Στον Γ.Μ.

Γεμάτες οι καρδάρες με το γάλα

να τις κλωτσάς μακριά σαν τον εξαποδώ

ελπίδα γεμάτες. Οι χαμένες σου ευκαιρίες.

Σε δεύτερη μοίρα, πίσω απ’ το φως

οι συμβουλές να μοιάζουν με σκιές

σαν Φαρισαίοι οι αγαπημένοι

μόνη λύτρωση ο Χάρος.

Το ταξίδι δεν τελειώνει στο θάνατο.

Στον Αχέροντα ξεκινάει.

Insomnia and its horrific monsters: Vol. 1, Chapter 3, The Father

Mathieu was a peaceful man, a farmer with a small house and some crops atop the green hills of the Great Valley. His wife passed away giving birth to the last of his daughters, but he loved them all with his great heart. He was a man of principle and discipline that grew up in the Great Valley. His parents left him two cows that provided milk for the family, 15 well fed chickens and a field of tomatoes. He taught his daughters all the secrets of farming and took over the heavy work.

Every single man, woman and child that set foot in his property was welcomed as a king, a queen, a prince or princess. Food was deluging the table and wine from the best vineyards filled their cups –only milk for the children. The warm feeling of hospitality made the hearts of visitors sleep well at nights. Family, friends, even some men from the high society who respected his fame among the people of his village broke bread with him.

A melody of calmness overwhelmed their bodies. It was the melody of 14 virgin girls in the basement of Mathieu’s house that never learned a single word from him, only songs that kept his so beloved guests happy.

Insomnia and its horrific monsters: Vol. 1, Chapter 2, The stitched face of oblivion

Eyes of madness, an eternal black hole of expressions, floating in the seas of particles, devouring, consuming, ending, sending to the forgotten limbo of oblivion, where everything erased and forgotten lies.

A reaper of existence, like a sphere of black water. With perfectly circular eyes filled with the eternal rage of total annihilation. Stitched properly to keep locked the enemies of glory, history and tradition.

The eyes and mouth of the endless multiverse.

Insomnia and its horrific monsters: Vol. 1, Chapter 1, The Abyss Giant

It was a slender beast. One with such eyes like the abyss looking at your soul, feasting upon its emptiness and laughing as the soul’s attempt to escape fail one after the other. Long and sharp arms like bones covered in human skin were extending from shoulders like mountains of plague, a small tongue with venom that pierced through the floor’s marble. Fangs filled with dark fluid and a set of thin legs stretching a meter or so.

The vast shadow of oblivion approached the room and then…

Ο πραγματικός αθλητισμός

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όταν μιλάμε για τον Νόβακ Τζόκοβιτς.

Η γεωμετρική «πρόοδος» της εξαθλίωσης

Καλοκαίρι 2004. Η Αθήνα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ιστορική στιγμή. Σύσσωμο το αριστερό και wannabe αριστερό κίνημα της χώρας φωνάζει χρόνια τώρα πως η ανάληψη αυτών των αγώνων θα αποτελέσει ισχυρό πυλώνα της καταστροφής της χώρας.
Επιβεβαίωση, συμπτωματική ή μη, δεν με απασχολεί.

Καλοκαίρι 2014. Η Βραζιλία ετοιμάζεται να υποδεχθεί το πιο αιματηρό Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία. Το αίμα ρέει ήδη στα στενάκια των παραγκουπόλεων, καθώς το Ρίο ντε Τζανέιρο, η Μπραζίλια και πολλές ακόμη πόλεις δεσπόζουν ως μνημεία ανάπτυξης της Τρόικας και του ΔΝΤ. Τι, δεν το ξέρατε; Η Βραζιλία είναι μια από τις πρώτες χώρες-πειράματα του αδίστακτου, ακόμη πιο εκσυγχρονισμένου πολιτικού συστήματος του πλανήτη.

Για κάθε χρόνο που πέρασε αυτή τη δεκαετία, η εξαθλίωση μεγάλωνε γεωμετρικά και όχι αλγεβρικά. Αστυνομικοί έχουν εκτελέσει πιτσιρίκια σε στενά της Βραζιλίας, όπως κάνουν χρόνια τώρα. Ο λαός έχει ήδη απελπιστεί από το ΔΝΤ και τα μνημόνια (δεν συντελούμε παγκόσμια πρωτοτυπία, υπάρχουν κι άλλα... lab rats).

Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αύριο η ΕΠΟ ανακοίνωνε την έκτακτη διοργάνωση του EURO 2016, για κάποιον περίεργο λόγο. Απλά βάλτε αυτό το σενάριο στο μυαλό σας και απαντήστε στο εξής: Τι θα γινόταν στην Ελλάδα;

Κάθε απάντηση ενδιαφέρει και παίζει ρόλο.

Κώστας, όχι Κωνσταντίνος!

Με αφορμή την ένδοξη (:P) ονομαστική εορτή μου, μονάχα μια ιστορία αρμόζει, αυτή που υπερήφανα λέει χρόνια τώρα η μάνα μου (σ.σ. Γεφυρισμοί).

Με βάφτισαν στον Άγιο Σπυρίδωνα στο Αιγάλεω, δεν ξέρω ημερομηνία, είχε πλάκα πάντως. Τραβούσα τα μούσια του παπά, έκλαιγα στο μικρόφωνο και τέτοια πράγματα. Έδωσα show.

Η απίστευτη ιστορία είναι ότι η τρελή (η μάνα...) επέμενε να ρωτάει τον παπά καθ' όλη τη διάρκεια της εβδομάδας που προηγήθηκε της βάφτισης αν γίνεται να με βαφτίσουν Κώστα και όχι Κωνσταντίνο.

