My burning soul is full of dark ice I dream of worlds that no man could create I cherish a life unknown And all they say is: well that's the way things are. None can change it.
Well my friends. At least I would be saying that I tried. Unlike you...
Σαν σήμερα πριν 66 χρόνια γεννήθηκε ο Jim Morrison. Επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτό το τραγούδι, το αγαπημένο μου από Doors, στον μεγάλο αυτόν καλλιτέχνη. Απλά επειδή είναι προσωπικό μου κόλλημα...
Την ημέρα που συμπληρώνονταν 14 χρόνια από το θάνατο του Morrison, ένας άλλος μεγάλος καλλιτέχνης άφηνε την τελευταία του πνοή. Σαν σήμερα πριν 19 χρόνια ο John Lennon έφυγε από τη ζωή. Ένα τραγούδι αφιερωμένο και σε αυτόν...
Κάνω μερικές σκέψεις κάτι βράδια Μήπως τελικά δεν θα καταφέρω όλα αυτά που λέω; Μήπως είμαι ένας ακόμα μέσα στα δισεκατομμύρια Που δεν θα δημιουργήσει αλλά θα απολαύσει δημιουργίες;
Δεν ξέρω, μπορεί Ίσως να μην έχω αυτό το «κάτι» που θέλουν οι πολλοί Μπορεί πάλι να το έχω και να μην το μάθω ποτέ Δεν ξέρω, μπορεί.
Υπάρχει και η πιθανότητα πάντα να μην είμαι τίποτα Και να ανακαλύψω κάποια στιγμή πως ήμουν πολλά. Σε κάθε περίπτωση, κάτι θα ανακαλύψω Μπορεί και πάλι να μην το ανακαλύψω ποτέ.
Δεν ξέρω. Ίσως μια μέρα ξυπνήσω και πω Ή τώρα ή ποτέ. Ίσως.
Ο άνθρωπος είναι η ιστορία του. Το παρελθόν μας διδάσκει για το μέλλον. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ζωή είναι ένας κύκλος.
Στη διάρκεια της μικρής ή μεγάλης ζωής του ο καθένας από τους ανθρώπους που κατοικούν αυτόν τον τόπο, έχει ακούσει τουλάχιστον δυο από τις παραπάνω φράσεις. Κλισέ, καταχρασμένες, μερικές φορές ενοχλητικές. Σε κάθε περίπτωση, κρύβουν μέσα τους την ίδια ποσότητα σοφίας και παράδοσης της μοίρας του είδους, σε κάτι… ανώτερο. Κάτι που δεν φθείρεται (όχι εύκολα τουλάχιστον) άρα είναι ανίκητο.
Δυστυχώς για τον ίδιο, ο άνθρωπος χρίστηκε από τον ίδιο του τον εαυτό ως το ισχυρό είδος αυτού του πλανήτη. Φόρεσε ο ίδιος το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι και έκατσε στον θρόνο με τις πρόκες, αντιλαμβανόμενος με τα χρόνια πως για να πετάξεις το οδυνηρό στεφάνι, οφείλεις να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις ενός βασιλέα. Δεν είναι τυχαίο πως τα λιοντάρια είναι σεβαστά από κάθε είδος και συγκαταλέγονται στους κορυφαίους κυνηγούς της γης. Αυτή είναι η δουλειά τους, να βρίσκονται ψηλά στην τροφική αλυσίδα, η οποία μάθαμε και ζήσαμε από μικροί, πως είναι κύκλος.
Για τον άνθρωπο, ο κύκλος αυτός είναι μια ευθεία και για την τετράγωνη λογική του… τετράγωνο.
Παρένθεση 1: Τώρα που το σκέφτομαι έχουμε καταφέρει να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Απλά δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Η ιστορία του ανθρώπινου είδους έχει αποδείξει από μόνη της, πως δεν επαναλαμβάνεται. Η ιστορία ξαναγράφεται. Θες με αίμα και αγώνες; Θες με συμβιβασμούς και συμφωνίες; Με ψεύτικους πολέμους ειρήνης (…) και κυνήγι φαντασμάτων; Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία ξαναγράφεται και ουχί από τους ειδικούς. Από τον οποιονδήποτε. Δουλειά του ειδικού, ας μην ξεχνάμε, πως είναι η απόδοση της ιστορίας. Όχι η δημιουργία της.
Σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα επί του ζητήματος, κατέληξα στο συμπέρασμα πως η ιστορία του είδους έχει υποστεί κορεσμό. Χρειάζεται ένα σπινθήρα, ώστε τα παιδάκια του 2125 να έχουν κάτι να μαθαίνουν. Κάτι πέρα από το ιστορικό πρόσωπο Τσε Γκεβάρα, Ιωσήφ Στάλιν, Αδόλφος Χίτλερ, Χριστόφος Κολόμβος, Σωκράτης, Πλάτωνας.
