What a pity to live...

I see dark colored trees … black roses too
I see them fall… dying near you
And I think to myself, what a pity to live

I see skies of black and clouds of grey
Dark damned days, devious bloody nights
And I think to myself, what a pity to live

The colors of blood and tears, so pretty on your face
Are also on the faces of everyone around
I see friends backstabbing each other, saying “I damn you”
They’re really saying “I hate you”

I see babies alone, I watch them cry
They’ll live even worse, than I ever could
And I think to myself, what a pity to live

The colors of blood and tears, so pretty on your face
Are also on the faces of everyone around
I see friends backstabbing each other, saying “I damn you”
They’re really saying “I hate you”

I see babies alone, I watch them cry
You all know they will live worse
Than I ever could
And I think to myself, what a pity to live
Yes… I think to myself, what a pity to live

Κώστας

Γράψε, μην σκέφτεσαι. Γράψε και μην τα παρατάς ποτέ

Μερικές φορές σκέφτομαι όταν κάθομαι μόνος στο κρεβάτι μου, στην πολυθρόνα μου τα απογεύματα, πόσο μικρός είναι τελικά αυτός ο κόσμος μα και συνάμα, πόσο τεράστια η ψυχή του ανθρώπου.

Μεγάλη αρκετά ώστε να χωράει μίσος και πάθος, αγάπη και έρωτα, φιλία και έχθρα, όλα μαζί και μερικές φορές τόσο δυνατή που όλα αυτά τα συνδέει. Όταν δυο ψυχές ή παραπάνω έρχονται σε «σύγκρουση» τα μοναδικά πράγματα που μπορούν να προκληθούν, είναι η παραπάνω εξάδα συναισθημάτων.

Όταν στη ζωή μας κάνουμε ένα μεγάλο ξεκίνημα περιμένουμε πάντα ένα μεγάλο τέλος. Μια κατακλείδα αποθέωσης γεμάτη αγάπη και αποχαιρετισμούς. Αξίζει; Μην με ρωτάτε, δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς… πραγματικά είμαι ένα πλάσμα συναισθηματικό και αναίσθητο μαζί…

Δεν ξέρω αν την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2006, έπρεπε να κλάψω περισσότερο από την ημέρα που αποφοίτησα από το Λύκειο… δεν έκλαψα καθόλου όταν έφυγα από τα θρανία, γιατί κάθε καρέκλα, κάθε θέση και κάθε συζήτηση είναι ένα ξεχωριστό θρανίο της ζωής μας.

Ένα σχολείο γνώσης, εμπειριών… Από την σχολή σίγουρα δεν θα μας μείνει το μάθημα… εξάλλου η δημοσιογραφία δεν διδάσκεται πίσω από τους τοίχους αλλά πίσω από το μικρόφωνο και μέσα από την πένα, όπως θα έλεγε με σιγουριά ο Χρήστος Πασαλάρης…

15^η Νοεμβρίου 2005, Δευτέρα

Όλοι μας εκείνο το πρωινό νιώσαμε όπως ακριβώς την πρώτη μέρα του αγιασμού στο σχολείο… Την πρώτη μέρα της δουλειάς νιώθεις ότι όλα τα άλλα «παιδάκια» γνωρίζονται μεταξύ τους και νιώθεις ξένος.

Πιστεύω πως δυο χρόνια τώρα καταφέραμε να αποδείξουμε σε όλους πως Δημοσιογραφία, με Δ κεφαλαίο, δεν είναι να προγραμματίζεις, να δολοπλοκείς και να κρύβεσαι πίσω από κλισέ. Δημοσιογραφία είναι να αγαπάς και να το δείχνεις, να μισείς και να το δείχνεις.

Ο Δημοσιογράφος είναι μαχητής και όχι κριτικός γεγονότων. Μανιωδώς τρέχει, σηκώνει τηλέφωνα, ξεψαχνίζει την ιστορία μέσα από το Ίντερνετ και τα βιβλία για να βρει την είδηση, να ανακαλύψει την αδικία και να την αναδείξει.

