Επειδή ψήφιζα παιδί μου

Εδώ και ένα μήνα περίπου εργάζομαι πυρετωδώς, λόγω συγκυριών. Κράτησα μέσα μου ομολογώ αρκετά πράγματα και αρκετό καιρό. Ίσως δεν έπρεπε, αλλά πάλι… ο Ηλίας θα σου πει ότι δεν υπάρχει […] και θα σωπάσεις, κουνώντας το κεφάλι σου καταφατικά. Κάτι υπάρχει μέσα μας που μας το λέει: ΚΑΤΙ. ΠΑΕΙ. ΛΑΘΟΣ!

Είναι ξεκάθαρο νομίζω και προφανώς δεν είναι τα χρέη της χώρας, ούτε τα αποτελέσματα τον εκλογών, ούτε η εγκληματικότητα, ούτε η φτώχεια, ούτε οι «ανάρχες» με τις κουκούλες, ούτε τα φασιστάκια με τις κουκούλες (παντού κουκούλες, ίσα κι όμοια όλα).

Μιλάμε πλέον για ριζικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει κράτος. Δεν υπάρχει έθνος. Δεν υπάρχει ταυτότητα. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα πράγμα με σημαία γαλανόλευκη που δίνει τροφή για σκέψη και γκρίνια στους λίγους που σκέφτονται πραγματικά και στους πολλούς που βαριούνται να το βάλουν να δουλέψει, αντίστοιχα.

Το βλέπεις στα μάτια όλων. Βγες μια μέρα έξω και περπάτησε αντί να μπεις στο αυτοκίνητο, συζήτησε με ταξιτζήδες, πιες καφέ σε ένα κεντρικό σημείο, κάνε «ζάπινγκ» στα μαγαζιά χωρίς να αγοράσεις τίποτα και πρόσεξε καλά τα μάτια όλων: είναι χαμένοι! Χωρίς συγκέντρωση, βυθίζονται αργά και βασανιστικά σε μια κατάσταση την οποία επιτρέπουν όλοι τους να επιβληθεί στο σπίτι τους, στη γειτονιά τους, στο δήμο τους, στην κοινότητά τους και ούτω καθεξής.

Προσπάθησα να δώσω απαντήσεις στον εαυτό μου, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είχα ερωτήματα τον τελευταίο καιρό. Προλάβαινα να σκεφτώ, τα συγκρατούσα αλλά δεν τα έγραφα. Το πρώτο ερώτημα που μου έθεσα ήταν το εξής: που θα έκανες παιδιά; Σκατά! Σίγουρα όχι εδώ.

Με ποιο ακριβώς δικαίωμα θα έφερνα εγώ έναν άνθρωπο σε ένα «κράτος» που δεν θα του παρείχε ούτε τα βασικά που είχα εγώ, για να ορθοποδήσει στη ζωή του; Ή μάλλον, για να το θέσω εγωκεντρικά, γιατί δεν την είδα σωτήρας της ανθρωπότητας: πώς θα ζούσα εγώ με ήσυχο μυαλό αν έφερνα στον κόσμο το παιδί μου και το έβλεπα να λυσσάει της πείνας επειδή τα σκάτωσα εγώ; Και μετά θα έκλαιγα, θα απελπιζόμουν, με συνοπτικές διαδικασίες θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι είμαι αποτυχημένος και στην καλύτερη, θα έφευγα για τα βουνά. Στην χειρότερη, θα έπαιρνα διαζύγιο και θα ψόφαγα σε μια γωνιά.

Η αλήθεια είναι πως βλέπω σκατά παντού γύρω μου, εξού και η επίμονη επανάληψη της λέξης. Βλέπω σκατά μέσα μου, στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και αγαπάω, τα βλέπω να τους κατατρώνε. Θέματα όχι υγείας, για τα οποία έχει κάθε δικαίωμα ο καθένας να ξενερώνει απίστευτα.

Θέματα εντελώς άκυρα, τα οποία προκύπτουν επειδή αρχίζουμε πλέον και χαλάμε τόσο πολύ ως σύνολο. Πρόσφατα έζησα δυο φορές μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, αφού ένας άνθρωπος ο οποίος ξέρει καλά μέσα του ότι όσα ένιωθε δεν ήταν παρά η σαπίλα της σύγχρονης ζωής, κατάφερε να με βάλει σε σκέψεις για το αν είμαι «σωστός» ή όχι.