Το χάσμα γενεών δεν φαίνεται τώρα. Τότε όμως, θα φαίνεται. Και την ημέρα που ένα παιδάκι θα αναφωνήσει «Ο δικός μου παππούς δεν έκανε τίποτα, συγκριτικά με τον παππού του παππού του παππού μου», καλό θα ήταν να έχει δίπλα του κάποιον να του δείξει έξω από την πόρτα του σπιτιού του και να το ενημερώσει πως «Η ιστορία γλυκό μου, δεν έρχεται μόνη της. Περιμένει κάποιον να την γράψει ξανά και να την μεταβιβάσει στις επόμενες γενιές».
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι πως -λογικά- εγώ θα προλάβω να είμαι ένας τέτοιος παππούς, μπαμπάς ή θείος. Που θα του εκφράσει την απορία το εγγόνι του, γιός του ή ανιψιός του. Και με τρομάζει το γεγονός πως θα αναγκαστώ, επειδή δεν θα έχω βάλει και εγώ τις δικές μου σελίδες στην ιστορία αυτού του τόπου, να του πω: «Γράψε εσύ την ιστορία ξανά, για να μου δώσεις να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω τότε».
Όπως θα έχετε καταλάβει από τον λίγο καιρό που γράφω εδώ ή γνωρίζετε επειδή με ξέρετε από πριν, κάνω μια δουλειά η οποία απαιτεί από εμένα να βρίσκομαι κυρίως Σάββατα και Κυριακές στο γραφείο. Είναι ευχάριστες μέρες μπορώ να πω, γιατί οι περισσότεροι δεν δουλεύουν, οπότε οι δρόμοι είναι άδειοι και οι διαδρομές προς και από την εργασία, ευχάριστες.
Όχι όλες όμως, που θα έλεγαν και οι Γκοσκινί και Ουντερζό στο Αστερίξ.
Καλό μήνα αρχικά. Όπως κάθε Κυριακή, έτσι και σήμερα, 1/11/2009, πήγα στο μετρό της περιοχής μου για να φτάσω στη δουλειά μου. Μένω στο Αιγάλεω, τερματικός σταθμός. Κατέβηκα στις πλατφόρμες και περίμενα τον συρμό να φτάσει. Ένα ζευγάρι καθόταν στα αριστερά μου και πίσω μου δεν υπήρχε κανείς.
Παρατήρησα για ελάχιστα δευτερόλεπτα τόσο την κοπέλα όσο και το παλικάρι, όπως ο καθένας επεξεργάζεται τις πληροφορίες γύρω του. Δυστυχώς για αυτούς, το έκανα όπως το κάνω πάντα. Κατά διαστήματα… Η κοπέλα με κοιτάζει, στρίβει το κεφάλι της και λέει στο παλικάρι: «Κοίτα τι φοράει». Αυτός γύρισε και με… κάρφωσε με το βλέμμα του, σαν να κοίταζε τον χειρότερο δολοφόνο ή κάποιον που του βίασε την μάνα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν σκοπεύω να σας πω τι φορούσα. Ούτε τι φορούσαν εκείνοι. Προφανώς δεν πραγματεύομαι τις ενδυματολογικές προτιμήσεις του καθενός. Αναφέρομαι στον… ρατσισμό των ρούχων. Τον άκρατο κομπλεξισμό που έχει ο άνθρωπος, τουλάχιστον ο Έλληνας και η Ελληνίδα, γιατί αυτούς έχω ζήσει, να κρίνει τον άλλον από το τι φοράει. Είτε φοράει ένα πανάκριβο φόρεμα/κοστούμι, είτε τζιν-σωλήνα και σταράκια.
Μπορώ να σας πω ότι οργίστηκα τόσο πολύ που δάγκωσα τα χείλη μου δυνατά, για να μην κατευθυνθώ προς το μέρος τους και τους κάνω ρεζίλι, φωνάζοντας μπροστά σε όλους τι έκαναν και με ποιο δικαίωμα με κρίνουν. Όχι για το τι φοράω. Με ποιο δικαίωμα με κρίνουν γενικότερα.
Προφανώς δεν έδωσα σημασία, παρά μόνο μερικά βλέμματα για να καταλάβουν ότι τους έχω πάρει χαμπάρι. Και δεν θα το κάνω σε κανέναν άνθρωπο που θα γυρίσει να με κοιτάξει υποτιμητικά και θα πει «κοίτα τι φοράει, κοίτα τα μαλλιά του, κοίτα που καπνίζει» ή οτιδήποτε άλλο. Γιατί πολύ απλά η γνώμη μου για αυτούς τους ανθρώπους, είναι αρκετά ελιτιστική για να την κάνω πράξη.
Θέλω να τους δω κρεμασμένους ανάποδα, στην Ομόνοια, ολόγυμνους όπως τους γέννησε η μανούλα τους, να φωνάζουν «δώστε μου ρούχα να βάλω, οτιδήποτε, γιατί κρυώνω».
Από τότε που θυμάμαι την Ελλάδα, περίπου δηλαδή από το 1997 όταν στα δέκα μου χρόνια άρχισα να επεξεργάζομαι τις πληροφορίες που λάμβανα πανταχόθεν, το πολιτικό κατεστημένο της χώρας έχει ως εξής:
Όλοι είμαστε ίσοι, αλλά κάποιοι άλλοι είναι πιο «ίσοι» από τους άλλους.
