Παροξυσμός

Παροξυσμός. Ένας γάμος αρκετά ακριβός. Επιλογή τους, χαρά τους, καμάρι τους. Μια φορά γίνεται (κάποιες φορές). Παράλληλα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα το οποίο αποτελεί τη μοναδική πραγματική δύναμη της χώρας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ανακοινώνει πως θα μπει πλαφόν 50 ευρώ ημερησίως στις αναλήψεις προκειμένου να ισορροπήσει το θέμα αφού τις τελευταίες ημέρες έχει σημειωθεί πανελλήνιο ρεκόρ αναλήψεων ανά λεπτό.

Δεν έχω λεφτά στην τράπεζα. Δεν έχω πληρωθεί ακόμη βασικά αλλά και όταν θα πληρωθώ, θα μπουν τόσα ώστε να καταφέρω να τα βγάλω σε κάτι περισσότερο από μια εβδομάδα. Στα ΑΤΜ δεν θα πάω πρωί, ούτε απόγευμα, ούτε βραδάκι 10-11. Θα πάω πολύ αργά. Ξέρετε γιατί; Γιατί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, περισσότερα από τα μισά της ζωής μου πλέον, έθεσα έναν κανόνα μέσα στο μυαλό μου για την πραγματικότητα της ουράς: στην ουρά θα ακούσεις κουβέντα, σχόλια που θα οδηγήσουν σε κουβέντα, κουβέντα που θα οδηγήσει σε καβγάδες, καβγάδες που θα οδηγήσουν στο να θες να σπάσεις τα κεφάλια όσων τσακώνονται για να κάνεις τη δουλειά σου. Αν ήμουν άνθρωπος της πράξης όμως, το κείμενο αυτό θα τελειώνε έτσι: Παροξυσμός.&-.

Η πραγματικότητα της ουράς δεν περιορίζεται στα ελληνικά δεδομένα, όσο κι αν το χρησιμοποιούμε επειδή μας βολεύει να αυτοσαρκαζόμαστε με μέτριο τρόπο, καταστρέφοντας πλήρως την ιερή έννοια του αυτοσαρκασμού όπως μας την έχουν διδάξει πολλάκις οι Άγγλοι με το μαύρο χιούμορ τους και την οξύτητα με την οποία ειρωνεύονται τον εαυτό τους και τον λαό τους ανά τακτά διαστήματα και με διάφορους τρόπους.

Επίσης, η φιλοξενεία δεν είναι μοναδικό μας προνόμιο. Στο Λονδίνο για παράδειγμα που βρέθηκε πρόσφατα η σύντροφός μου υπάρχει ένας κανόνας που ορίζει ότι δεν ακουμπάς το σκυλί του άλλου χωρίς να ζητήσεις την άδεια του -γεγονός που μας φαίνεται στριφνό και ξινό αλλά έτσι τους αρέσει και έτσι θα κάνουν- αλλά είναι επίσης εκνευριστικά ευγενικοί ΟΛΟΙ.

Φυσικά ούτε η αντίσταση ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους Έλληνες ως έννοια. Οι Ιρλανδοί αντιστέκονται ακόμη στον μπαμπούλα της Μεγάλης Βρετανίας, οι Λατινοαμερικάνοι αντιστέκονται ακόμη στον καπιταλισμό και οι τζιχαντιστές -ναι αυτοί- αντιστέκονται ακόμη στον Χριστιανισμό. Η θρησκεία είναι ένα άλλο ζήτημα όμως. Ας μην το αναπτύξουμε τώρα.

Όπως λοιπόν κάθε έννοια έτσι και αυτή της διαφθοράς δεν πιστώνεται αποκλειστικά στους Έλληνες. Πιστώνεται στον άνθρωπο. Και έχει μια πολύ καλά μελετημένη δομή αυτή η λέξη, ικανή να ακούγεται τόσο «ψαγμένη» ενώ στην πραγματικότητα είναι το σαράκι που μας απαγορεύει: να συνεχίσουμε να εξερευνούμε το διάστημα, να εξετάσουμε το ενδεχόμενο διαφορετικής προσέγγισης του κόσμου της Μέσης Ανατολής που περνάει τον δικό του Μεσαίωνα, να αποτάξουμε κάθε λογής παρανοϊκά κλισέ όπως το ότι οι μαύροι είναι πιο δυνατοί μυϊκά αλλά υστερούν σε νόηση ή το ότι οι άνθρωποι που συντελούν την LGBT κοινότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό σαν είδος και όχι homo sapiens.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Ο αστροφυσικός-θρύλος Μπιλ Νάι (The Science Guy) έχει πάρει θέση σχετικά με το ζήτημα του ρατσισμού σε αυτό εδώ το βίντεο (https://www.youtube.com/watch?v=PI_RJOPYDXM), στο οποίο αποδεικνύεται ότι πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα στο πλήρες εύρος της και όχι να μένουμε στάσιμοι στις ορολογίες μας, κρατώντας τη πίσω.

ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ

Το ανθρώπινο είδος έχει φτάσει σε μια εποχή κατά την οποία είναι ξεκάθαρη η ανάγκη της Amoeba Humana (Ανθρώπινη Αμοιβάδα) όπως χαρακτηρίζω την ανθρωπότητα, εξαιτίας της τάσης της να δρα τελικά πλήρως εναρμονισμένα ακόμη κι αν η χρονική διαφορά ανάμεσα στην Αναγέννηση της Ευρώπης και την Αναγέννηση της Μέσης Ανατολής είναι τεράστια. Η δεύτερη άλλωστε δεν έχει έρθει ακόμη. Η ανάγκη της Amoeba Humana είναι η αλλαγή του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζεται το είδος μας τους πόρους του (νερό, φαγητό, φάρμακα, πετρέλαιο, ηλεκτρισμός, πυρηνική ενέργεια, CERN μεταξύ άλλων) και η συνολική -και συλλογική- ενημέρωση του είδους για τις πραγματικές διαφορές ανάμεσα στις φυλές (μελανίνη, διαφορετικές γλώσσες, κουζίνες, αισθητικές).

Είναι πλέον πέρα για πέρα εμφανές ότι η Amoeba Humana έχει την τάση της αλλαγής να υπερισχύει όλων των υπολοίπων. Οι λαοί του κόσμου δεν επιθυμούν να αντισταθούν γιατί θεωρούν ανούσιο να δείξουν την πόρτα της εναλλακτικής σε ανθρώπους που γνωρίζουν ήδη την ύπαρξή της, απλώς πεισματικά της γυρίζουν την πλάτη αφού πρώτα της περάσουν λουκέτα, μαδέρια, την καρφώσουν και βάλουν 45 τανκς και 60 αεροπλανοφόρα να την προστατεύουν.

Η δίψα της αστικής τάξης του 2015 για στασιμότητα στην πολιτική και κοινωνική μεταχείριση των μαζών είναι τέτοια ώστε πλέον οι λαοί κλείνουν τα μάτια, ζουν εντελώς διαφορετικά στην καθημερινότητά τους από ότι απαιτείται από αυτούς και μονάχα «στα δύσκολα» ανοίγουν τα μάτια για να φωνάξουν κάτι, να υπενθυμίσουν στους αδύναμους -δηλαδή στους λίγους- ότι δεν βρίσκονται σε λήθαργο αλλά σε περισυλλογή και μετά να συνεχίσουν τη σκέψη τους.

Σκέψη για το πως θα αποικίσουμε μια μέρα τον Άρη, για το πως θα πίνουν καθαρό νερό συνεχώς τα παιδιά στην Αφρική. Σκέψη για το πως θα βρεθεί μια σωστή προσέγγιση των Ισραηλιτών και τον Παλαιστινίων στο ζήτημα της Λωρίδας της Γάζας. Μια λύση για την απειλή του πλανήτη από τον Μεσαίωνα της Μέσης Ανατολής, μια εναλλακτική πηγή ενέργειας που θα αξιοποιηθεί ως τέτοια για να μην χρειαστούμε ξαφνικά πετρέλαιο όταν δεν θα έχουμε. Εξέλιξη. Ουσιαστική, προοδευτική σε πρακτικό επίπεδο εξέλιξη. Για να είμαι πιο ακριβής, μικροεξέλιξη.

Το είδος δεν πρόκειται να εξελιχθεί ουσιαστικά όσα ζω, ούτε όσο ζουν τα παιδιά μου ή τα εγγόνια μου. Οι αλλαγές της εξέλιξης όπως την όρισε ο Δαρβίνος χρειάζονται χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια για να φανούν και παρατηρούνται μονάχα όταν γίνεται η σύγκριση ενός παλιού είδους με ένα νέο που δανείστηκε στοιχεία τα οποία λειτουργούσαν και εξέλιξε άλλα τα οποία εμπόδισαν την ομαλή πρόοδο του.

Μπορεί όμως να εξελίξει τους μηχανισμούς με τους οποίους επιβιώνει και πορεύεται, προκειμένου να θέσει τις βάσεις για μια πιο ισορροπημένη ομαλή διαβίωση. Κυρίως γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις αν ο Αλί μπιν Καλίντ (φανταστικό πρόσωπο) θα γινόταν ο πυρηνικός επιστήμονας που θα άλλαζε την ιστορία της ανθρωπότητας αν δεν είχε σκοτωθεί σε βομβιστική επίθεση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, αν η Κέλι Φλέμινγκ (θύμα της σφαγής στο Γυμνάσιο Columbine στις 20/4/1999, 16 ετών, πέθανε από πυροβολισμό στο στομάχι) θα εξελισσόταν σε μια γιατρό που θα γιάτρευε τον καρκίνο στο πάγκρεας και κυρίως επειδή θα έπρεπε να γνωρίζουμε το πραγματικό όνομα κάθε ενός από τα θύματα των επιθέσεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, των ακρωτηριασμένων γυναικών στη Νιγηρία και πάει λέγοντας.