Κάθε βράδυ τον
βλέπω στο ίδιο σημείο.
Με δείχνει
χωρίς να κοιτάζει.
Σκυφτός στο
σκοτάδι πάνω από ένα νεκρό πρεζάκι.
Κάθε βράδυ με
καλεί να παρατήσω τα τείχη μου.
Αγκάλιασε το
χάος.
Γίνε ένα με τη
νομοτέλεια.
Έλα κοντά.
Μπες στη θλίψη
του.
Ζήσε τη
λύτρωσή του.
Δεν θα παλέψω
ρε!
Δεν θα παλέψω
τίποτα και κανέναν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν πήγε στράφι ούτε άσκοπα που η ισόβια λατρεία μου για τη λογοτεχνία μ΄ έκανε:
Πιο τσιγκούνη στους ήχους και τις συλλαβές
Απ΄ όσο έγινε ο Μίδας για το χρυσάφι του.
Όσκαρ Ουάιλντ, de profundis