Ομολογώ πως δεν δάκρυσα όσο έγραφα αυτές τις λιγοστές αράδες ψυχής. Δεν μπόρεσα να ξεσπάσω με κανένα τρόπο, εξάλλου δεν είχα την ανάγκη… γιατί εκφραζόμουν μέσα από την πένα μου.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε η πένα γίνει μολύβι, το μολύβι στυλό και το στυλό πληκτρολόγιο, η δύναμη του γραπτού θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στα μυαλά μας… γιατί μπορούμε μια μέρα να το ανοίξουμε ξανά και να δούμε «Τι έγραφε τότε αυτός ο διόλου φυσιολογικός, ιδιόρρυθμος επίδοξος αθλητικός συντάκτης; Τι ήμασταν τότε και τι ήμαστε τώρα…»

Όπως λέει και ο Μιχάλης, όλα κάποτε τελειώνουν… μέχρι και αυτό το θαύμα που αποκαλείται Ζωή…

Το παραπάνω κείμενο το έγραψα στις 16 Ιουνίου 2006. Η μάνα μου είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα, όμως εγώ ξέκλεψα λίγα λεπτά και έγραψα το παραπάνω. Στις 15 Ιουνίου 2006, μια μέρα πριν, είχα αποφοιτήσει από την σχολή Δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1. Ο Μιχάλης που αναφέρεται στο τέλος του κειμένου είναι ο Μιχάλης Μούμας, συνάδελφός μου σήμερα στην εφημερίδα που εργάζομαι.

Οι σκέψεις μου τότε, προκάλεσαν εντύπωση ακόμη και σε εμένα σήμερα. Έχω αλλάξει πολύ, το ξέρω καλά μέσα μου και το βλέπω γιατί με δυσκολία κατάλαβα πως το παραπάνω κείμενο είναι δικό μου. Η κρίση είναι δική σας, εγώ το ανακάλυψα κάπου διπλωμένο και όπως οφείλει ο καθένας στον εαυτό του, έβγαλα προς τα έξω μια ανάμνησή μου…

Μια μέρα θερμή, του Ιούλη...

Όπως θα σας τα εξιστορήσω, τα θέλει ο θρύλος να έχουν γίνει.

Γεννήθηκε μια μέρα θερμή του Ιούλη, του μήνα του απρόβλεπτου και του δυναμικού, ένα παιδί γεμάτο θλίψη και χαρά αγγελική. Το έγραφε η μοίρα του πως θα περάσει κύματα 40, για να’ χει εμπειρίες να εξιστορεί σαν θα μεγαλώσει. Μια πένα αιχμηρή που σκότωνε απ’ τη μια και χάιδευε απ’ την άλλη, στεκόταν δίπλα στο νήμα της ζωής του. Αυτό ταλαντευόταν, πλησίαζε στον θάνατο και αναγεννιόταν.

Μια μέρα θερμή του Ιούλη, του μήνα του τρελού και παρανοϊκού, πέρασε κιόλας μισός αιώνας. Η πένα σκούριασε, αλλά δεν χάλασε. Τα φτερά της ξεφτίσαν, μα χαϊδεύει ακόμα. Κόμποι πνίγουν ανά τακτά διαστήματα αυτό το ατόφιο –κάποτε- νήμα ζωής, που έγινε κίτρινο απ’ τα χρόνια και απ’ την πείρα.

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου θείο Γιώργο Μπλάνα, τον άνθρωπο που χωρίς να το καταλάβει ούτε ο ίδιος, με έκανε να πιστέψω στο γραπτό μου και μου έδειξε πως η πένα είναι κάτι πολύ ισχυρό. Αρκεί το νήμα της ζωής σου να μην είναι ήσυχο… Γιατί αλλιώς δεν θα’ χεις τι να γράψεις… Χρόνια καλά. Σου αφιερώνω το παρακάτω: July Morning-Uriah Heep

Κώστας

Χωρίς τίτλο και εικόνα

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με μεγάλη μου έκπληξη πως ο εγκέφαλός μου ή οτιδήποτε με κρατάει ζωντανό, προσπαθεί να μου πει κάτι ξεκάθαρα. Καταβάλω ομολογώ μεγάλες προσπάθειες για να καταλάβω τι ακριβώς προσπαθεί να μου κάνει λιανά αυτό το περίεργο σκίρτημα που νιώθω μέσα μου. Σαν να θέλει να βγει το μέσα μου έξω και να τρέξει μακριά.