Τελικά καταλήξαμε και τις δυο φορές να λέμε πως πλέον αν έχεις χρόνο να κάτσεις να σκεφτείς, σκέφτεσαι τόσα πολλά μαζεμένα και έχεις τόσα πολλά από τα οποία μπορείς να πιαστείς για να απελπιστείς, που βλέπεις φαντάσματα και φτιάχνεις σενάρια απίθανα.
Και μην παραξενευτείτε αν τους δείτε όλους σε λίγο καιρό να αρχίσουν να παραμιλάνε. Ήδη το κάνουν πολύ. Εγώ την έχω σκαπουλάρει προς το παρόν μόνο με τραγούδια και ψιθύρισμα στίχων στο μετρό, για να μην βαριέμαι. Ειδικά κάθε Σάββατο βράδυ που γυρνάω αργά από τη δουλειά, ενώ όλη βγαίνουν αργά από το σπίτι.

Άλλο κι αυτό. Όλοι πεινάνε, όλοι δεν έχουν δουλειές, αλλά ο κεραμεικός και του ψυρρή –για να μην μιλήσω για παραλιακή και μπουρνάζι- είναι τίγκα! Πατείς με, πατώ σε! Δεν χωράς να μπεις σε μαγαζί να ρίξεις ένα κατούρημα πριν συνεχίσεις το δρόμο προς το σπίτι για να πέσεις ξερός έπειτα από 11 και 12 ώρες δουλειάς. Κατά τα άλλα, λεφτά δεν υπάρχουν.

Αν είχαν μάθει όλοι τους να τα χαλάνε εκεί που […], να ξεχάσουν τα εξοχικά και τα δάνεια, τα δεύτερα αμάξια και τις πολυτέλειες και καταλάβαιναν ότι χτίσαμε κάτι εντελώς σάπιο πάνω σε κάτι χρυσό και το βάψαμε στο χρώμα της πέρλας, μπορεί να την γλιτώναμε.

Διότι δεν μπορείς να μου υπερηφανεύεσαι το 2010 για τις επαναστάσεις που έχεις κάνει και να θεωρείς ανατροπή του σκηνικού της χώρας το ότι το πασοκ έχασε δήμους στις εκλογές πριν λίγο καιρό. Μη χέσω, ανατροπή η ενίσχυση της ΝΔ!

Αλλά τι να πεις; Αφού πάμε και ψηφίζουμε –φυσικά δεν θα με βγάλω απ’ έξω, μην το περιμένετε- καλά να πάθουμε. Τουλάχιστον εγώ έχω τη συνείδησή μου ήσυχη: δεν ψήφισα αυτόν που αναγκάζει τη γιαγιά μου να παίρνει μισό κομμάτι ψωμί σύνταξη, τη μάνα μου να δουλεύει στην ακτινοβολία 27 χρόνια χωρίς βαρέα ανθυγιεινά και εμένα να πάω φαντάρος ενώ δουλεύω από τα 19 μου για να ζήσω το σπίτι μου και τον εαυτό μου.

Σκατά στα μούτρα μας κυρίες, κύριοι και οτιδήποτε άλλο αυτοαποκαλείστε. Εκεί κατέληξα έπειτα από ώριμη σκέψη ενός μήνα. Και τώρα που τελείωσα το παραλήρημά μου, όσοι καταφέρατε να φτάσετε μέχρι εδώ, σας αφήνω στις σκέψεις σας ή σε ότι άλλο κάνετε. Προφανώς δεν θα αλλάξει τον κόσμο κανείς μας. Μείνετε με αυτή την ιδέα κι αν αύριο τα παιδιά σας ρωτήσουν «γιατί δεν έχουμε δυο κουβέρτες μπαμπά;», θυμηθείτε να του απαντήσετε: επειδή ψήφιζα παιδί μου. Εγώ αυτό θα τους πω.

Μέρες έμπνευσης

Κάτι μέρες βροχερές
Που θες και δεν θες
Που λες και δεν λες

Κάτι μέρες γκρίζες
Που δεν μπορείς να θες
Και δεν ακούς τι λες

Κάτι μέρες που προσμένεις
Ακίνητος.
Αμίλητος.
Με κλεισμένα αυτιά.

