wiki

Αποτελέσματα αναζήτησης

30/9/09

Μια κάμπια… που έμεινε κάμπια



Είναι ο άνθρωπος
μια κάμπια
που δείχνει πεταλούδα

Ένα κουκούλι μαύρο
και τα φτερά του πεσμένα.
Μοιάζει νεκρός απ’ την αρχή

Σε μια πόλη φτωχική
γεννήθηκε μια κάμπια
και έτσι παρέμεινε

Μεγάλωσε καλά
όμως δεν είχε μέσα της
την ομορφιά εκείνη

Φτερά έβγαλε από πείσμα.
Πέταξε μακριά
Και χάθηκε

Όλοι ίδιοι μ’αυτήν
μα λίγοι το δέχτηκαν
και δεν ένιωθε μόνη

Μέσα της ήξερε
πως είναι πεταλούδα.
Μα δεν το πίστεψε ποτέ…

Χάθηκε απ’ όλους.
Τους μίσησε
Και πέθανε.

Για πάντα ελεύθερη.

Μια κάμπια… που παρέμεινε κάμπια.

Κώστας

25/9/09

Always fly high



Γενικότερα ανέκαθεν είχα ένα πρόβλημα στο να περιγράφω τα συναισθήματα που νιώθω. Το βασικότερο εμπόδιο, μάλλον ήταν το γεγονός ότι τα ζούσα τόσο έντονα που ξεχνούσα να τα αναλύσω μετέπειτα. Fair enough. Έως τώρα μια ζωή περίεργη, θα την έλεγα περιπέτεια αφού κάπως έτσι την ζω.

Αυτή τη στιγμή που γράφω είναι 5:10 ξημερώματα Παρασκευής 25 Σεπτεμβρίου 2009. Μόλις έχω επιστρέψει από μια απλή, καθημερινή και πάντα απολαυστική, έξοδο για μπύρες με την παρέα. Ο Μάριος στο ρόλο του DJ, ο Δημήτρης δίπλα του αραχτός να απολαμβάνει κάθε τραγούδι ξεχωριστά, πιο δίπλα ο Λιάκος και ο Γιάννης με τις δικές τους ξεχωριστές συζητήσεις και στην καρέκλα αραχτός ο γράφων.

Ωραία πράγματα. Απλά. Καθημερινά. Ένα τσιγάρο να «καίει» τα όποια βάσανα έχω στο κεφάλι μου.

Έπειτα από πολλούς μήνες, είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως έχω ΤΟΣΑ πολλά πράγματα στο κεφάλι μου, που χρειάζομαι ένα βιβλίο για να τα γράψω. Κάποια στιγμή θα έρθει και αυτό… Προς το παρόν θέλω να αφιερώσω κάτι στα παραπάνω παλικάρια. Το κρατάω καιρό μέσα μου και επειδή ανέκαθεν ήμουν εσωστρεφής, είπα να κάνω μια αλλαγή.


. - .

As you fly through life
And you feel like nothing
Just don’t look back

Set yourself free
Keep your feelings pure
And don’t look back

The past is a sin
You can only win
If you change time

Emotions uncontrollable
Move you through hell
Just focus on you

And when the end is near
And the mirror is close
Then look back

Turn around
Say goodbye
And fly.

Always fly high dudes.

Κώστας

24/9/09

Κάποιες φορές...



Μερικές φορές
ένα χάδι είναι αρκετό
για να σε κάνει
εξαρτημένο.

Μερικές φορές
μια αγκαλιά αρκεί
για να νιώσεις
ευάλωτος.

Κάποιες φορές πάλι
ένα σ’ αγαπώ αρκεί
για να τρομάξεις.

Μερικές φορές
ένα σ’ αγαπώ αρκεί
για να γίνεις
σύζυγος.

Μερικές φορές
οι άνθρωποι λένε ψέματα.
Κάποιες φορές
λένε και αλήθεια…

Εγώ ποτέ
δεν είπα αλήθεια.
Ποτέ δεν έλεγα
σ’ αγαπώ…


Το γερασμένο μωρό

23/9/09

Mask off


Είναι όταν περνά η ζωή μπροστά από τα μάτια σου και αναλογίζεσαι τι έχεις κάνει.