Με φωνάζουν Κώστα, Κωστή, Κωστάκη κλπ. Ποτέ Κωνσταντίνο. Γιατί; Επειδή της θύμιζε το όνομα του βασιλιά. Πολύ σοφή επιλογή ομολογώ...

Χρόνια πολλά σε Ελένες, Κωνσταντίνους, Κώστηδες, Κωστάκηδες και λοιπούς, με υγεία, όρεξη για ζωή και αντοχή, όχι ανοχή! Δύναμη για όσα έρθουν!

Τη δεύτερη φορά

Εγώ πάντως «έπιασα» το feeling του σποτ του κόμματος του Θεοδωράκη απευθείας. Είναι ό,τι πιο ειλικρινές έχει δημιουργηθεί από τεχνοκρατικό κόμμα στην ιστορία της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.

Δεν είναι τρικ με τις λέξεις. Ούτε σεξιστικό. Είναι πλήρως αληθινό. «Αν μας ψηφίσετε, θα σας ξεπαρθενιάσουμε».

Τι δεν καταλαβαίνετε επιτέλους; Πολύ μπροστά...

Υ.Γ. Εγώ τη δεύτερη φορά ξέρω, του Καζαντζίδη... «Θε...οδωράκη, τη δεύτερη φορά! Που θα'ρθω να ψηφίσω. Όσο η καρδιά κι αν λαχταρά, δεν θα το ξαναρίξω».

Νιάου...

Σουρεαλιστικός ορθολογισμός του καφενείου

Κάθε φορά που επαναλαμβάνεται ένα συγκεκριμένο φαινόμενο, όπως η άρνηση του ΚΚΕ να στηρίξει άλλο κόμμα ή σχήμα αν δεν βρεθεί στον β' γύρο των εκλογών ή ο θάνατος ενός celebrity, τα social media παθαίνουν... πατατράκ.

Είναι ξεκάθαρη η απουσία του ορθολογισμού που ορίζει ότι το «αναμενόμενο» σχεδόν ποτέ δεν εφάπτεται του «επιθυμητού». Όλοι θα θέλαμε να μην υπάρχει θάνατος, έμφυτη ματαιοδοξία του σύγχρονου ανθρώπου-ηγέτη του πλανήτη. Οι περισσότεροι άνθρωποι που δηλώνουν ελεύθεροι θα ήθελαν να δουν το ΚΚΕ να στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ για να πετάξει έξω ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κλπ.

Το «πρόβλημα» εδώ είναι πως ο θάνατος είναι γνωστός, νομοτέλεια. Όπως νομοτέλεια είναι και η «γραμμή» που έχει ορίσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας για αυτές τις περιπτώσεις (βλ. Δημοτικές Εκλογές).

Δυστυχώς, μόνο μια σύντομη φράση μπορεί να περιγράψει την κατάσταση, όσο ενοχλητική κι αν είναι: Deal with it.

Ανεμομαζώματα...

Το κατεστημένο της αυτοκαταστροφικής λογικής του ανθρώπινου είδους είναι αυτό που πρέπει να πολεμήσουμε.

Η αναρχία αποτελεί ουτοπία. ΑΠΑΙΤΕΙ τυφλή εμπιστοσύνη.

Πράγμα αδύνατο για οποιοδήποτε ζώο, πόσο μάλλον τον άνθρωπο. Το ότι δηλώνω αναρχικός, δεν σημαίνει ότι δεν είμαι ρεαλιστής. Αλλά ζω και παλεύω για αυτό, γιατί έτσι ορίζει το κεφάλι μου. Αδιάφοροι μου είναι τα κακέκτυπα ναζιστών και οι ημιμαθείς αριστεροί.

Για να εξουσιάσει μόρφωμα όπως αυτό της ΧΑ, «χρειάζεται» λαός διατεθειμένος να δώσει το δικό του αίμα για να τους ανεβάσει στην εξουσία. Και οι Έλληνες απλά δεν είναι έτσι. Τα αυγά είναι κακέκτυπο του ναζισμού, μια μπασταρδεμένη εκδοχή του ελληνικού εθνικισμού που πηγάζει από παγανιστικές αηδίες προ 2.500 ετών.

Το ελληνικό έθνος όπως ορίζεται πλέον, δεν αποτελείται από απόγονους του Περικλή. Και το ξέρει βαθιά μέσα του. Αντίθετα, οι Γερμανοί της ναζιστικής Γερμανίας πίστευαν ακράδαντα πως αποτελούν ανώτερη φυλή. Εμείς ξέρουμε στις ενοχικές στιγμές μας, στο μοναχικό ουισκάκι μας, ότι είμαστε ένα ακόμη σκατό στον ωκεανό κουράδας που λέγεται ανθρωπότητα.

Και το γεγονός ότι γνωρίζουμε το παραπάνω, μας κάνει το ίδιο ακίνδυνους με επικίνδυνους για τους εαυτούς μας. Αδιάφορος λαός, με πολλά χαρίσματα που τον κάνουν καλό για να φιλοξενεί τουρίστες στις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Αυτό είμαστε και θα είμαστε, όσο δεν έχουμε σοβαρή πολιτική και κοινωνική συνείδηση.

Κι ο τσαρλατάνος, το βιολί του

Σκοτισμένα μυαλά. Σκοτεινιασμένα.
Οργή, πόση οργή να χωρέσει
τούτος ο τόπος ο χλωρός, ξεράθηκε.
Λίπασμα ακατάλληλο, αποπατήματα
θάλασσες νέκρας κι ο τσαρλατάνος κάνει νταβαντούρι.
Κλαμένος. Μόνος.