Αυτές οι μέρες
Λέγονται μέρες έμπνευσης.
Αγαπητέ δημιουργέ.
Έτσι πάει…

Κώστας

Every story has more than one sides

"The Wrench", by junglecookie

She tried to make him understand. God knows how much she tried. She knows he does, but understanding is one thing. Accepting is another. He is a leaving. A kiss on his neck. She can feel him crying. "I'm sorry my love. I'm sorry I need to keep my vow", she whispers as she runs into the cave.

Surprised that somehow she managed to win the battle against the cursed wizard, she comes out happy, thinking that the dream came true. No tears.

She sees him. Standing still, not far away, yet something isn't right. Then he falls to his knees and she knows. "No!", she screamed, but it's too late. "No! I won!", she cries.

She holds him in her arms, as his blood stains her clothes. Her love is dying. "We live together, but die alone, they say. I shall now break that rule my dear."

She takes the dagger from his hand, as her tears merge with his blood, and sinks it into her stomach. "Die together to be together... so be it". She smiles and falls into his cold arms.

Holding him. Forever.

Arden the druid

The story of the dream that came true

He turns around angry and sickened of his life. Three times he died, yet he lives and breathing. She puts her arms around him and kisses his neck. He starts crying, no sounds. She jumps into the cave, as he walks away, praying to his love for her that he'll die for one last time. So he can find her again.

The sound of a spell makes everything become silent, as he walks away into the desert. No armor, no weapon, no spells. His love and himself. Alone. The dream became true. He cried.

He pulls out his dagger, prays for the last time to his beloved god and gives himself the embrace of death. Hot blood runs from his throat, to the stiff sand, as he falls to his knees. A scream breaks the silence.

She runs to him, crying and screaming.

“She survived”, he thinks. “Thank god, you’re alive. Now someone can mourn for me”, he says with lips stiff and eyes closed. His last gasp is followed by her loud cry.

She runs the blade through her stomach. She takes her life and comes close to him.

Forever.

Angus Firson, "The Undead"

Στην αγκαλιά σου

Στην αγκαλιά σου καλοκαίρι
Η ζέστη μοιάζει με γαλήνη

Θάλασσα τα φιλιά σου
Ο πιο γλυκός πνιγμός

Στο αίμα σου περπατούν
Οι ελπίδες της χαράς μου

Και γιορτινές φαντάζουν
Όλες οι στιγμές

Κώστας

Platiazontas en syntomia

H alitheia einai pws pote den pisteya se epeteious, giortes, genethlia kai otidhpote sxetizetai me ton periorismo tou eortasmou enos gegonotos se mia molis hmera. Eksallou an kati se kanei pragmatika xaroumeno, to giortazeis kathe deyterolepto ths zwhs sou kai to apolamvaneis ksexwrista kathe fora, me aytous pou krineis esy katallhlous na vriskontai dipla sou se ayton ton eortasmo.

Den mporei omws kaneis na krypsei thn anthrwpinh fysh tou, se oso ftina symperasmata kai an ton odhgei ayto. Syndeeis meres me gegonota, sthn pragmatikothta gia na mporeis na ta thymasai, giati oso pernaei o kairos synithws o anthrwpos mathainei na epanapayetai se ayto pou exei kai pote na mhn to ananewnei.

Epeidh omws kathe mera einai mia maxh gia ton kathena kai epeidh egw epeleksa ayth h maxh na einai apenanti se ayta pou “epivalei” h anthrwpinh fysh -h mallon gia na to thesw swsta, ayta pou epivalei h sygxronh koinwnia kai ta xarakthrizei ws anthrwpinh fysh- protimw na giortazw kathe mera otidhpote mou exei xarisei mexri twra h zwh mou.

Kai para to gegonos pws dakryzw otan skeftomai oti den mporw na kanw kati ksexwristo thn hmera pou thewreitai epeteios mou, syneidhtopoiw meta apo ligo oti h dyskolia tou na mhn kanw kati ksexwristo ayth th mera, einai h apodeiksh oti giortazw kathe mera ena apo ta omorfotera pragmata ths zwhs mou, kathws ta exw valei kai ayta mesa sthn kathimerinothta mou, oxi omws sth routina mou.

Pio apla, xwris na platiazw

Thelw na sou pw oti s’agapw.