Πρακτικά αυτό συμβαίνει παντού, είτε είσαι Έλληνας, είτε Νιγηριανός, είτε Αργεντινός, είτε Ινδός ή Αυστραλός. Παραμένεις άνθρωπος, άρα ένα ον που λατρεύει να μισεί, να καταστρέφει, θεωρώντας τον εαυτό του υπεράνω όλων… εκτός του Θεού!
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα το οποίο δυστυχώς ή ευτυχώς, περνάει πολύ στον κόσμο. Είτε είσαι Έλληνας… και ούτω καθεξής για να μην κουράζω. Παραμένεις άνθρωπος, ένα ον που γουστάρει να ομαδοποιείται, να χάνει την αδύναμη ταυτότητά του μέσα στο πλήθος και να ενώνει την άναρθρη κραυγή του με αυτές των υπολοίπων, για να νιώσει ισχυρός.
Αν μπορώ να μετρήσω σωστά, από το 1997 έως σήμερα έχω βιώσει τέσσερις βουλευτικές εκλογές και τρεις Ευροεκλογές. Έχω ψηφίσει στις βουλευτικές του 2007, που ήταν η πρώτη μου ψηφοφορία, στις ευρωεκλογές του 2009 που ήταν η τρίτη και στις δημοτικές του Αιγάλεω που ήταν η δεύτερη.
Κάθε ένα από αυτά τα τρία πρωινά, ήταν ίδιο. Ξυπνούσα, πήγαινα και έριχνα την ψήφο μου και για την υπόλοιπη ημέρα άκουγα συζητήσεις επί συζητήσεων, πολιτικές τοποθετήσεις, ανθρώπους απελπισμένους, άλλους έτοιμους για αλλαγή και τα λοιπά.
Το καλοκαίρι του 2004, είδα την εθνική ομάδα της Ελλάδας να κατακτά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία. Αντίθετα με τις εκλογές, εκεί ήμουν ρομαντικός και πίστεψα πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Πέντε χρόνια μετά, ΞΕΡΩ πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Γιατί αυτοί που ήταν νέοι το 2000, το 2004 και το 2007, τώρα είναι μεγάλοι. Και στο μυαλό μεγάλοι, κομματοποιημένοι και έτοιμοι να συνεχίσουν την παράδοση των ένδοξων Ελλήνων πατεράδων τους που στήριξαν το σάπιο σύστημα μιας χώρας, η οποία καταρρέει συνεχώς.
Πέντε χρόνια μετά, ΞΕΡΩ πως τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει αλλάξει μετά την κατάκτηση του EURO 2004. Πέρα από το γεγονός πως δεν υπάρχει πλέον καμιά εμπιστοσύνη στον Ότο Ρεχάγκελ, έναν άνθρωπο ο οποίος ξεκίνησε ως θεός για την Ελλάδα και πλέον γεροξεκούτη τον ανεβάζουν και ξεπερασμένο τον κατεβάζουν, κάνοντας κωλοτούμπες όταν η Ελλάδα βρίσκει την ευκαιρία να νικήσει κάποια ομάδα κατώτερη.
Δυστυχώς η νοοτροπία του Έλληνα ήταν, είναι και για πάντα θα είναι, αυτή που ισχύει στο ποδόσφαιρό του. Γιατί να είμαι ένας απλώς πολίτης σε μια χώρα αναπτυγμένη σωστά και λειτουργική, όταν μπορώ να είμαι βασιλιάς του χωριού των δέκα εκατομμυρίων ζώων;
Γιατί να μην στηρίξω το Πα.Σο.Κ., την Ν.Δ., το Κ.Κ.Ε, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το ΛΑ.Ο.Σ. και τους μοδάτους Πράσινους σαν να στηρίζω απλά την ομάδα μου μια Κυριακή στο γήπεδο, λες και την επόμενη μέρα τα πράγματα θα είναι ίδια; Σαν να μην κρίνω το μέλλον της χώρας μου με την ψήφο μου; Αφού έχει πλάκα να περιμένεις απλά τους τρεις μήνες καλοκαιριού για να νιώσεις πλήρης, περνώντας 15 μέρες στην παραλία πίνοντας καφέ, παίζοντας τάβλι και χαζεύοντας γκόμενες και γκόμενους, για να επιστρέψεις στους εννέα μήνες της κενής ζωής σου και να γκρινιάζεις πως θες άδεια από μια δουλειά στην οποία δεν κουράζεσαι.
Εξάλλου ρε αδερφέ… Έλληνας είσαι! Μια ζωή μπάλα και πολιτική, τα έμπλεκες και τα έκανες αχταρμά. Τώρα σε πείραξε;
Γενικότερα ανέκαθεν είχα ένα πρόβλημα στο να περιγράφω τα συναισθήματα που νιώθω. Το βασικότερο εμπόδιο, μάλλον ήταν το γεγονός ότι τα ζούσα τόσο έντονα που ξεχνούσα να τα αναλύσω μετέπειτα. Fair enough. Έως τώρα μια ζωή περίεργη, θα την έλεγα περιπέτεια αφού κάπως έτσι την ζω.
