Walk the mile

So many thoughts, so many questions

So many years, thousands of tensions

My brain honey is a clock everworking

It sets the pace I follow running

Runnin’ always runnin’

From thoughts, catatonic spots, it could have been worse

I think it’s time babe I set the pace

Life is no longer a race

Throw the battery away, go vintage style

I don’t wanna run the mile

So many tears, so many times the will for life disappears

So many moments of life slapping me in the face with fears

It seems the time is here

Change the gear

Catch life from the horns

Punch the past

Go slow or fast or don’t go at all

Enjoy having the will to live

You’re all I breathe.

Υποχώρηση

Περήφανοι κορμοί
σαν φύλλα από μπουμπούκι
αγκαλιάζουν την ηθική
γίνονται ένα
χάνονται.

Σαν φλούδες λεμονιού
στη νομοτέλεια της λεπίδας
καλύπτουν ένστικτα
αρχέγονα παλιά
κοιμούνται.

Τα ουρλιαχτά τους
σαν μουσική στα αυτιά μου
απελπίζονται εκθετικά
όπως το τσουνάμι
εκρήγνυνται.

«Ο καρκίνος δεν είναι αρρώστεια, βάλτε να πιούμε»!

Πόση ανατριχίλα μπορεί να σου προκαλέσει η σκέψη ότι ένας άνθρωπος βγαίνει στη σκηνή και μπορεί να είναι η τελευταία φορά που το κάνει; Το σκέφτηκες αρκετά; Πολλαπλασίασέ το επί 10, δώσε σε αυτόν τον άνθρωπο το όνομα Θάνος Ανεστόπουλος, βάλε μαύρη φόρμα, μαύρη μπλούζα, άσε στην άκρη την καθημερινότητα και έλα να πάμε ένα ταξίδι στην Τεχνόπολις στο Γκάζι.

Φαντάσου σκηνικό. Δροσιά, σύννεφα που προαναγγέλουν βροχή, προετοιμασίες, κόσμος, βουβή χαρά. Ο Θάνος Ανεστόπουλος πάντα «υμνούσε» τη βουβή χαρά. Στα γραπτά του, με τις κινήσεις του, με τη χροιά της φωνής του. Ο καρκίνος του χτύπησε την πόρτα πριν αρκετό καιρό. Στα οστά. Δύσκολα τα πράγματα. Η πεμπτουσία της τέχνης του, τα Διάφανα Κρίνα, ήταν εκεί όμως. Παρότι βρισκόταν στην άκρη του δωματίου, σε ένα χρονοντούλαπο κλειστό και ασφαλισμένο, ξεπετάχτηκε έτοιμη να τον αγκαλιάσει.

Όπως τον αγκαλιάσαμε εμείς το βράδυ της Παρασκευής, στην τελευταία συναυλία των Κρίνων. Προηγήθηκαν οι Last Drive, ένα συγκλονιστικό συγκρότημα με δυο τραγουδιστές που παίζουν και όργανα (κιθάρα και μπάσο), έναν ακόμη κιθαρίστα και ντράμερ. Μουσική πανδαισία με το... καλησπέρα, από jazz μέχρι dark wave, μια περίεργη μίξη metal και rockabilly, χαμός.

Δεύτερο ορεκτικό; Προσβλητική λέξη. Στη σκηνή ο... τρελός. Ο θεός. Ο Γιάννης Αγγελάκας που «μοιάζει πάντα σαν να έχει τρέξει 50 χιλιόμετρα» αλλά δεν σταματάει να κινείται πάνω στη σκηνή, γκρινιάζει ασταμάτητα με στόχο την τελειότητα του ήχου του έχοντας τα «καρύδια» να διακόψει τη συναυλία για 2-3 λεπτά ώστε να φτιαχτούν τα ηχεία που ακούει ο ίδιος και στέλνει μήνυμα: «η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει».