Όταν αυτά που έζησες ήταν μοναχά ένα θέατρο.

Ένα θέατρο μόνο για το χειροκρότημα

Ένα χειροκρότημα που ποτέ δεν πήρες

Αντίο λες και περιμένεις να ξεμεθύσεις από τα ναρκωτικά της ημέρας

Και κατεβάζεις το προσωπείο για να δείξεις το άσχημο πρόσωπο σου στο κοινό, να το φοβίσεις.

Αφού δεν πηρές εκείνο το χειροκρότημα ας πάρεις τον τρόμο τους.


Χρήστος
Artwork by ivelin of deviantart.com

17/9/09


8elw na fygoume apo edw re malaka... 8elw na pame kapou oi tesseris mas... na xtisoume tessera spitia akrivws san ayta pou exoume twra... Se mia polh san to Aigalew... Kai na 3ypname meshmeraki kai na mazevomaste mia se esena kai mia sto Giannh kai na paizoume FF kai Metal Gear kai podosfairakia... kai meta na mazevomaste se emena h' stou mhtsou gia DnD...

Sokail

16/9/09

Περί απάθειας…


Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με τον Η, τον Γ και τον Δ, σχετικά με το ξέσπασμα του ανθρώπου. Τα νεύρα, ξέρετε. Όταν νιώθεις πως θες να διαλύσεις κάτι στα χέρια σου με τόση μανία, για να ηρεμήσεις από κάτι φοβερά εξοργιστικό που σε πιέζει; Μπράβο, αυτό…

Σκεπτόμενος για ελάχιστα δευτερόλεπτα κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: έχω να ξεσπάσω περίπου… 4 χρόνια.

Είμαι ψυχικά ήρεμος; Απαντάω για να σας βγάλω από τον κόπο. Όχι, δεν είμαι. Κανείς μας δεν είναι. Κάπως όμως πρέπει να εξηγείται (ξέρω Η, δεν υπάρχει πρέπει).

Τι συμβαίνει; Εδώ δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, οπότε δεν θα σας βγάλω από τον κόπο. Θα σας δώσω όμως ένα μικρό παράδειγμα αυτών που νιώθω.

Δεν νιώθω τίποτα.

Αυτό είναι το παράδειγμα. Τρεις λέξεις. Μικρές, ασήμαντες, τεράστιες, βαριές, βαρύγδουπες, υπερβολικές. Από την ημέρα που σταμάτησα να νοιάζομαι για το «τίποτα» της ζωής μου και μπήκα στη διαδικασία του να ασχοληθώ με κάτι και κατέληξα να εργάζομαι, δεν αισθάνομαι τίποτα.

Έχω τσακωθεί, έχω φτάσει στα όριά μου αρκετές φορές, όμως ποτέ δεν ξέσπασα. Γιατί; Γιατί δέκα λεπτά μετά, δεν ένιωθα τίποτα. Έχω γίνει τόσο ικανός στο να κρατάω τα πάντα μέσα μου, που τελικά τα αφομοιώνω, δεν τα συσσωρεύω.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν ένα όμορφο Κυριακάτικο απόγευμα, γύρω στο 2038 θα αρπάξω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να την «ανάβω» σε όποιον μου την σπάει, όπως περιγράφω πολλές φορές τους καταπιεσμένους ανθρώπους που κάποια στιγμή «σπάνε» και όλος ο εκνευρισμός της ζωής τους βγαίνει προς τα έξω.

Δυστυχώς για εμένα, δεν θα κάνω ούτε αυτό, γιατί όσο θλιβερό και αν ακούγεται, στα 22 μου χρόνια αρχίζω να συνειδητοποιώ τι εστί απάθεια. Πραγματική, συνολική, βαριά απάθεια. Χωρίς μαύρο και άσπρο, χωρίς ψηλά και χαμηλά. Ισορροπία…

Περί απάθειας…

Αυτοβιογραφία…


Κώστας

13/9/09

Συμβιβασμοί



Τι είναι προσωπική ελευθερία και ελευθερία γενικά; Που βρίσκονται αυτά τα όρια της ελευθερίας του ενός και του άλλου και αν πρόκειται για ελευθερία, γιατί την βάζουμε σε όρια;

Τι είναι κανόνες, νόμοι και κοινωνικά «πλαίσια» σε μια κοινωνία που θέλει να θεωρείται ελεύθερη;

Στην πραγματικότητα, ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι επειδή είναι ο συνδυασμός των ιδανικών κόσμων του κάθε ανθρώπου πάνω του. Καθένας μας έχει έναν ιδανικό κόσμο και κάπου στη… μέση, υπάρχει η «αλήθεια». Η πραγματικότητα για το τι συμβαίνει τελικά στον πλανήτη Γη.

