπως και με κάθε μέρα που σε βλέπω τον τελευταίο χρόνο.
Μπορεί να φόρας κόκκινα ή μαύρα. Να είσαι αγουροξυπνημένη και άβαφτη ή περιποιημένη και εκνευρισμένη. Κάθε μέρα διαφορετική ίσως, αλλά κάθε μέρα υπέροχη σίγουρα.
Ποσό θα ήθελα να σου έλεγα ένα γεια σήμερα. Και να μου έλεγες και εσύ ένα. Θα σου μιλούσα εγώ πρώτος αρκεί να μου έριχνες για μερικά δευτερόλεπτα ένα βλέμμα. Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.
Έτσι γύρισα πάλι σπίτι μονός. Το μόνο που σου είπα κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, ήταν ένα σιωπηλό αντίο αφού σίγουρα δεν θα σε ξαναδώ. Γιατί σήμερα ήταν η τελευταία μου μέρα στην δουλεία.
Χρήστος
Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στις 12 Μαΐου 2010. Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση της ανάρτησης από τον Χρήστο. Μέσα σε λίγες γραμμές, χωράει τόσες πολλές σκέψεις και συναισθήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν πήγε στράφι ούτε άσκοπα που η ισόβια λατρεία μου για τη λογοτεχνία μ΄ έκανε:
Πιο τσιγκούνη στους ήχους και τις συλλαβές
Απ΄ όσο έγινε ο Μίδας για το χρυσάφι του.
Όσκαρ Ουάιλντ, de profundis