Αυτή τη στιγμή που γράφω είναι 5:10 ξημερώματα Παρασκευής 25 Σεπτεμβρίου 2009. Μόλις έχω επιστρέψει από μια απλή, καθημερινή και πάντα απολαυστική, έξοδο για μπύρες με την παρέα. Ο Μάριος στο ρόλο του DJ, ο Δημήτρης δίπλα του αραχτός να απολαμβάνει κάθε τραγούδι ξεχωριστά, πιο δίπλα ο Λιάκος και ο Γιάννης με τις δικές τους ξεχωριστές συζητήσεις και στην καρέκλα αραχτός ο γράφων.
Ωραία πράγματα. Απλά. Καθημερινά. Ένα τσιγάρο να «καίει» τα όποια βάσανα έχω στο κεφάλι μου.
Έπειτα από πολλούς μήνες, είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως έχω ΤΟΣΑ πολλά πράγματα στο κεφάλι μου, που χρειάζομαι ένα βιβλίο για να τα γράψω. Κάποια στιγμή θα έρθει και αυτό… Προς το παρόν θέλω να αφιερώσω κάτι στα παραπάνω παλικάρια. Το κρατάω καιρό μέσα μου και επειδή ανέκαθεν ήμουν εσωστρεφής, είπα να κάνω μια αλλαγή.
. - .
As you fly through life And you feel like nothing Just don’t look back
Set yourself free Keep your feelings pure And don’t look back
The past is a sin You can only win If you change time
Emotions uncontrollable Move you through hell Just focus on you
And when the end is near And the mirror is close Then look back
8elw na fygoume apo edw re malaka... 8elw na pame kapou oi tesseris mas... na xtisoume tessera spitia akrivws san ayta pou exoume twra... Se mia polh san to Aigalew... Kai na 3ypname meshmeraki kai na mazevomaste mia se esena kai mia sto Giannh kai na paizoume FF kai Metal Gear kai podosfairakia... kai meta na mazevomaste se emena h' stou mhtsou gia DnD...
Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με τον Η, τον Γ και τον Δ, σχετικά με το ξέσπασμα του ανθρώπου. Τα νεύρα, ξέρετε. Όταν νιώθεις πως θες να διαλύσεις κάτι στα χέρια σου με τόση μανία, για να ηρεμήσεις από κάτι φοβερά εξοργιστικό που σε πιέζει; Μπράβο, αυτό…
Σκεπτόμενος για ελάχιστα δευτερόλεπτα κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: έχω να ξεσπάσω περίπου… 4 χρόνια.
Είμαι ψυχικά ήρεμος; Απαντάω για να σας βγάλω από τον κόπο. Όχι, δεν είμαι. Κανείς μας δεν είναι. Κάπως όμως πρέπει να εξηγείται (ξέρω Η, δεν υπάρχει πρέπει).
Τι συμβαίνει; Εδώ δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, οπότε δεν θα σας βγάλω από τον κόπο. Θα σας δώσω όμως ένα μικρό παράδειγμα αυτών που νιώθω.
Δεν νιώθω τίποτα.
Αυτό είναι το παράδειγμα. Τρεις λέξεις. Μικρές, ασήμαντες, τεράστιες, βαριές, βαρύγδουπες, υπερβολικές. Από την ημέρα που σταμάτησα να νοιάζομαι για το «τίποτα» της ζωής μου και μπήκα στη διαδικασία του να ασχοληθώ με κάτι και κατέληξα να εργάζομαι, δεν αισθάνομαι τίποτα.
Έχω τσακωθεί, έχω φτάσει στα όριά μου αρκετές φορές, όμως ποτέ δεν ξέσπασα. Γιατί; Γιατί δέκα λεπτά μετά, δεν ένιωθα τίποτα. Έχω γίνει τόσο ικανός στο να κρατάω τα πάντα μέσα μου, που τελικά τα αφομοιώνω, δεν τα συσσωρεύω.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν ένα όμορφο Κυριακάτικο απόγευμα, γύρω στο 2038 θα αρπάξω ένα τουφέκι και θα αρχίσω να την «ανάβω» σε όποιον μου την σπάει, όπως περιγράφω πολλές φορές τους καταπιεσμένους ανθρώπους που κάποια στιγμή «σπάνε» και όλος ο εκνευρισμός της ζωής τους βγαίνει προς τα έξω.
Δυστυχώς για εμένα, δεν θα κάνω ούτε αυτό, γιατί όσο θλιβερό και αν ακούγεται, στα 22 μου χρόνια αρχίζω να συνειδητοποιώ τι εστί απάθεια. Πραγματική, συνολική, βαριά απάθεια. Χωρίς μαύρο και άσπρο, χωρίς ψηλά και χαμηλά. Ισορροπία…
Τι είναι προσωπική ελευθερία και ελευθερία γενικά; Που βρίσκονται αυτά τα όρια της ελευθερίας του ενός και του άλλου και αν πρόκειται για ελευθερία, γιατί την βάζουμε σε όρια;
Τι είναι κανόνες, νόμοι και κοινωνικά «πλαίσια» σε μια κοινωνία που θέλει να θεωρείται ελεύθερη;
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι επειδή είναι ο συνδυασμός των ιδανικών κόσμων του κάθε ανθρώπου πάνω του. Καθένας μας έχει έναν ιδανικό κόσμο και κάπου στη… μέση, υπάρχει η «αλήθεια». Η πραγματικότητα για το τι συμβαίνει τελικά στον πλανήτη Γη.
