Περί απάθειας…

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με τον Η, τον Γ και τον Δ, σχετικά με το ξέσπασμα του ανθρώπου. Τα νεύρα, ξέρετε. Όταν νιώθεις πως θες να διαλύσεις κάτι στα χέρια σου με τόση μανία, για να ηρεμήσεις από κάτι φοβερά εξοργιστικό που σε πιέζει; Μπράβο, αυτό…

Σκεπτόμενος για ελάχιστα δευτερόλεπτα κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: έχω να ξεσπάσω περίπου… 4 χρόνια.

Είμαι ψυχικά ήρεμος; Απαντάω για να σας βγάλω από τον κόπο. Όχι, δεν είμαι. Κανείς μας δεν είναι. Κάπως όμως πρέπει να εξηγείται (ξέρω Η, δεν υπάρχει πρέπει).

Τι συμβαίνει; Εδώ δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, οπότε δεν θα σας βγάλω από τον κόπο. Θα σας δώσω όμως ένα μικρό παράδειγμα αυτών που νιώθω.

Δεν νιώθω τίποτα.

Αυτό είναι το παράδειγμα. Τρεις λέξεις. Μικρές, ασήμαντες, τεράστιες, βαριές, βαρύγδουπες, υπερβολικές. Από την ημέρα που σταμάτησα να νοιάζομαι για το «τίποτα» της ζωής μου και μπήκα στη διαδικασία του να ασχοληθώ με κάτι και κατέληξα να εργάζομαι, δεν αισθάνομαι τίποτα.

Έχω τσακωθεί, έχω φτάσει στα όριά μου αρκετές φορές, όμως ποτέ δεν ξέσπασα. Γιατί; Γιατί δέκα λεπτά μετά, δεν ένιωθα τίποτα. Έχω γίνει τόσο ικανός στο να κρατάω τα πάντα μέσα μου, που τελικά τα αφομοιώνω, δεν τα συσσωρεύω.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν ένα όμορφο Κυριακάτικο απόγευμα, γύρω στο 2038 θα αρπάξω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να την «ανάβω» σε όποιον μου την σπάει, όπως περιγράφω πολλές φορές τους καταπιεσμένους ανθρώπους που κάποια στιγμή «σπάνε» και όλος ο εκνευρισμός της ζωής τους βγαίνει προς τα έξω.

Δυστυχώς για εμένα, δεν θα κάνω ούτε αυτό, γιατί όσο θλιβερό και αν ακούγεται, στα 22 μου χρόνια αρχίζω να συνειδητοποιώ τι εστί απάθεια. Πραγματική, συνολική, βαριά απάθεια. Χωρίς μαύρο και άσπρο, χωρίς ψηλά και χαμηλά. Ισορροπία…

Περί απάθειας…

Αυτοβιογραφία…

Κώστας