wiki

Αποτελέσματα αναζήτησης

16/8/11

Δημιουργικότητα

Κάτι θα γίνει. Σύντομα. Δεν ξέρω πότε. Κάτι πρέπει να γίνει… Well, sorry Λιάκο. Νιώθω την ανάγκη να πω τη λέξη, άρα κάτι πάει στραβά. Πολύ στραβά βασικά και το νιώθω γύρω μου συνέχεια. Χρειαζόμαστε μια αλλαγή. Ως είδος.

Τι είδος… σιχάματα, εκμεταλλευτές αυτού που τους δόθηκε και αυτοκαταστροφικά ανδρίκελα. Αυτό είμαστε. Μια απαίσια ράτσα που αφήνει πίσω της το χάος καθώς “εξελίσσεται”. Το δώρο της φύσης -του κόσμου, αυτού που μας περιβάλλει τέλος πάντων και δεν θα το κατανοήσουμε ποτέ -ήταν η ταχύτητα στην εξέλιξη. Σαν κάτι να μας άγγιξε και να μας έδωσε την ικανότητα να περπατήσουμε μπροστά στο χρόνο, κάνοντας άλματα. Λογικής, τεχνολογίας, ιατρικής. Όλα αυτά προς τα μπρος. Άλματα προς τα πίσω κάναμε στην κατανόηση του κόσμου αυτού, στην αντίληψη της δύναμης που είχαμε κάποτε στα χέρια μας. Και βάλαμε ένα τέλμα, σηκώσαμε ένα τείχος και ορίσαμε.

Σκέτο, ορίσαμε. Βάλαμε όρια στα κορυφαία μυαλά του κόσμου αυτού, σύμφωνα με την εξέλιξη των ειδών. Από τρόπος συντήρησης πόρων, η ανακύκλωση έγινε οικουμενικός αυτοσκοπός σε κάθε τομέα της ζωής. Στην επιστήμη, στην ιατρική, στην σκέψη, στη δημιουργικότητα. Όλα έγιναν γκρίζα και κάθε γενιά που έρχεται στον τόπο αυτό ξέρει πως έχει είναι καταδικασμένη να ζει στη σκιά που έχουν δημιουργήσει οι πρόγονοί της, βασιζόμενοι στην αλλαγή που έφεραν στον κόσμο οι ανατρεπτικοί.

Μουσικοί, ζωγράφοι, συγγραφείς, ποιητές, πολιτικοί, στρατιωτικοί, πολεμιστές, οργανώσεις. Όλοι τους ήταν καταδικαστέοι όσο ζούσαν, δακτυλοδεικτούμενοι. Όταν πέθαναν, έγιναν θρύλοι και όσα πέτυχαν βάρυναν τους επόμενους. Και οι τελευταίοι επειδή βαρέθηκαν, έχτισαν τείχη με τη φήμη αυτών των ανθρώπων και τα όσα άλλαξαν και ο κόσμος αυτός απέκτησε ένα τέλμα.

Αυτό το τέλμα που καθημερινά νιώθω να με κρατάει μακριά από την φύση μου. Δεν θέλω να νιώσω κάτι ανώτερο από ζώο. Μου αρέσει να ξέρει ότι οι ανάγκες μου είναι το φαγητό, το νερό, το σεξ, το κυνήγι, η επιβίωση και αν είμαι ισχυρός κυνηγός, η διαιώνιση του είδους μου. Το μέλλον μου. Ο τρόπος μου μπορεί να διαφέρει από τα γουρούνια, τα λιοντάρια, τις φάλαινες, όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η βασική διαφορά μου είναι ότι κάποτε είχα την ικανότητα να εξελιχθώ ακόμη περισσότερο, αντίθετα με αυτά τα ζώα που συνεχίζουν να την έχουν γιατί όλα είναι ίσα μεταξύ τους κι αν μια μέρα το μικρό τιγράκι αποφασίσει να περπατήσει στα δυο, κανείς δεν θα του πει όχι.

Ακόμη κι αν του πει, το παιδί του θα το προσπαθήσει ξανά και ξανά και ξανά και μια μέρα, θα περπατήσουν στα δυο. Αλλά δεν το χρειάζονται, γιατί τα τέσσερα πόδια τα βολεύουν. Αντίθετα, ο άνθρωπος πλέον δεν βολεύεται με τίποτα. Θέλει συνέχεια να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη και το μοναδικό που καταφέρνει είναι να την κάνει πιο δύσκολη. Οικογένεια, νόμοι, φόροι, αμάξια, πολυτελή σπίτια, εργοστάσια, χρήμα. Όλα τα παραπάνω και εκατοντάδες ακόμη πράγματα έχουν αντικαταστήσει τις τέσσερις απλές ανάγκες: φαγητό, νερό, ύπνος, σεξ.