Η μεγάλη ώρα έφτασε. Τα πέντε άλλα μέλη των Κρίνων βγαίνουν στη σκηνή. Το σόλο εισαγωγής συγκλονίζει και έπειτα από έναν μουσικό οργασμό έρχεται το... μπαμ. Ο Θάνος βγαίνει στη σκηνή και η Ελλάδα σείεται. Στα πρώτα τέσσερα τραγούδια του η βροχή δεν έχει εμφανιστεί ακόμη, τα μάτια όμως είναι υγρά. Πριν λίγους μήνες τον είχα δει στο Αιγάλεω να παίζει με την κιθάρα του solo, γκρινιάζοντας όταν του ζητούσαμε τραγούδια των Κρίνων.

Κι εκεί που νομίζεις πως τα έχεις ακούσει όλα στη ζωή, έρχεται ο πλέον σύγχρονος Έλληνας τραγικός ποιητής. Η επιτομή της διχασμένης φιλοσοφίας μεταξύ πίστης στο ανθρώπινο είδος και απόλυτου μίσους για αυτό: «Ο καρκίνος δεν είναι αρρώστεια».

Ίσως σας κούρασα, ίσως μπορούσα να γράψω βιβλίο αντί αυτού του αφιερώματος. Ήρθε η ώρα για μουσική. Κι όπως επιτάσσουν τα Διάφανα Κρίνα: «Βάλτε να πιούμε»!

Υ.Γ. Συγκλονιστική η guest εμφάνιση του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ο οποίος τραγούδισε μαζί με τον Θάνο αρκετά κομμάτια και στο τέλος έστειλε μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης προς όλους αυτούς που καθημερινά πονάνε (ή καλύτερα, πονάμε) για μια πιο αξιοπρεπή ζωή. Στους πρόσφυγες, τους οικοδόμους, τους βιβλιοθηκάριους, τους ταξιτζήδες, τους εργάτες κάθε λογής. Στην «φτώχεια» που λέει ο Αγγελάκας, η οποία μάλλον πρέπει να σταματήσει να νιώθει ότι φταίει. Πολύ φρόνιμοι δεν καθίσαμε;

Ανταποδίδουμε...

τελεία

Κάθε βράδυ τον βλέπω στο ίδιο σημείο.

Με δείχνει χωρίς να κοιτάζει.

Σκυφτός στο σκοτάδι πάνω από ένα νεκρό πρεζάκι.

Κάθε βράδυ με καλεί να παρατήσω τα τείχη μου.

Αγκάλιασε το χάος.

Γίνε ένα με τη νομοτέλεια.

Έλα κοντά.

Μπες στη θλίψη του.

Ζήσε τη λύτρωσή του.

Δεν θα παλέψω ρε!

Δεν θα παλέψω τίποτα και κανέναν!

ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΣ, ΤΣΟΥΒΑΛΙΑΣΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑΠΛΟΚΗ

Οι ώρες μετά τη συμφωνία-μαχαιριά και το 3ο Μνημόνιο αποτελούν για ακόμη μια φορά το «χώρο» στον οποίο τα ελληνικά ΜΜΕ (και η ΕΡΤ) επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν τον λαό. Πριν λίγα λεπτά άκουσα τον «συνάδελφο» παρουσιαστή του «ΕΡΤ Focus» Αντώνη Αλαφογιώργο να ισχυρίζεται πως ο Γιώργος Παπανδρέου δέχθηκε αντίστοιχες πιέσεις από την Ευρωζώνη με αυτές που δέχθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας ο Τσίπρας.

Η εθνική ενότητα αποτελούσε ανέκαθεν ζήτημα υψίστου σημασίας. Ωστόσο, διαφέρει πολύ η αξιολόγηση των πολιτικών γεγονότων από το τσουβάλιασμα αγαπητέ Αντώνη. Εδώ κάπου μπαίνει στην εξίσωση η λέξη διαπλοκή.