Just me

Μια τελευταία νύχτα

Γύρισε για μια στερνή φορά
Μου’πε πως άλλαξα για πάντα

Δεν θα με ξαναδεί ποτέ έτσι
Μου’πε πως γυρίσαν οι καιροί

Η νύχτα μου, πέταξε το πέπλο της
Μου’πε πως φόρεσε λευκά

Κλαίει μονάχη της και στεγνώνει
Μου’πε πως χαίρεται για μένα

Μια τελευταία νύχτα ήρθε
Μου’πε να σε προσέχω

Κώστας

Shoot your hope

As the cold nights approach me
I find the strength to smile
After all that fear
I found my own drug

Boil your hope and shoot it
In the heart, in the veins
She will drive you crazy
With a smile never seen before

lalaki

Every minute

Every minute you’re away
Makes magic every minute you’re close
I don’t wanna go my way
I just want to watch your clothes

Not your dresses or your jeans
Just your special mantle of joy
Your love my whole world feeds
I just want to hear you say “Oi!”

Κώστας

Πετάω επιτέλους

Νιώθω αδύναμος και έτοιμος. Θα καταρρεύσω.

Γεμάτος μέσα μου για σένα και άδειος για τους άλλους.
Η σκέψη σου και μόνο μου είναι αρκετή
Να περπατάω όρθιος κι ας νιώθω σκυμμένος.

Τα «μαύρα» μάτια σου δεν θέλω να θολώνουν. Είμαι φως.
Το βάρος σου για μένα μια ευχαρίστηση γλυκιά.
Οι σκέψεις σου βαριές μα μη σε νοιάζει
Κι όσο σκυμμένος κι αν είμαι θα σε σηκώνω πάντα.

Η αναμονή για να βρεθώ στην αγκαλιά σου. Ωκεανός γλυκός.
Κοντά σου είμαι δυνατός και δεν με νοιάζει. Μου αρέσει η εξάρτηση.
Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο κοντά
Τραβούν το έδαφος από κάτω μου κι εσύ μου χτίζεις νέο.

Κοίτα να δεις πως ένας τόσο μεγάλος νιώθει τόσο μικρός. Σαν μια σταγόνα.
Κοίτα να δεις πως μια τόσο μικρή μπορεί να γίνει τόσο μεγάλη.
Και γιγαντώνομαι με μια λέξη
Κι εκτοξεύομαι με ένα χάδι στα ουράνια, κάνοντας αλήθεια ένα όνειρο παλιό.

Πετάω επιτέλους.
Κι ας είναι τρομακτικό.

Κώστας

Schizophrenic Heart

I found a heart.
She put it back there.
She held a part.
I do not care.

I changed my life.
Her touch means ignite.
My mind travels.
And I don’t care.

Stop the thoughts.
Check my spots.
Tear me apart.
I am complete.

Give me Hell.
I translate to Heaven.
Angels have bat wings.
Demons sing for love.

Death is near.
Yet, far away.
Either way, I don’t care.

Κώστας

Σε είδα πάλι...

Σήμερα σε είδα για ακόμα μια φορά στο λεωφορείο καθώς γυρνούσα σπίτι από την δουλεία. Ήσουν το ίδιο όμορφη με εχθές, όπως και με κάθε μέρα που σε βλέπω τον τελευταίο χρόνο.

Μπορεί να φόρας κόκκινα ή μαύρα. Να είσαι αγουροξυπνημένη και άβαφτη ή περιποιημένη και εκνευρισμένη. Κάθε μέρα διαφορετική ίσως, αλλά κάθε μέρα υπέροχη σίγουρα.

Ποσό θα ήθελα να σου έλεγα ένα γεια σήμερα. Και να μου έλεγες και εσύ ένα. Θα σου μιλούσα εγώ πρώτος αρκεί να μου έριχνες για μερικά δευτερόλεπτα ένα βλέμμα. Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.

Έτσι γύρισα πάλι σπίτι μονός. Το μόνο που σου είπα κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, ήταν ένα σιωπηλό αντίο αφού σίγουρα δεν θα σε ξαναδώ. Γιατί σήμερα ήταν η τελευταία μου μέρα στην δουλεία.

Χρήστος

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στις 12 Μαΐου 2010. Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση της ανάρτησης από τον Χρήστο. Μέσα σε λίγες γραμμές, χωράει τόσες πολλές σκέψεις και συναισθήματα.

