Τι είναι προσωπική ελευθερία και ελευθερία γενικά; Που βρίσκονται αυτά τα όρια της ελευθερίας του ενός και του άλλου και αν πρόκειται για ελευθερία, γιατί την βάζουμε σε όρια;
Τι είναι κανόνες, νόμοι και κοινωνικά «πλαίσια» σε μια κοινωνία που θέλει να θεωρείται ελεύθερη;
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι επειδή είναι ο συνδυασμός των ιδανικών κόσμων του κάθε ανθρώπου πάνω του. Καθένας μας έχει έναν ιδανικό κόσμο και κάπου στη… μέση, υπάρχει η «αλήθεια». Η πραγματικότητα για το τι συμβαίνει τελικά στον πλανήτη Γη.
Δεν μπορώ να οριοθετήσω την ελευθερία, γιατί για εμένα είναι διαφορετική από ότι για εσένα που διαβάζεις το κείμενο αυτό. Αν για εμένα ελευθερία είναι να έχω την ικανότητα να κάνω τον άλλον να νιώσει ταπεινός που με απειλεί για ένα 20ευρω, για τον άλλον ελευθερία είναι να μου το κλέψει με την απειλή ενός μαχαιριού.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές πραγματικότητες.
Όπως είπα και πριν, ο κόσμος όπως τον ζούμε είναι δημιούργημα των συμβιβασμών μας με το τι συμβαίνει και με το τι θα θέλαμε να συμβαίνει.
Τελικά, συνειδητοποιείς εύκολα πως η φράση «η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που ξεκινάει του άλλου», είναι ο ορισμός της ελευθερίας ως έννοια κρατική και όχι ως έννοια κοινωνική.
Η ελευθερία δεν έχει όρια. Η ελευθερία δεν έχει καν «δεν». Υπάρχει. Πόνος χωρίς όρια, ευχαρίστηση χωρίς όρια, γέλιο χωρίς όρια, κλάμα χωρίς όρια. Όλα στην απόλυτη τιμή τους. Το άπειρο.
Διάβασα κάποτε πως θα βρεις την ελευθερία μονάχα όταν καταφέρεις να αγνοήσεις όλους όσους υπάρχουν γύρω σου και σε ενοχλούν. Όχι να τους αγνοήσεις ως σώματα, αλλά ως υπάρξεις. Να μην τους αφήσεις να σε επηρεάσουν στο απειροελάχιστο ψυχικά.
Εξάλλου η ελευθερία δεν απαιτεί πλούσια ζωή, ευκατάστατες οικογένειες και τα λοιπά. Μπορείς να είσαι ελεύθερος, όντας στη φυλακή. Όντας 50 μέτρα κάτω από το έδαφος ή κλεισμένος σε ένα σπίτι για πάντα. Αρκεί να ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή, μπορείς να «εγκλωβίσεις» την σκέψη σου σε ένα μέρος που έχεις φτιάξει εσύ για εσένα και κανείς δεν μπαίνει.
Εξάλλου όλα μια ψευδαίσθηση είναι, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν είσαι ελεύθερος. Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και πεθαίνεις φυλακισμένος σε ένα κορμί με ανάγκες εντελώς διαφορετικές από αυτές που πραγματικά είχες ως συνεχιστής του είδους των δίποδων θηλαστικών.
Κτίρια, νόμοι, ρούχα, κοινωνική κατακραυγή, τροφή στο πιάτο. Σύνορα, θρησκείες και όνειρα με όρια.
Είσαι πολύ άνθρωπος για να είσαι πια ελεύθερος. Τουλάχιστον προσπάθησε να ξεφύγεις. Τελικά, θα καταλάβεις πως αυτό που μετρούσε ήταν η προσπάθεια. Γιατί θα καταλήξεις φυλακισμένος σε μια κάσα, σκεπτόμενος μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα της μικρής ζωής σου αν έζησες αρκετά ελεύθερος.
Όταν αυτή η σκέψη σου περάσει από το μυαλό, μπορείς πριν πεθάνεις να πάρεις το ύφος του λυπημένου. Αν πάλι δεν το σκεφτείς καθόλου, χαμογέλα. Θα καταλάβουν όλοι όταν θα σε δουν χαμογελαστό, πως όσο έζησες, το χάρηκες.