Δεν μπορώ να οριοθετήσω την ελευθερία, γιατί για εμένα είναι διαφορετική από ότι για εσένα που διαβάζεις το κείμενο αυτό. Αν για εμένα ελευθερία είναι να έχω την ικανότητα να κάνω τον άλλον να νιώσει ταπεινός που με απειλεί για ένα 20ευρω, για τον άλλον ελευθερία είναι να μου το κλέψει με την απειλή ενός μαχαιριού.

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές πραγματικότητες.

Όπως είπα και πριν, ο κόσμος όπως τον ζούμε είναι δημιούργημα των συμβιβασμών μας με το τι συμβαίνει και με το τι θα θέλαμε να συμβαίνει.

Τελικά, συνειδητοποιείς εύκολα πως η φράση «η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που ξεκινάει του άλλου», είναι ο ορισμός της ελευθερίας ως έννοια κρατική και όχι ως έννοια κοινωνική.

Η ελευθερία δεν έχει όρια. Η ελευθερία δεν έχει καν «δεν». Υπάρχει. Πόνος χωρίς όρια, ευχαρίστηση χωρίς όρια, γέλιο χωρίς όρια, κλάμα χωρίς όρια. Όλα στην απόλυτη τιμή τους. Το άπειρο.

Διάβασα κάποτε πως θα βρεις την ελευθερία μονάχα όταν καταφέρεις να αγνοήσεις όλους όσους υπάρχουν γύρω σου και σε ενοχλούν. Όχι να τους αγνοήσεις ως σώματα, αλλά ως υπάρξεις. Να μην τους αφήσεις να σε επηρεάσουν στο απειροελάχιστο ψυχικά.

Εξάλλου η ελευθερία δεν απαιτεί πλούσια ζωή, ευκατάστατες οικογένειες και τα λοιπά. Μπορείς να είσαι ελεύθερος, όντας στη φυλακή. Όντας 50 μέτρα κάτω από το έδαφος ή κλεισμένος σε ένα σπίτι για πάντα. Αρκεί να ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή, μπορείς να «εγκλωβίσεις» την σκέψη σου σε ένα μέρος που έχεις φτιάξει εσύ για εσένα και κανείς δεν μπαίνει.

Εξάλλου όλα μια ψευδαίσθηση είναι, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν είσαι ελεύθερος. Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και πεθαίνεις φυλακισμένος σε ένα κορμί με ανάγκες εντελώς διαφορετικές από αυτές που πραγματικά είχες ως συνεχιστής του είδους των δίποδων θηλαστικών.

Κτίρια, νόμοι, ρούχα, κοινωνική κατακραυγή, τροφή στο πιάτο. Σύνορα, θρησκείες και όνειρα με όρια.

Είσαι πολύ άνθρωπος για να είσαι πια ελεύθερος. Τουλάχιστον προσπάθησε να ξεφύγεις. Τελικά, θα καταλάβεις πως αυτό που μετρούσε ήταν η προσπάθεια. Γιατί θα καταλήξεις φυλακισμένος σε μια κάσα, σκεπτόμενος μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα της μικρής ζωής σου αν έζησες αρκετά ελεύθερος.

Όταν αυτή η σκέψη σου περάσει από το μυαλό, μπορείς πριν πεθάνεις να πάρεις το ύφος του λυπημένου. Αν πάλι δεν το σκεφτείς καθόλου, χαμογέλα. Θα καταλάβουν όλοι όταν θα σε δουν χαμογελαστό, πως όσο έζησες, το χάρηκες.

Πάλι μακρηγόρησα…

Καλημέρα και όνειρα γλυκά…


Κώστας