Συμφωνώ πως ο Τσίπρας δεν είναι «χθεσινός». Επαυξάνω πως είναι πολιτικός που έχει ακούσει πολλά περισσότερα από τον μέσο Έλληνα εξαιτίας και μέσω της ενασχόλησής του με μια χώρα που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα εδώ και 10 χρόνια τουλάχιστον. Η λογική μου όμως μου απαγορεύει να θεωρήσω διαπλεκόμενους ίδιου επιπέδου έναν άνθρωπο που έκανε καταλήψεις ως μέλος της ΚΝΕ για το δικαίωμα των μαθητών/ φοιτητών να παρακολουθούν τα μαθήματα που επιθυμούν τις ώρες που τα επιθυμούν με έναν άνθρωπο που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε στη Σουηδία, σπούδασε στη Γαλλία και στις ΗΠΑ τον καπιταλισμό και το πως αυτός επιβάλλεται και έλεγε με άνεση «Λεφτά υπάρχουνε» έχοντας την... διαπλεκόμενη αβάντα της Goldman Sachs στο πλευρό του.

Ο Γ.Α.Π. ήρθε στην Ελλάδα και «ορίστηκε» πρωθυπουργός μέσω απειλών, τρομοκρατίας και πιέσεων με μοναδικό στόχο να βάλει την Ελλάδα σε τροχιά υπόκλισης στον μπαμπούλα της Ευρωζώνης όπως τον ορίζει και τον χαρακτηρίζει το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Μέρκελ και η αδίστακτη αστική οικονομική και κοινωνική πολιτική του Σόιμπλε.

Τον διαδέχθηκε ένας αστός σπουδασμένος στο ίδιο πανεπιστήμιο και ανέλαβε να ολοκληρώσει το έργο, ενώ παράλληλα έθεσε σε λειτουργία την παράλυση των κρατικών μηχανισμών που είχαν απομείνει να στηρίζονται σε πατερίτσες. Πολέμησε τον λαό στη... ρίζα του, χτυπώντας την Πρόνοια, την Υγεία και την Εκπαίδευση, ενώ χρησιμοποίησε ως όπλο πόλωσης της κοινωνίας τους υμνητές του ναζισμού και απέδειξε περίτρανα πως αυτό ήταν το πλάνο του όταν φρόντισε να καταρρεύσει εκ των έσω και να παραιτηθεί για να τη... σκαπουλάρει.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν όλοι με άνεση αν αξιολογήσουμε τα παραπάνω ψύχραιμα ότι ο τραμπουκισμός που υπέστη ο ελληνικός λαός είναι γιγάντιος και παραμένει τέτοιος εξαιτίας του τσουβαλιάσματος πολιτικών προσώπων που επικρατεί εδώ και μερικά 24ωρα. Η έννοια διαπλοκή και το πόσο βαθιά στη... θάλασσά της βρίσκεται ο καθένας από τους πολιτικούς της Ελλάδας αλλά και ο κάθε ένας Έλληνας πολίτης, είναι αυτή που καθορίζει αν υπάρχει ελπίδα να ορθοποδήσουμε μια μέρα. Αυτό μοιάζει να είναι το τελικό συμπέρασμα των ημερών.

Παροξυσμός

Παροξυσμός. Ένας γάμος αρκετά ακριβός. Επιλογή τους, χαρά τους, καμάρι τους. Μια φορά γίνεται (κάποιες φορές). Παράλληλα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα το οποίο αποτελεί τη μοναδική πραγματική δύναμη της χώρας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ανακοινώνει πως θα μπει πλαφόν 50 ευρώ ημερησίως στις αναλήψεις προκειμένου να ισορροπήσει το θέμα αφού τις τελευταίες ημέρες έχει σημειωθεί πανελλήνιο ρεκόρ αναλήψεων ανά λεπτό.