Του μυαλού σου η θάλασσα

Λαμπρές ημέρες, γλυκά σκοτάδια, μες του μυαλού σου τα μονοπάτια... Δεν περπατάω.

Κολυμπάω στην αιώνια θάλασσά σου.

Δεν ήξερα κολύμπι. Τώρα σαν καπετάνιος από χρόνια σεργιανάω στα κύματα.

Μες του μυαλού σου τις φουρτούνες και γλιτώνω.

Γιατί η θάλασσα αν την αγαπάς, δεν σε σκοτώνει.

Μονάχα σε ταλαιπωρεί και στο τέλος σε λυτρώνει.

Κώστας

Πνοή

Ξυπνάς και σηκώνεσαι. Νιώθεις τα πόδια σου ξανά και ένα χάδι σου δίνει πνοή. Παίζεις μεταξύ έρωτα και αβεβαιότητας. Ανατριχιάζεις και παγώνεις αλλά δεν σε νοιάζει τίποτα. Είσαι εδώ και ζεις το τώρα. Είσαι τώρα και αύριο δεν είσαι, οπότε ζήσε το εδώ.

lalaki

Θα δείξει...

Γίνομαι απαιτητικός ή ξέχασα να συγκρατιέμαι;

Πριν λίγες ημέρες έβλεπα άλλον στον καθρέπτη.
Δεν μου άρεσε όπως ήμουν. Δεν ζητούσα ποτέ. Δεν έπαιρνα ποτέ.

Έμαθα όμως. Ο καθένας έχει δικαίωμα να διδαχθεί μια αλήθεια της ζωής.
Αυτή που έμαθα εγώ είναι πως εκτός από το να προσφέρεις, γίνεται να σου προσφέρουν κιόλας.

Πάμε για το δεύτερο μάθημα τώρα. Πώς την κρατάς κοντά σου αυτή την προσφορά;

Το μέλλον θα δείξει…

Κώστας

Προσευχή

Περπατώ μα δε τρέχω

Χαλαρώνω μα δεν κοιμάμαι

Πιστεύω μα δε φανατίζομαι

Αγαπώ μα δεν δίνομαι

Προσπαθώ μα δεν πεθαίνω

Χρήστος

Έτσι

Τι; Πώς;

Γιατί;

Δεν ξέρω, έτσι…

Πάντα υπάρχει ένας λόγος και όλο λες έτσι.

Λάθος. Πάντα υπάρχει ένα έτσι και εμείς βρίσκουμε λόγους.

Δικαιολογίες.

Πάλι λάθος. Φάρσες.

Καληνύχτα.

Αντίο.

Κώστας

Feelgood

Ένας καναπές, μια ιδέα, δυο φιγούρες και το μελάνι της ζωής.

lalaki & inkynebula

Όλες οι αλήθειες του κόσμου

Όλες οι αλήθειες του κόσμου

Δεν υπάρχει πρέπει.
Καλά ξεκινήσαμε.

Δεν υπάρχει ηρεμία όσο την αναζητάς

Αν δεν την ψάχνεις, θα την βρεις σε δολοφονικά επίπεδα...

Fail…

Σκέφτεσαι ότι να’ναι...

Σταμάτα να σκέφτεσαι...

Μπααα...

Θα κατακτήσουμε τον κόσμο...

Χθες...

Ένα βήμα πίσω

Όταν οι άλλοι ξυπνούν

εγώ πέφτω για ύπνο
στης λήθης χάνομαι τα λημέρια

Όταν εγώ δουλεύω
οι άλλοι ξεκουράζονται
κι όλο αναρωτιέμαι

Ποιος είναι ένα βήμα πίσω;

Η αναμονή για απαντήσεις, σκοτώνει.

Κώστας

Ναρκωτικό "Η Ελπίς"

Γυρίζεις σπίτι

κοιτάς στον καθρέφτη
νιώθεις να γυρίζεις πίσω.

Κρύος ιδρώτας
λούζει το πρόσωπό σου
και αναρωτιέσαι.

Πως γίναμε έτσι;
Ζούμε μια ζωή
γεμάτη με "ελπίζω".

Δεν έχεις όνειρα
μόνο αισιοδοξία
και μετά γκρεμός.

Η ελπίδα είναι το όπιο του ανθρώπου.

Κώστας

Ένας ακόμα

Δεν έχω και τίποτα.

Μια σαπισμένη ψυχή και δυο ποδάρια.