Δεν μπορώ να οριοθετήσω την ελευθερία, γιατί για εμένα είναι διαφορετική από ότι για εσένα που διαβάζεις το κείμενο αυτό. Αν για εμένα ελευθερία είναι να έχω την ικανότητα να κάνω τον άλλον να νιώσει ταπεινός που με απειλεί για ένα 20ευρω, για τον άλλον ελευθερία είναι να μου το κλέψει με την απειλή ενός μαχαιριού.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές πραγματικότητες.
Όπως είπα και πριν, ο κόσμος όπως τον ζούμε είναι δημιούργημα των συμβιβασμών μας με το τι συμβαίνει και με το τι θα θέλαμε να συμβαίνει.
Τελικά, συνειδητοποιείς εύκολα πως η φράση «η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που ξεκινάει του άλλου», είναι ο ορισμός της ελευθερίας ως έννοια κρατική και όχι ως έννοια κοινωνική.
Η ελευθερία δεν έχει όρια. Η ελευθερία δεν έχει καν «δεν». Υπάρχει. Πόνος χωρίς όρια, ευχαρίστηση χωρίς όρια, γέλιο χωρίς όρια, κλάμα χωρίς όρια. Όλα στην απόλυτη τιμή τους. Το άπειρο.
Διάβασα κάποτε πως θα βρεις την ελευθερία μονάχα όταν καταφέρεις να αγνοήσεις όλους όσους υπάρχουν γύρω σου και σε ενοχλούν. Όχι να τους αγνοήσεις ως σώματα, αλλά ως υπάρξεις. Να μην τους αφήσεις να σε επηρεάσουν στο απειροελάχιστο ψυχικά.
Εξάλλου η ελευθερία δεν απαιτεί πλούσια ζωή, ευκατάστατες οικογένειες και τα λοιπά. Μπορείς να είσαι ελεύθερος, όντας στη φυλακή. Όντας 50 μέτρα κάτω από το έδαφος ή κλεισμένος σε ένα σπίτι για πάντα. Αρκεί να ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή, μπορείς να «εγκλωβίσεις» την σκέψη σου σε ένα μέρος που έχεις φτιάξει εσύ για εσένα και κανείς δεν μπαίνει.
Εξάλλου όλα μια ψευδαίσθηση είναι, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν είσαι ελεύθερος. Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και πεθαίνεις φυλακισμένος σε ένα κορμί με ανάγκες εντελώς διαφορετικές από αυτές που πραγματικά είχες ως συνεχιστής του είδους των δίποδων θηλαστικών.
Κτίρια, νόμοι, ρούχα, κοινωνική κατακραυγή, τροφή στο πιάτο. Σύνορα, θρησκείες και όνειρα με όρια.
Είσαι πολύ άνθρωπος για να είσαι πια ελεύθερος. Τουλάχιστον προσπάθησε να ξεφύγεις. Τελικά, θα καταλάβεις πως αυτό που μετρούσε ήταν η προσπάθεια. Γιατί θα καταλήξεις φυλακισμένος σε μια κάσα, σκεπτόμενος μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα της μικρής ζωής σου αν έζησες αρκετά ελεύθερος.
Όταν αυτή η σκέψη σου περάσει από το μυαλό, μπορείς πριν πεθάνεις να πάρεις το ύφος του λυπημένου. Αν πάλι δεν το σκεφτείς καθόλου, χαμογέλα. Θα καταλάβουν όλοι όταν θα σε δουν χαμογελαστό, πως όσο έζησες, το χάρηκες.
Κοίτα να δεις σε τι εποχές φτάσαμε. Να φτάνεις 22 και να ανησυχείς αν η ζωή σου είναι μπροστά σου ή αν αρχίζεις να την αφήνεις πίσω σου…
Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ για τις ηλικίες… Προφανώς. Το μοναδικό που πραγματικά προσφέρουν τα γενέθλια, εκτός από μια εξαιρετική αφορμή για ένα πολύ καλό sessionDungeonsandDragonsκαι πολλά ποτήρια μαυροδάφνης, είναι ένα κίνητρο για περισυλλογή.
Επειδή σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια ήρθα στον κόσμο τούτο, αλίμονο σας δηλαδή, λέω να προσπαθήσω μια περισυλλογή. Έναν απολογισμό με το δικό μου, συνηθισμένο περίεργο στιλ πλέον.
Σε αυτά τα 22 χρόνια που κοιτάζω τον κόσμο με τα μάτια μου, είδα:
Ανθρώπους να χτίζουν
Ανθρώπους να διαλύουν
Ανθρώπους να γελάνε
Ανθρώπους να κλαίνε
Ανθρώπους να φωνάζουν
Ανθρώπους να είναι ήρεμοι
Ανθρώπους να ερωτεύονται
Ανθρώπους να χωρίζουν
Είδα ακόμη και νεκρό, όμως το συγκεκριμένο πρόσωπο θα είναι για πάντα στα μάτια μου μια Αγία. Με Α κεφαλαίο κι ας μην υπάρχουν άγιοι…
Επίσης, συνάντησα:
Ανθρώπους εξαρτημένους
Ανθρώπους ανεξάρτητους
Ανθρώπους περίεργους
Ανθρώπους χαλαρούς
Ανθρώπους ιδιόρρυθμους
Ανθρώπους με ελεύθερο πνεύμα.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό τι μπορούν να σου προσφέρουν 22 χρόνια μπροστά στον καθρέφτη.