Δεν έχω λεφτά στην τράπεζα. Δεν έχω πληρωθεί ακόμη βασικά αλλά και όταν θα πληρωθώ, θα μπουν τόσα ώστε να καταφέρω να τα βγάλω σε κάτι περισσότερο από μια εβδομάδα. Στα ΑΤΜ δεν θα πάω πρωί, ούτε απόγευμα, ούτε βραδάκι 10-11. Θα πάω πολύ αργά. Ξέρετε γιατί; Γιατί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, περισσότερα από τα μισά της ζωής μου πλέον, έθεσα έναν κανόνα μέσα στο μυαλό μου για την πραγματικότητα της ουράς: στην ουρά θα ακούσεις κουβέντα, σχόλια που θα οδηγήσουν σε κουβέντα, κουβέντα που θα οδηγήσει σε καβγάδες, καβγάδες που θα οδηγήσουν στο να θες να σπάσεις τα κεφάλια όσων τσακώνονται για να κάνεις τη δουλειά σου. Αν ήμουν άνθρωπος της πράξης όμως, το κείμενο αυτό θα τελειώνε έτσι: Παροξυσμός.&-.

Η πραγματικότητα της ουράς δεν περιορίζεται στα ελληνικά δεδομένα, όσο κι αν το χρησιμοποιούμε επειδή μας βολεύει να αυτοσαρκαζόμαστε με μέτριο τρόπο, καταστρέφοντας πλήρως την ιερή έννοια του αυτοσαρκασμού όπως μας την έχουν διδάξει πολλάκις οι Άγγλοι με το μαύρο χιούμορ τους και την οξύτητα με την οποία ειρωνεύονται τον εαυτό τους και τον λαό τους ανά τακτά διαστήματα και με διάφορους τρόπους.

Επίσης, η φιλοξενεία δεν είναι μοναδικό μας προνόμιο. Στο Λονδίνο για παράδειγμα που βρέθηκε πρόσφατα η σύντροφός μου υπάρχει ένας κανόνας που ορίζει ότι δεν ακουμπάς το σκυλί του άλλου χωρίς να ζητήσεις την άδεια του -γεγονός που μας φαίνεται στριφνό και ξινό αλλά έτσι τους αρέσει και έτσι θα κάνουν- αλλά είναι επίσης εκνευριστικά ευγενικοί ΟΛΟΙ.

Φυσικά ούτε η αντίσταση ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους Έλληνες ως έννοια. Οι Ιρλανδοί αντιστέκονται ακόμη στον μπαμπούλα της Μεγάλης Βρετανίας, οι Λατινοαμερικάνοι αντιστέκονται ακόμη στον καπιταλισμό και οι τζιχαντιστές -ναι αυτοί- αντιστέκονται ακόμη στον Χριστιανισμό. Η θρησκεία είναι ένα άλλο ζήτημα όμως. Ας μην το αναπτύξουμε τώρα.

Όπως λοιπόν κάθε έννοια έτσι και αυτή της διαφθοράς δεν πιστώνεται αποκλειστικά στους Έλληνες. Πιστώνεται στον άνθρωπο. Και έχει μια πολύ καλά μελετημένη δομή αυτή η λέξη, ικανή να ακούγεται τόσο «ψαγμένη» ενώ στην πραγματικότητα είναι το σαράκι που μας απαγορεύει: να συνεχίσουμε να εξερευνούμε το διάστημα, να εξετάσουμε το ενδεχόμενο διαφορετικής προσέγγισης του κόσμου της Μέσης Ανατολής που περνάει τον δικό του Μεσαίωνα, να αποτάξουμε κάθε λογής παρανοϊκά κλισέ όπως το ότι οι μαύροι είναι πιο δυνατοί μυϊκά αλλά υστερούν σε νόηση ή το ότι οι άνθρωποι που συντελούν την LGBT κοινότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό σαν είδος και όχι homo sapiens.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Ο αστροφυσικός-θρύλος Μπιλ Νάι (The Science Guy) έχει πάρει θέση σχετικά με το ζήτημα του ρατσισμού σε αυτό εδώ το βίντεο (https://www.youtube.com/watch?v=PI_RJOPYDXM), στο οποίο αποδεικνύεται ότι πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα στο πλήρες εύρος της και όχι να μένουμε στάσιμοι στις ορολογίες μας, κρατώντας τη πίσω.

ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ

Το ανθρώπινο είδος έχει φτάσει σε μια εποχή κατά την οποία είναι ξεκάθαρη η ανάγκη της Amoeba Humana (Ανθρώπινη Αμοιβάδα) όπως χαρακτηρίζω την ανθρωπότητα, εξαιτίας της τάσης της να δρα τελικά πλήρως εναρμονισμένα ακόμη κι αν η χρονική διαφορά ανάμεσα στην Αναγέννηση της Ευρώπης και την Αναγέννηση της Μέσης Ανατολής είναι τεράστια. Η δεύτερη άλλωστε δεν έχει έρθει ακόμη. Η ανάγκη της Amoeba Humana είναι η αλλαγή του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζεται το είδος μας τους πόρους του (νερό, φαγητό, φάρμακα, πετρέλαιο, ηλεκτρισμός, πυρηνική ενέργεια, CERN μεταξύ άλλων) και η συνολική -και συλλογική- ενημέρωση του είδους για τις πραγματικές διαφορές ανάμεσα στις φυλές (μελανίνη, διαφορετικές γλώσσες, κουζίνες, αισθητικές).

Είναι πλέον πέρα για πέρα εμφανές ότι η Amoeba Humana έχει την τάση της αλλαγής να υπερισχύει όλων των υπολοίπων. Οι λαοί του κόσμου δεν επιθυμούν να αντισταθούν γιατί θεωρούν ανούσιο να δείξουν την πόρτα της εναλλακτικής σε ανθρώπους που γνωρίζουν ήδη την ύπαρξή της, απλώς πεισματικά της γυρίζουν την πλάτη αφού πρώτα της περάσουν λουκέτα, μαδέρια, την καρφώσουν και βάλουν 45 τανκς και 60 αεροπλανοφόρα να την προστατεύουν.

Η δίψα της αστικής τάξης του 2015 για στασιμότητα στην πολιτική και κοινωνική μεταχείριση των μαζών είναι τέτοια ώστε πλέον οι λαοί κλείνουν τα μάτια, ζουν εντελώς διαφορετικά στην καθημερινότητά τους από ότι απαιτείται από αυτούς και μονάχα «στα δύσκολα» ανοίγουν τα μάτια για να φωνάξουν κάτι, να υπενθυμίσουν στους αδύναμους -δηλαδή στους λίγους- ότι δεν βρίσκονται σε λήθαργο αλλά σε περισυλλογή και μετά να συνεχίσουν τη σκέψη τους.

Σκέψη για το πως θα αποικίσουμε μια μέρα τον Άρη, για το πως θα πίνουν καθαρό νερό συνεχώς τα παιδιά στην Αφρική. Σκέψη για το πως θα βρεθεί μια σωστή προσέγγιση των Ισραηλιτών και τον Παλαιστινίων στο ζήτημα της Λωρίδας της Γάζας. Μια λύση για την απειλή του πλανήτη από τον Μεσαίωνα της Μέσης Ανατολής, μια εναλλακτική πηγή ενέργειας που θα αξιοποιηθεί ως τέτοια για να μην χρειαστούμε ξαφνικά πετρέλαιο όταν δεν θα έχουμε. Εξέλιξη. Ουσιαστική, προοδευτική σε πρακτικό επίπεδο εξέλιξη. Για να είμαι πιο ακριβής, μικροεξέλιξη.