Δυο χέρια σα κούτσουρα, αποτυχημένοι μεταφραστές του μυαλού μου.

Μάτια κουπιά για τον ωκεανό του κόσμου. Και μια καρδιά που έμαθε να αντέχει.

Δεν έχω και τίποτα.

Ένας ακόμα είμαι.

Κώστας... μάλλον

Θα μπορέσω

Τίποτα γύρω.
Μόνο φως στο σκοτάδι
το ήρεμο βράδυ.

Η νύχτα φυλάει
τις σκέψεις μιας ζωής.
Κάθε ανάσα στεναγμός.

Απώλεια έμπνευσης
σημαίνει έμπνευση.
Οι λέξεις βγαίνουν αργά.

Κοιτάζω στο κενό
τα μάτια εδώ.
Το μυαλό ταξιδεύει.

Θέλω να μη θέλω άλλο.
Θέλω να μπορώ.
Θα μπορέσω.

Κώστας

My nightmare never ends

Every night I dream of you
I wake up just to see you’re true
And I just can’t believe my luck

I close my eyes, you disappear
My heart and mind are filled with fear
And now you’re gone forever in my dreams

I sleep all day to find your way
But I can’t follow, you’re too far away

My nightmare never ends my love
My nightmare never ends my love
My nightmare never ends my love

Where have you been for all these years
I made a lake from all my tears
And all I do is stare through the crowd

My mind is lost into your eyes
For them I’d say the biggest lies
As long as I can find a way to you

My nightmare never ends my love
My nightmare never ends my love
My nightmare never ends my love

Κώστας

Σ'αρέσει αυτό που έχεις εδώ;

Είναι πολλές οι φορές
που αναρωτιέσαι και λες
σ’ αρέσει αυτό που είναι εδώ
ή θέλεις κι άλλες στιγμές;

Σκέφτεσαι, τρελαίνεσαι
ηρεμείς· και στην αγκαλιά της
μέσα χάνεσαι βαθιά
εκεί που δεν ακούγονται
οι ήχοι απ’ τα παλιά

Τραβιέσαι μακριά
με μια σου σκέψη γίνεσαι
ψυχρός· σαν μάρμαρο λευκός
και σκέφτεσαι ξανά
σ’ αρέσει αυτό που έχεις εδώ;

Ψάχνεις να δεις τι φταίει.
Ένα ραδιόφωνο δίπλα
που αναπνέει· λόγια τραγικά
και ζεις τη ζωή σου ξανά.

Δακρύζεις και η λίμνη σου
κρατάει συντροφιά στα βράδια σου
τα ξενύχτια σου παρέα
γιατί μια ολόκληρη ζωή
θα κλαις για μια ωραία.

Κώστας

Η εξάρτηση

Βαρύ πράγμα η εξάρτηση.
Πονάς και θέλεις κι άλλο,
ποτέ δεν σου’ ναι αρκετό.

Βαρύ πράγμα η εξάρτηση.
Κατάθλιψη θυμίζει,
κλαις, γελάς και ξανακλαίς.

Βαθύ πράγμα η εξάρτηση.
Θες να πεθάνεις,
αλλά το σώμα σου να ζει.

Βαθύ πράγμα η εξάρτηση.
Σε βλέπουν σαν νεκρό,
μα τους ακούς ακόμη.

Δύσκολο πράγμα η εξάρτηση.
Δεν νιώθεις βάρη πάνω σου,
μονάχα μια ανάγκη.

Έχει επιλογές η εξάρτηση.
Μα εσύ δεν θες να φύγεις,
μπροστά στην κόλαση τους,
παράδεισος για σένα ο πόνος.

Κώστας

Μη λησμονάς

Μια κούπα με καφέ.
Χειμώνας που ζυγώνει.

Δυο χαμόγελα αγνά.
Στη γωνιά μυρίζουν άνοιξη.

Το περιστέρι ταΐζει τα μικρά του.
Έρχεται καλοκαίρι.

Ένα ψυχρό φιλί αποχωρισμού.
Φθινόπωρο κοντεύει.

Πως πέρασαν οι μήνες.
Τα χρόνια μας νικήσαν.

Οι ιδέες μας αλλάξαν.
Χάσαμε μέρες, ώρες και αιώνες.

Μη λησμονάς τις εποχές.
Φέρε τις ξανά μπροστά σου.

Κώστας