Μια συνεχής ανάγκη να πάω οπουδήποτε εκτός από «εδώ». Και αυτό το εδώ είναι οπουδήποτε. Ουσιαστικά, ένα ταξίδι αέναο. Και όμως κάθε φορά που κοιτάζω γύρω μου, είμαι «εδώ». Πάντα και το εδώ είναι το ίδιο, αν και είναι παντού. Προσπαθεί κάτι μέσα μου να μου πει ότι η ραθυμία στην οποία υποβάλλουμε τους εαυτούς μας και την οποία μεταφράζουμε ως εργατικότητα γιατί έτσι μας συμφέρει, είναι τουλάχιστον καταστροφική.

Μια πνιγηρή ρουτίνα της οποίας ακόμη και οι συγκλονιστικές αλλαγές, είναι προγραμματισμένες και προβλέψιμες.

Η καθημερινότητα ενός ανθρώπου ο οποίος στα 17 του θεωρούσε τον εαυτό του ώριμο όσο ένας 40χρονος και στα 22 του -σχεδόν «πατημένα»- κατάφερε να πνίξει τον εαυτό του με τις υποχρεώσεις ενός 40χρονου. Και τώρα συμβαίνει το αντίθετο.

Η ωριμότητα της ηλικίας των 17 που είναι στην πραγματικότητα 40, έχει αντικατασταθεί από την ανωριμότητα της ηλικίας των «40» -22- που είναι στην πραγματικότητα 17. Δεν είναι λίγες οι φορές που εγώ, ο Ηλίας, ο Δημήτρης, ο Γιάννης, ο Χ και η Ψ, για να μην σας βγάζω απέξω, έχουμε ευχηθεί να γίνουμε έστω για λίγο ξανά 15. Να θυμηθούμε πως ήταν να μην έχεις καμία απολύτως έγνοια, γιατί η «φυλακή» στην οποία θεωρούσες ότι σε κρατάνε, ήταν αυτή που ουσιαστικά, έστω και με ψευδαισθήσεις, σε κρατούσε μακριά από την πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα που θέλει τους 22χρονους να μοχθούν αν θέλουν να μην θεωρηθούν αιώνιοι φοιτητές ή επίδοξοι δημόσιοι υπάλληλοι. Κατ’ επιλογή, δεν αντιλέγω. Όμως δεν είναι έτσι. Αυτό το σκίρτημα μου το λέει εδώ και καιρό. Φύγε, τρέχα, κάνει οτιδήποτε λέει η καρδιά σου χωρίς να σκέφτεσαι συνέπειες, συντρίμμια που θα αφήσεις πίσω σου και χωρίς «αν».

«Το «αν» καταστρέφει τα όνειρα. Και αν δεν τα εκπληρώσεις όταν μπορείς και δεν είσαι αρκετά εξαρτημένος από παράγοντες που εσύ ο ίδιος έχεις «χτίσει» γύρω σου, θα πεθάνεις γνωρίζοντας βαθιά μέσα σου ότι φταις μόνο εσύ και κανείς άλλος, για το γεγονός ότι στον θάνατό σου, έχεις τελευταία επιθυμία.

Κάνε πραγματικότητα κάθε πιθανή επιθυμία που θα μπορούσε να είναι η τελευταία σου. Και όταν θα είναι ειλικρινά η τελευταία, θα το καταλάβεις. Γιατί η ζωή σου θα έχει γεμίσει με τόσα όνειρα που έγιναν αλήθεια, που θα νιώθεις αρκετά γεμάτος για να φύγεις χωρίς να υπολογίζεις τίποτα και κανέναν».

Αυτό μου λέει το σκίρτημα… Και πραγματικά, τον τελευταίο καιρό αρχίζω να νιώθω πολύ πιο χαοτικός στις επιλογές μου από κάθε άλλη φορά… Μερικές φορές ξυπνάω και εύχομαι η μάνα μου να μην μου είχε μάθει ποτέ την λέξη «αν»…

Κώστας