Πάλι μακρηγόρησα…
Καλημέρα και όνειρα γλυκά…
Τι είναι κανόνες, νόμοι και κοινωνικά «πλαίσια» σε μια κοινωνία που θέλει να θεωρείται ελεύθερη;
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι επειδή είναι ο συνδυασμός των ιδανικών κόσμων του κάθε ανθρώπου πάνω του. Καθένας μας έχει έναν ιδανικό κόσμο και κάπου στη… μέση, υπάρχει η «αλήθεια». Η πραγματικότητα για το τι συμβαίνει τελικά στον πλανήτη Γη.
Δεν μπορώ να οριοθετήσω την ελευθερία, γιατί για εμένα είναι διαφορετική από ότι για εσένα που διαβάζεις το κείμενο αυτό. Αν για εμένα ελευθερία είναι να έχω την ικανότητα να κάνω τον άλλον να νιώσει ταπεινός που με απειλεί για ένα 20ευρω, για τον άλλον ελευθερία είναι να μου το κλέψει με την απειλή ενός μαχαιριού.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές πραγματικότητες.
Όπως είπα και πριν, ο κόσμος όπως τον ζούμε είναι δημιούργημα των συμβιβασμών μας με το τι συμβαίνει και με το τι θα θέλαμε να συμβαίνει.
Τελικά, συνειδητοποιείς εύκολα πως η φράση «η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που ξεκινάει του άλλου», είναι ο ορισμός της ελευθερίας ως έννοια κρατική και όχι ως έννοια κοινωνική.
Η ελευθερία δεν έχει όρια. Η ελευθερία δεν έχει καν «δεν». Υπάρχει. Πόνος χωρίς όρια, ευχαρίστηση χωρίς όρια, γέλιο χωρίς όρια, κλάμα χωρίς όρια. Όλα στην απόλυτη τιμή τους. Το άπειρο.
Διάβασα κάποτε πως θα βρεις την ελευθερία μονάχα όταν καταφέρεις να αγνοήσεις όλους όσους υπάρχουν γύρω σου και σε ενοχλούν. Όχι να τους αγνοήσεις ως σώματα, αλλά ως υπάρξεις. Να μην τους αφήσεις να σε επηρεάσουν στο απειροελάχιστο ψυχικά.
Εξάλλου η ελευθερία δεν απαιτεί πλούσια ζωή, ευκατάστατες οικογένειες και τα λοιπά. Μπορείς να είσαι ελεύθερος, όντας στη φυλακή. Όντας 50 μέτρα κάτω από το έδαφος ή κλεισμένος σε ένα σπίτι για πάντα. Αρκεί να ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή, μπορείς να «εγκλωβίσεις» την σκέψη σου σε ένα μέρος που έχεις φτιάξει εσύ για εσένα και κανείς δεν μπαίνει.
Εξάλλου όλα μια ψευδαίσθηση είναι, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν είσαι ελεύθερος. Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και πεθαίνεις φυλακισμένος σε ένα κορμί με ανάγκες εντελώς διαφορετικές από αυτές που πραγματικά είχες ως συνεχιστής του είδους των δίποδων θηλαστικών.
Κτίρια, νόμοι, ρούχα, κοινωνική κατακραυγή, τροφή στο πιάτο. Σύνορα, θρησκείες και όνειρα με όρια.
Είσαι πολύ άνθρωπος για να είσαι πια ελεύθερος. Τουλάχιστον προσπάθησε να ξεφύγεις. Τελικά, θα καταλάβεις πως αυτό που μετρούσε ήταν η προσπάθεια. Γιατί θα καταλήξεις φυλακισμένος σε μια κάσα, σκεπτόμενος μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα της μικρής ζωής σου αν έζησες αρκετά ελεύθερος.
Όταν αυτή η σκέψη σου περάσει από το μυαλό, μπορείς πριν πεθάνεις να πάρεις το ύφος του λυπημένου. Αν πάλι δεν το σκεφτείς καθόλου, χαμογέλα. Θα καταλάβουν όλοι όταν θα σε δουν χαμογελαστό, πως όσο έζησες, το χάρηκες.
Πάλι μακρηγόρησα…
Καλημέρα και όνειρα γλυκά…
Κώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν πήγε στράφι ούτε άσκοπα που η ισόβια λατρεία μου για τη λογοτεχνία μ΄ έκανε:
Πιο τσιγκούνη στους ήχους και τις συλλαβές
Απ΄ όσο έγινε ο Μίδας για το χρυσάφι του.
Όσκαρ Ουάιλντ, de profundis