Αυτοί που αποφάσισαν πως ο κόσμος αυτός θα συνεχίσει να ζει για πάντα έχοντας όρια, σταματώντας να αναζητά κάτι νέο εντός της Γης, έφυγαν προς το διάστημα και αφού το έψαξαν και δεν βρήκαν άλλους οργανισμούς να αφαιμάξουν σταμάτησαν και τις αποστολές στο διάστημα. Οι άρχοντες του σύμπαντος, τα κυλησμένα στο βούρκο πλάσματα που από θαλάσσια όντα κατέληξαν σε δίποδα γεμάτα μίσος για την εξέλιξη, τη μαμά τους.


Γιατί άραγε να επιτρέπεται να επηρεάζεται η δική μου ζωή από όλους τους γύρω μου, ενώ τους περισσότερους θα ήθελα πολύ να τους δω νεκρούς. Όπως ακριβώς το λέω. Γιατί αυτοί, όλοι τους καθημερινά, είναι αυτοί που εμποδίζουν εμένα και τους ανθρώπους να προχωρήσουμε και να σπάσουμε τα τείχη. Να πάμε στην επόμενη γενιά ανθρώπων, στο επόμενο στιλ τέχνης και νοοτροπίας. Κάπου αλλού.

Μοιραία θα έχει ομοιότητες με τα προηγούμενα, όμως θα είναι κάτι καινούριο, κάτι άλλο. Κάτι που θα κάνει τους ανθρώπους να ξυπνήσουν μια μέρα και να πουν: ίσως αυτό που έκανα τόσα χρόνια έτσι, να το κάνω αλλιώς. Ίσως αποφασίσω να προχωρήσω μπροστά, ξεχνώντας ότι θα με κατηγορήσουν οι γύρω μου επειδή είμαι διαφορετικούς.

Ο φόβος. Αυτή η καταραμένη λέξη που κρατάει τον άνθρωπο ριζωμένο σε μια θέση, σε ένα σημείο, ο χρόνος περνάει, κι εκείνος μένει στάσιμος. Φόβος για επικριτές, για ριζικές αλλαγές, για τον θάνατο, για το τι τον περιμένει μετά. Βαρέθηκα να ακούω για ανθρώπους που φοβούνται να κάνουν κάτι διαφορετικό από τη ρουτίνα τους. Και όχι, αυτός που έπειτα από 15 χρόνια γάμου αποφασίζει να χωρίσει για να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε παλιά, δεν αλλάζει τη ζωή του. Απλά παραδέχεται ότι δεν κατάφερε να την αλλάξει σωστά.

Ποιος θα κρίνει το σωστά; Εγώ και τα υπόλοιπα μέλη αυτού του κόσμου που κρατάμε στα χέρια μας το μέλλον της ζωής μας και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει τον κόσμο που θα ζήσουμε.

Φανταστείτε τι θα γινόταν αν μια μέρα ανακοίνωναν ταυτόχρονα όλοι οι αρχηγοί όλων των κρατών στον κόσμο, πως όλη η τέχνη που γνωρίζαμε ως σήμερα καταστράφηκε. Εγώ μπορώ να φανταστώ: όλοι θα άρπαζαν ένα πινέλο, ένα μολύβι, μια κιθάρα, ένα πιάνο, ένα πληκτρολόγιο, μια κάμερα, μια φωτογραφική μηχανή, ένα μαγνητόφωνο, ένα σφυρί κι ένα καλέμι και οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί, και θα αρχίσει να παράγει τέχνη. Θα μεταφέρει με όποιο τρόπο μπορεί τις σκέψεις του για οτιδήποτε θέλει και θα δημιουργήσει κάτι νέο. Γιατί θα έχει στο νου του πως κάθε είδος τέχνης που υπήρχε δεν υπάρχει πια κι έτσι δεν μπορεί να χρωματίσει τη ζωή του.

Ξέρω καλά πως δεν είμαι το μοναδικό ον στον κόσμο που πιστεύει ότι είναι σχεδόν μόνος του και τον κοιτάζουν σαν εξωγήινο. Για την ακρίβεια, ξέρω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στις σύγχρονες κοινωνίες ζουν έτσι. Είτε γιατί ο εγωισμός τους δημιουργεί αυτού του είδους την άμυνα για να μπορέσουν να σταθούν όρθιοι, είτε γιατί απλά τους κοιτάζουν σαν να είναι εξωγήινοι.

Ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί όλοι είμαστε σαν εξωγήινοι πια. Δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ μας, καμία ομοιότητα πλέον. Δεν είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε καν ζωντανοί. Έχουμε χάσει κάθε ίχνος δημιουργικότητας που θα μπορούσαμε να έχουμε και φυσικά, κατηγορώ πρώτα στη σειρά αλλά με ίσο ποσοστό ευθύνης, όσους τους προηγούμενους είχαν την ευθύνη να μας μεγαλώσουν και δεν το έπραξαν σωστά. Υπήρξαν άνθρωποι που προσπάθησαν πολύ, αλλά ένα πράγμα δεν είναι κανείς ικανός να το μεταφέρει: δημιουργικότητα.

Αυτό που σε ξυπνάει τα άγρια χαράματα ή σε σηκώνει το βράδυ από τον καναπέ για να γράψεις μερικές αράδες. Που σου λέει: πέτα στον καμβά 3 χρώματα τυχαία και ανακάτεψε τα χέρια σου, κάποια μέρα θα πάρεις και πινέλο. Η σκέψη που σε οδηγεί στη δημιουργία ενός νέου κόσμου, μιας νέας έννοιας, που εμπνέει τους γύρω σου και σε κάνει χαρούμενο που έκανες τους άλλους να δουν -για λίγο- μέσα από τα δικά σου μάτια.

Κανείς δεν δίδαξε ποτέ τον άνθρωπο πως να παίζει μουσική και κανείς δεν είχε νόημα να το κάνει ποτέ. Οι κανόνες, είναι βασικές έννοιες τις οποίες ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά και οι παραλλαγές των κανόνων δημιουργούν τη διαφορετικότητα ανάμεσα στους ανθρώπους. Η νότα “ντο” είναι συγκεκριμένη, όταν όμως κάποιος σκέφτηκε να τις προσδώσει κάτι διαφορετικό, έθεσε τις βάσεις για κάτι εντελώς διαφορετικό και καινούριο. Έναν κόσμο έτοιμο να τον ανακαλύψουν.

Όταν οι κανόνες τελειώνουν, η λύση δεν είναι να κάτσεις πάνω τους και απλά να δημιουργείς πανομοιότυπα είδωλά τους. Η λύση είναι να φτιάξεις καινούριους και να πετάξεις τους παλιούς. Η λύση είναι η αλλαγή, κάτι καινούριο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Κάτι που να συναρπάζει, κάτι που να τους κάνει όλους να σκεφτούν διαφορετικά, να προχωρήσουν παραπέρα. Αυτός ο κόσμος δεν έχει όρια εκεί που πιστεύουμε. Τα όρια της Γης είναι χρονικά και σταματούν εκεί που ο ήλιος γίνεται κόκκινος γίγαντας και τα καίει όλα, πηγαίνοντάς τα στη λήθη. Εκεί που όλοι θα ξεχαστούν για πάντα και θα τελειώσει το… παραμύθι.

Μέχρι τότε, ο άνθρωπος θα επιβιώσει… μάλλον. Θα βρει τρόπο και θα τα καταφέρει, το ξέρουμε όλοι μας αυτό πολύ καλά. Αν υπάρχει ένας τρόπος κάποιος να ζει αιώνια, είναι μέσα από αυτά που πέτυχε μέχρι να πεθάνει. Εφόσον το καταφέρει, ζει αιώνια όπως ο Σέξπιρ, ο Μόρισον, ο Μπετόβεν, η Τζόπλιν, ο Βαν Γκογκ, ο Ντίσνεϊ, ο Τσάρλι Τσάπλιν. Θα μου πείτε, αφού όλα κάποτε θα πάνε στη λήθη, γιατί όλα αυτά;

Η απάντηση βρίσκεται στην αιώνια αμαρτία του ανθρώπου: την ανάγκη για φήμη. Στην ανάγκη όλων των ανθρώπων να στηρίζονται σε ινδάλματα και μεγάλες μορφές, για να έχουν δεκανίκια όσο ζουν στη σκιά τους. Κι όμως, όλοι οι παραπάνω κάποτε ήταν στη δική τους σκιά, σκεφτόντουσαν τρόπους για να ζήσουν για πάντα και τους βρήκαν. Ο καθένας τον δικό του, διαφορετικό και ξεχωριστό τρόπο.

Δεν ήταν αυθεντίες. Δεν ήταν θεοί. Ήταν άνθρωποι που επέλεξαν την δημιουργικότητα γιατί την συνειδητοποίησαν.

Όταν αυτός ο κόσμος τελειώσει, και γίνει ο απολογισμός, η κατάληξη θα είναι αυτή: η δημιουργικότητα θα πεθάνει όταν η Φύση θελήσει. Μέχρι τότε, είτε το θέλει ο άνθρωπος, είτε όχι, θα υπάρχει μέσα του. Αυτός είναι το πινέλο, το πιάνο, η κάμερα, η φωτογραφική μηχανή και η εξέλιξη είναι ο ζωγράφος, ο μουσικός, ο σκηνοθέτης και ο φωτογράφος.