Μια ψυχή που έκλαιγε

Το δυνατό και εκτυφλωτικό φως της λάμπας της γειτονίας έμπαινε από το παράθυρο, σχηματίζοντας στον καναπέ «σκιές» και φιγούρες απροσδιόριστες. Το ταλαιπωρημένο του μυαλό προσπαθούσε να ξεχαστεί, βρίσκοντας καταφύγιο σε ένα κακοστριμένο αλλά απολαυστικό τσιγάρα.

Μόνο ο ήχος των Scorpions είχε ανταπόκριση από τα αυτιά του, καθώς η ζωή του έμοιαζε να περνάει μπροστά από τα μάτια του με τη μορφή του καπνού του τσιγάρου. Προσπάθησε να σκεφτεί για ποιο λόγο ένας άνθρωπος θέλει να αφαιρέσει την ζωή του από το σύνολο. Οι δικαιολογίες που βρήκε, πολλές. «Δεν είμαι αρκετά γενναίος για κάτι τέτοιο», σκέφτηκε.

Πριν λίγες ημέρες ένας άλλος προσπάθησε να το κάνει και ίσως ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, έχοντας τριγύρω του ανθρώπους να πασχίζουν ώστε να μην το δοκιμάσει ξανά. Η ψυχή του έκλαψε όταν έμαθε πως κάποιος είναι τόσο γενναίος για να πάψει να ζει. Και όμως κάτι στο μυαλό του δεν πήγαινε καλά.

Σάστισε λίγο. Ας συγκρίνω τον θάνατο με τη ζωή. Μετά τον πρώτο όλα είναι ήσυχα˙ μάλλον πολύ ήσυχα. Η ψυχή περιπλανιέται στο άπειρο ή χάνεται˙ αν υπάρχει ψυχή. Η δεύτερη όμως απαιτεί πολλά περισσότερα. Πείσμα. Δύναμη. Αντοχή. Αγάπη. Μίσος. Κλάμα. Γέλιο. Τόσα πολλά, μέσα σε κάτι τόσο μικρό.

Μάλλον πρέπει να είσαι γενναίος για να ζεις και δειλός για να θες να πεθάνεις, κατέληξε. Τα νιάτα του δεν του επέτρεπαν τέτοιες σκέψεις. Ήξερε όμως πως δεν τον νοιάζουν οι άλλοι, αλλά μόνο ο εαυτός του. Εγωιστής χωρίς αυτοπεποίθηση, γεμάτος πνεύμα και όχι ύλη. Μόνος κατ’ επιλογή, μόνος στην ψυχή.

Το τσιγάρο έσβησε. Οι Scorpions ήταν ακόμη εκεί. Πολλοί κοντά του, κανένας «δίπλα» του. Μόνος στην ψυχή, μόνος κατ’ επιλογή. Μια ψυχή που έκλαιγε, επειδή μπορούσε να κλάψει και χωρίς αιτία. Εξάλλου η ζωή θέλει και κλάμα.

Κώστας