Το είδος δεν πρόκειται να εξελιχθεί ουσιαστικά όσα ζω, ούτε όσο ζουν τα παιδιά μου ή τα εγγόνια μου. Οι αλλαγές της εξέλιξης όπως την όρισε ο Δαρβίνος χρειάζονται χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια για να φανούν και παρατηρούνται μονάχα όταν γίνεται η σύγκριση ενός παλιού είδους με ένα νέο που δανείστηκε στοιχεία τα οποία λειτουργούσαν και εξέλιξε άλλα τα οποία εμπόδισαν την ομαλή πρόοδο του.

Μπορεί όμως να εξελίξει τους μηχανισμούς με τους οποίους επιβιώνει και πορεύεται, προκειμένου να θέσει τις βάσεις για μια πιο ισορροπημένη ομαλή διαβίωση. Κυρίως γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις αν ο Αλί μπιν Καλίντ (φανταστικό πρόσωπο) θα γινόταν ο πυρηνικός επιστήμονας που θα άλλαζε την ιστορία της ανθρωπότητας αν δεν είχε σκοτωθεί σε βομβιστική επίθεση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, αν η Κέλι Φλέμινγκ (θύμα της σφαγής στο Γυμνάσιο Columbine στις 20/4/1999, 16 ετών, πέθανε από πυροβολισμό στο στομάχι) θα εξελισσόταν σε μια γιατρό που θα γιάτρευε τον καρκίνο στο πάγκρεας και κυρίως επειδή θα έπρεπε να γνωρίζουμε το πραγματικό όνομα κάθε ενός από τα θύματα των επιθέσεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, των ακρωτηριασμένων γυναικών στη Νιγηρία και πάει λέγοντας.

Στον Γ.Μ.

Γεμάτες οι καρδάρες με το γάλα

να τις κλωτσάς μακριά σαν τον εξαποδώ

ελπίδα γεμάτες. Οι χαμένες σου ευκαιρίες.

Σε δεύτερη μοίρα, πίσω απ’ το φως

οι συμβουλές να μοιάζουν με σκιές

σαν Φαρισαίοι οι αγαπημένοι

μόνη λύτρωση ο Χάρος.

Το ταξίδι δεν τελειώνει στο θάνατο.

Στον Αχέροντα ξεκινάει.

Insomnia and its horrific monsters: Vol. 1, Chapter 3, The Father

Mathieu was a peaceful man, a farmer with a small house and some crops atop the green hills of the Great Valley. His wife passed away giving birth to the last of his daughters, but he loved them all with his great heart. He was a man of principle and discipline that grew up in the Great Valley. His parents left him two cows that provided milk for the family, 15 well fed chickens and a field of tomatoes. He taught his daughters all the secrets of farming and took over the heavy work.

Every single man, woman and child that set foot in his property was welcomed as a king, a queen, a prince or princess. Food was deluging the table and wine from the best vineyards filled their cups –only milk for the children. The warm feeling of hospitality made the hearts of visitors sleep well at nights. Family, friends, even some men from the high society who respected his fame among the people of his village broke bread with him.

A melody of calmness overwhelmed their bodies. It was the melody of 14 virgin girls in the basement of Mathieu’s house that never learned a single word from him, only songs that kept his so beloved guests happy.

Insomnia and its horrific monsters: Vol. 1, Chapter 2, The stitched face of oblivion

Eyes of madness, an eternal black hole of expressions, floating in the seas of particles, devouring, consuming, ending, sending to the forgotten limbo of oblivion, where everything erased and forgotten lies.

A reaper of existence, like a sphere of black water. With perfectly circular eyes filled with the eternal rage of total annihilation. Stitched properly to keep locked the enemies of glory, history and tradition.

The eyes and mouth of the endless multiverse.

Insomnia and its horrific monsters: Vol. 1, Chapter 1, The Abyss Giant

It was a slender beast. One with such eyes like the abyss looking at your soul, feasting upon its emptiness and laughing as the soul’s attempt to escape fail one after the other. Long and sharp arms like bones covered in human skin were extending from shoulders like mountains of plague, a small tongue with venom that pierced through the floor’s marble. Fangs filled with dark fluid and a set of thin legs stretching a meter or so.