Υ.Γ. Ευχαριστώ όλους όσους μου ευχηθούν χρόνια πολλά και όλους όσους θελήσουν να το κάνουν αλλά το ξεχάσουν ή δεν μπορέσουν. Ακόμη και αυτούς που ξέρουν πως έχω γενέθλια και δεν έστειλαν, τους ευχαριστώ που το θυμήθηκαν και που δεν έστειλαν, γιατί ξέρω πως ήμουν αρκετά αποφασιστικός και ειλικρινής, ώστε να κάνω και «εχθρούς».
Πάει αρκετός καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Συνήθως όταν συμβαίνει αυτό, ότι ακολουθεί είναι τραγελαφικά μπερδεμένο, ξεκάθαρο μόνο στα μυαλά τεσσάρων συγκεκριμένων ανθρώπων (ίσως και ενός ακόμα) και πάρα πολύ κυνικό.
Μ’ αρέσει όταν γίνομαι κυνικός, γιατί ξέρω πως έχω επίγνωση της ψευδαίσθησης ότι αντέχω τον ρεαλισμό, παρά το γεγονός πως είμαι ένας άνθρωπος με πολλά όνειρα. Ίσως τόσα πολλά που βαρέθηκα να τα κάνω και απλά ζω.
Τις τελευταίες τρεις ημέρες νιώθω πως το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί. Θα κατακτήσουμε τον κόσμο ρε μαλάκα, άνετα όμως. Όσο κυνικοί και ρεαλιστές κι αν είμαστε, εμείς θα το καταφέρουμε γιατί δεν είναι όνειρο αλλά αποτέλεσμα. Θα γίνουμε οι καλύτεροι στο είδος μας, ακόμη και αν αναγνωριστούμε μετά τον θάνατό μας. Θα το κάνουμε γιατί αξίζει η προσπάθεια και όταν προσπαθείς, κατακτάς. Period.
Όταν είσαι μεθυσμένος, λες ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αλήθειες. Δεν ξέρω αν για εσάς 6 μπύρες και μισό μπουκάλι μαυροδάφνη δεν είναι αρκετά, τουλάχιστον εγώ είμαι της άποψης πως μεθάς εξαιτίας της παρέας και όχι μόνο λόγω του ποτού. Και όταν είστε 5 τυπάκια, στη μέση του πουθενά, χωρίς κανέναν δικό τους κοντά και μερικές κουβέντες που είναι βουτηγμένες για πολλά χρόνια σε εμπειρίες, τότε μεθάς ωραία.
Θα κατακτήσουμε τον κόσμο, γιατί είναι δικός μας ήδη! Οξύμωρο; Who gives a fucking crap? Δεν υπάρχει πρέπει εξάλλου… Οπότε δεν υπάρχει και πρόγραμμα, ούτε διαδικασίες προδιαγεγραμμένες. We set the rules, we follow them. The rest of you… full damage!
Δεν έχω τάσεις ιμπεριαλιστικές. Ξέρω πως θα κατακτήσω τον κόσμο αυτόν παρέα με ένα μπάσο, ένα πενάκι για 3D, ένα μπουκάλι χημείας, μερικά βιβλία γλωσσολογίας και… χμ… δεν μπορώ να σκεφτώ το πέμπτο γιατί προφανώς κανείς δεν ξέρει ο ίδιος τι αντιπροσωπεύει.
Το μόνο που ξέρω είναι πως στα 22 μου έχω κατασταλάξει σε ορισμένα πράγματα. Άργησα; Ίσως. Χέστηκα που άργησα; ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ! Itwasworththewait, γαμώ το σπίτι μου…
Έχεις αισθανθεί ποτέ να σε «γεμίζει» μια συζήτηση; Εγώ το νιώθω όταν μιλάω για θάνατο, συνειδητοποίηση της ύπαρξης και του ελάχιστου μεγέθους της ζωής. Προφανώς θα πεθάνω μόνος μου και θλιμμένος. Όπως όλοι μας άλλωστε… Δεν θυμάμαι ποτέ κάποιον εκτός πολέμου να πέθανε χαρούμενος και παρέα με άλλους.
Το μόνο που με νοιάζει, είπε, είναι όταν πεθάνω ότι θα αφήσω κάποιους πίσω μου να κλάψουν για εμένα. Βέβαια, σκέφτηκε μετά και απάντησε μόνος του, για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχουν πεθάνει όλοι όσοι θα λυπόντουσταν για εμένα πριν πεθάνω εγώ. Οπότε θα έχω ζήσει πολλές φορές, αυτό που δεν θέλω να νιώσουν οι άλλοι.
