Όποιος ζει με τις αναμνήσεις του, είναι νεκρός

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008 ώρα 16:35. Ο φίλος μου Δημήτρης μου στέλνει μήνυμα στο msn. "Πάμε στην πορεία;", μου λέει και συνεχίζει: "Δεν μπορώ να μένω αμέτοχος με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας".

Σκέφτομαι και στα 21 μου χρόνια το μυαλό μου δεν μου επιτρέπει κάτι άλλο. Οι ορμόνες μου, έστω και αν δεν είμαι γεννημένος για διαδηλώσεις, με τραβούν προς την οδό Πανεπιστημίου. Δίπλα στον Δημήτρη. Την Εύα. Τον Γιάννη. Τον Μάριο. Τον Αντώνη. Την Μαρία. Την Ξένια. Τον Χ. Την Ψ. Όλους.

Βλέπω δίπλα μου έναν άνθρωπο περίπου 55 ετών. Δυο κυρίες γύρω στα 40. Παρέες νεαρών. Η Ελλάδα ζει επανάσταση. Η νεολαία είναι εξοργισμένη και παρασέρνει μαζί της τους πάντες. Δυστυχώς όμως, η βραδιά χαλάει. Και το χειρότερο δεν είναι ότι χαλάει, αλλά ότι μπορούσαμε να παρέμβουμε, να αποτρέψουμε τα γεγονότα όμως μείναμε αμέτοχοι.

Όπως αμέτοχη έμεινε και η αστυνομία. Στην γωνία της Ιπποκράτους με την Πανεπιστημίου περίπου 80 άτομα, φορούν κουκούλες, κασκόλ και μάσκες στις μύτες τους και γυαλιά στα μάτια τους. Φορούν γάντια νοσοκομείου, φτιάχνουν μολότοφ και σπάνε πλακάκια, δημιουργώντας πέτρες.

Οι "γνωστοί-άγνωστοι" είναι μπροστά μου. Τους βλέπω καθώς ετοιμάζονται να σπείρουν ξανά την καταστροφή και δίπλα τους χιλιάδες ανθρώπων, απλώς τους κοιτάζει. Μαύροι βοσκοί που πάνε τα πρόβατα στην σφαγή.

Η πορεία αρχίζει, η δεξιά πλευρά της Πανεπιστημίου προς την Ομόνοια διαλύεται ολόκληρη. Σπασμένα τζάμια, φλεγόμενα κτίρια. Ο 55χρονος κύριος που είχα δει πριν είναι πλέον δίπλα μου. Μου μιλάει, μου λέει πως είναι θλιβερό να σπάνε περιουσίες. "Ας σπάσουν τράπεζες, αλλά όχι τα μαγαζιά του κοσμάκη", μου λέει.

Τον καταλαβαίνω. Τον κατανοώ. Τον σέβομαι. Σιγά-σιγά οι "γνωστοί-άγνωστοι" αποποιούνται τις ευθύνες τους, βγάζουν τα κράνη τους και μπλέκονται στον κόσμο για να ξεφύγουν από τους αστυνομικούς. Εκείνοι απαντούν με δακρυγόνα πάνω στην πορεία. Δάκρια, σκοτάδι, τρομαγμένες κοπέλες. Ο Δημήτρης είναι δίπλα μου. Η Εύα είναι δίπλα μου. Ο 55χρονος κύριος είναι δίπλα μου.

Είμαστε όλοι μαζί, ενάντια στην καταπίεση. Λυγίζω από το δακρυγόνο και αποχωρώ. Γυρνάω σπίτι μου. Έχω ζήσει την πρώτη μου διαδήλωση και συμπεραίνω πως αυτά τα πράγματα που λέγονται "αναρχικοί", είναι άνθρωποι του περιθωρίου. Και όχι Αναρχικοί...

Απομακρυσμένοι από την κοινωνία, άνεργοι, χωρίς φως. Απελπισμένοι, έτοιμοι να βγάλον την οργή τους με τον μοναδικό τρόπο που μπορούν. Τον τρόπο της ζούγκλας. Δεν είναι προβοκάτορες. Φαίνεται στα μάτια τους ότι είναι αποφασισμένοι να το κάνουν για αυτοεπιβεβαίωση, όχι για σκοπιμότητες βαθύτερες.

Η Αθήνα παραδίνεται στις φλόγες. Η Ελλάδα παραδίνεται στο χάος. Ο Έλληνας αγανακτά, αλλά το κάνει όπως το κάνει πάντα. Σπίτι του. Μπροστά στο χαζοκούτι της τηλεόρασης. Δυστυχώς για αυτόν, η επανάσταση δεν είναι πλέον στα παλιά της λημέρια.

Η Επανάσταση άλλαξε τόπο, τρόπο και συνήθειες. Δεν είναι πλέον ξύλο, κλεφτοπόλεμος, κρύψιμο στα βουνά. Είναι συνειδητή επανάσταση. Κλείσιμο των δρόμων καθιστικό. Κατάληψη της Βουλής ειρηνικά και λαϊκή απαίτηση για αλλαγή.

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Οι Έλληνες όμως δεν ανήκουν στην Ελλάδα. Δεν τους έχει κερδίσει. Είναι μια χώρα που ζει με τις αναμνήσεις της, για αυτό είναι νεκρή χώρα. Ζει με την Μεταπολίτευση. Το '73. Το '21. Το '45.

Η Ελλάδα οφείλει να βρίσκεται στο 2008. Εκεί ανήκει. Εκεί πρέπει να ανήκει. Και στο μέλλον της. Όχι στο παρελθόν της. Γιατί είναι πολύ μαύρο, μίζερο και ταλαιπωρημένο παρελθόν, ώστε να χτιστεί πάνω του ένα άσπρο, ελπιδοφόρο και γεμάτο κουράγιο μέλλον.

Όποιος ζει με τις αναμνήσεις του, είναι νεκρός.

Κώστας