The vast shadow of oblivion approached the room and then…

Ο πραγματικός αθλητισμός

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όταν μιλάμε για τον Νόβακ Τζόκοβιτς.

Η γεωμετρική «πρόοδος» της εξαθλίωσης

Καλοκαίρι 2004. Η Αθήνα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ιστορική στιγμή. Σύσσωμο το αριστερό και wannabe αριστερό κίνημα της χώρας φωνάζει χρόνια τώρα πως η ανάληψη αυτών των αγώνων θα αποτελέσει ισχυρό πυλώνα της καταστροφής της χώρας.
Επιβεβαίωση, συμπτωματική ή μη, δεν με απασχολεί.

Καλοκαίρι 2014. Η Βραζιλία ετοιμάζεται να υποδεχθεί το πιο αιματηρό Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία. Το αίμα ρέει ήδη στα στενάκια των παραγκουπόλεων, καθώς το Ρίο ντε Τζανέιρο, η Μπραζίλια και πολλές ακόμη πόλεις δεσπόζουν ως μνημεία ανάπτυξης της Τρόικας και του ΔΝΤ. Τι, δεν το ξέρατε; Η Βραζιλία είναι μια από τις πρώτες χώρες-πειράματα του αδίστακτου, ακόμη πιο εκσυγχρονισμένου πολιτικού συστήματος του πλανήτη.

Για κάθε χρόνο που πέρασε αυτή τη δεκαετία, η εξαθλίωση μεγάλωνε γεωμετρικά και όχι αλγεβρικά. Αστυνομικοί έχουν εκτελέσει πιτσιρίκια σε στενά της Βραζιλίας, όπως κάνουν χρόνια τώρα. Ο λαός έχει ήδη απελπιστεί από το ΔΝΤ και τα μνημόνια (δεν συντελούμε παγκόσμια πρωτοτυπία, υπάρχουν κι άλλα... lab rats).

Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αύριο η ΕΠΟ ανακοίνωνε την έκτακτη διοργάνωση του EURO 2016, για κάποιον περίεργο λόγο. Απλά βάλτε αυτό το σενάριο στο μυαλό σας και απαντήστε στο εξής: Τι θα γινόταν στην Ελλάδα;

Κάθε απάντηση ενδιαφέρει και παίζει ρόλο.

Κώστας, όχι Κωνσταντίνος!

Με αφορμή την ένδοξη (:P) ονομαστική εορτή μου, μονάχα μια ιστορία αρμόζει, αυτή που υπερήφανα λέει χρόνια τώρα η μάνα μου (σ.σ. Γεφυρισμοί).

Με βάφτισαν στον Άγιο Σπυρίδωνα στο Αιγάλεω, δεν ξέρω ημερομηνία, είχε πλάκα πάντως. Τραβούσα τα μούσια του παπά, έκλαιγα στο μικρόφωνο και τέτοια πράγματα. Έδωσα show.

Η απίστευτη ιστορία είναι ότι η τρελή (η μάνα...) επέμενε να ρωτάει τον παπά καθ' όλη τη διάρκεια της εβδομάδας που προηγήθηκε της βάφτισης αν γίνεται να με βαφτίσουν Κώστα και όχι Κωνσταντίνο.

Με φωνάζουν Κώστα, Κωστή, Κωστάκη κλπ. Ποτέ Κωνσταντίνο. Γιατί; Επειδή της θύμιζε το όνομα του βασιλιά. Πολύ σοφή επιλογή ομολογώ...

Χρόνια πολλά σε Ελένες, Κωνσταντίνους, Κώστηδες, Κωστάκηδες και λοιπούς, με υγεία, όρεξη για ζωή και αντοχή, όχι ανοχή! Δύναμη για όσα έρθουν!