Όταν απελευθερωθείς τελείως από όλα αυτά, δεν θα σκέφτεσαι αυτόν που αφήνεις πίσω σου και πόσο λυπάται…
I see dark colored trees … black roses too I see them fall… dying near you And I think to myself, what a pity to live
I see skies of black and clouds of grey Dark damned days, devious bloody nights And I think to myself, what a pity to live
The colors of blood and tears, so pretty on your face Are also on the faces of everyone around I see friends backstabbing each other, saying “I damn you” They’re really saying “I hate you”
I see babies alone, I watch them cry They’ll live even worse, than I ever could And I think to myself, what a pity to live
The colors of blood and tears, so pretty on your face Are also on the faces of everyone around I see friends backstabbing each other, saying “I damn you” They’re really saying “I hate you”
I see babies alone, I watch them cry You all know they will live worse Than I ever could And I think to myself, what a pity to live Yes… I think to myself, what a pity to live
Μερικές φορές σκέφτομαι όταν κάθομαι μόνος στο κρεβάτι μου, στην πολυθρόνα μου τα απογεύματα, πόσο μικρός είναι τελικά αυτός ο κόσμος μα και συνάμα, πόσο τεράστια η ψυχή του ανθρώπου.
Μεγάλη αρκετά ώστε να χωράει μίσος και πάθος, αγάπη και έρωτα, φιλία και έχθρα, όλα μαζί και μερικές φορές τόσο δυνατή που όλα αυτά τα συνδέει. Όταν δυο ψυχές ή παραπάνω έρχονται σε «σύγκρουση» τα μοναδικά πράγματα που μπορούν να προκληθούν, είναι η παραπάνω εξάδα συναισθημάτων.
Όταν στη ζωή μας κάνουμε ένα μεγάλο ξεκίνημα περιμένουμε πάντα ένα μεγάλο τέλος. Μια κατακλείδα αποθέωσης γεμάτη αγάπη και αποχαιρετισμούς. Αξίζει; Μην με ρωτάτε, δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς… πραγματικά είμαι ένα πλάσμα συναισθηματικό και αναίσθητο μαζί…
Δεν ξέρω αν την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2006, έπρεπε να κλάψω περισσότερο από την ημέρα που αποφοίτησα από το Λύκειο… δεν έκλαψα καθόλου όταν έφυγα από τα θρανία, γιατί κάθε καρέκλα, κάθε θέση και κάθε συζήτηση είναι ένα ξεχωριστό θρανίο της ζωής μας.
Ένα σχολείο γνώσης, εμπειριών… Από την σχολή σίγουρα δεν θα μας μείνει το μάθημα… εξάλλου η δημοσιογραφία δεν διδάσκεται πίσω από τους τοίχους αλλά πίσω από το μικρόφωνο και μέσα από την πένα, όπως θα έλεγε με σιγουριά ο Χρήστος Πασαλάρης…
15η Νοεμβρίου 2005, Δευτέρα
Όλοι μας εκείνο το πρωινό νιώσαμε όπως ακριβώς την πρώτη μέρα του αγιασμού στο σχολείο… Την πρώτη μέρα της δουλειάς νιώθεις ότι όλα τα άλλα «παιδάκια» γνωρίζονται μεταξύ τους και νιώθεις ξένος.
Πιστεύω πως δυο χρόνια τώρα καταφέραμε να αποδείξουμε σε όλους πως Δημοσιογραφία, με Δ κεφαλαίο, δεν είναι να προγραμματίζεις, να δολοπλοκείς και να κρύβεσαι πίσω από κλισέ. Δημοσιογραφία είναι να αγαπάς και να το δείχνεις, να μισείς και να το δείχνεις.
Ο Δημοσιογράφος είναι μαχητής και όχι κριτικός γεγονότων. Μανιωδώς τρέχει, σηκώνει τηλέφωνα, ξεψαχνίζει την ιστορία μέσα από το Ίντερνετ και τα βιβλία για να βρει την είδηση, να ανακαλύψει την αδικία και να την αναδείξει.
Ομολογώ πως δεν δάκρυσα όσο έγραφα αυτές τις λιγοστές αράδες ψυχής. Δεν μπόρεσα να ξεσπάσω με κανένα τρόπο, εξάλλου δεν είχα την ανάγκη… γιατί εκφραζόμουν μέσα από την πένα μου.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε η πένα γίνει μολύβι, το μολύβι στυλό και το στυλό πληκτρολόγιο, η δύναμη του γραπτού θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στα μυαλά μας… γιατί μπορούμε μια μέρα να το ανοίξουμε ξανά και να δούμε «Τι έγραφε τότε αυτός ο διόλου φυσιολογικός, ιδιόρρυθμος επίδοξος αθλητικός συντάκτης; Τι ήμασταν τότε και τι ήμαστε τώρα…»
Όπως λέει και ο Μιχάλης, όλα κάποτε τελειώνουν… μέχρι και αυτό το θαύμα που αποκαλείται Ζωή…
Το παραπάνω κείμενο το έγραψα στις 16 Ιουνίου 2006. Η μάνα μου είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα, όμως εγώ ξέκλεψα λίγα λεπτά και έγραψα το παραπάνω. Στις 15 Ιουνίου 2006, μια μέρα πριν, είχα αποφοιτήσει από την σχολή Δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1. Ο Μιχάλης που αναφέρεται στο τέλος του κειμένου είναι ο Μιχάλης Μούμας, συνάδελφός μου σήμερα στην εφημερίδα που εργάζομαι.
Οι σκέψεις μου τότε, προκάλεσαν εντύπωση ακόμη και σε εμένα σήμερα. Έχω αλλάξει πολύ, το ξέρω καλά μέσα μου και το βλέπω γιατί με δυσκολία κατάλαβα πως το παραπάνω κείμενο είναι δικό μου. Η κρίση είναι δική σας, εγώ το ανακάλυψα κάπου διπλωμένο και όπως οφείλει ο καθένας στον εαυτό του, έβγαλα προς τα έξω μια ανάμνησή μου…
Όπως θα σας τα εξιστορήσω, τα θέλει ο θρύλος να έχουν γίνει.
Γεννήθηκε μια μέρα θερμή του Ιούλη, του μήνα του απρόβλεπτου και του δυναμικού, ένα παιδί γεμάτο θλίψη και χαρά αγγελική. Το έγραφε η μοίρα του πως θα περάσει κύματα 40, για να’ χει εμπειρίες να εξιστορεί σαν θα μεγαλώσει. Μια πένα αιχμηρή που σκότωνε απ’ τη μια και χάιδευε απ’ την άλλη, στεκόταν δίπλα στο νήμα της ζωής του. Αυτό ταλαντευόταν, πλησίαζε στον θάνατο και αναγεννιόταν.
Μια μέρα θερμή του Ιούλη, του μήνα του τρελού και παρανοϊκού, πέρασε κιόλας μισός αιώνας. Η πένα σκούριασε, αλλά δεν χάλασε. Τα φτερά της ξεφτίσαν, μα χαϊδεύει ακόμα. Κόμποι πνίγουν ανά τακτά διαστήματα αυτό το ατόφιο –κάποτε- νήμα ζωής, που έγινε κίτρινο απ’ τα χρόνια και απ’ την πείρα.
Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου θείο Γιώργο Μπλάνα, τον άνθρωπο που χωρίς να το καταλάβει ούτε ο ίδιος, με έκανε να πιστέψω στο γραπτό μου και μου έδειξε πως η πένα είναι κάτι πολύ ισχυρό. Αρκεί το νήμα της ζωής σου να μην είναι ήσυχο… Γιατί αλλιώς δεν θα’ χεις τι να γράψεις… Χρόνια καλά. Σου αφιερώνω το παρακάτω: July Morning-Uriah Heep
Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με μεγάλη μου έκπληξη πως ο εγκέφαλός μου ή οτιδήποτε με κρατάει ζωντανό, προσπαθεί να μου πει κάτι ξεκάθαρα. Καταβάλω ομολογώ μεγάλες προσπάθειες για να καταλάβω τι ακριβώς προσπαθεί να μου κάνει λιανά αυτό το περίεργο σκίρτημα που νιώθω μέσα μου. Σαν να θέλει να βγει το μέσα μου έξω και να τρέξει μακριά.
Μια συνεχής ανάγκη να πάω οπουδήποτε εκτός από «εδώ». Και αυτό το εδώ είναι οπουδήποτε. Ουσιαστικά, ένα ταξίδι αέναο. Και όμως κάθε φορά που κοιτάζω γύρω μου, είμαι «εδώ». Πάντα και το εδώ είναι το ίδιο, αν και είναι παντού. Προσπαθεί κάτι μέσα μου να μου πει ότι η ραθυμία στην οποία υποβάλλουμε τους εαυτούς μας και την οποία μεταφράζουμε ως εργατικότητα γιατί έτσι μας συμφέρει, είναι τουλάχιστον καταστροφική.
Μια πνιγηρή ρουτίνα της οποίας ακόμη και οι συγκλονιστικές αλλαγές, είναι προγραμματισμένες και προβλέψιμες.
Η καθημερινότητα ενός ανθρώπου ο οποίος στα 17 του θεωρούσε τον εαυτό του ώριμο όσο ένας 40χρονος και στα 22 του -σχεδόν «πατημένα»- κατάφερε να πνίξει τον εαυτό του με τις υποχρεώσεις ενός 40χρονου. Και τώρα συμβαίνει το αντίθετο.
Η ωριμότητα της ηλικίας των 17 που είναι στην πραγματικότητα 40, έχει αντικατασταθεί από την ανωριμότητα της ηλικίας των «40» -22- που είναι στην πραγματικότητα 17. Δεν είναι λίγες οι φορές που εγώ, ο Ηλίας, ο Δημήτρης, ο Γιάννης, ο Χ και η Ψ, για να μην σας βγάζω απέξω, έχουμε ευχηθεί να γίνουμε έστω για λίγο ξανά 15. Να θυμηθούμε πως ήταν να μην έχεις καμία απολύτως έγνοια, γιατί η «φυλακή» στην οποία θεωρούσες ότι σε κρατάνε, ήταν αυτή που ουσιαστικά, έστω και με ψευδαισθήσεις, σε κρατούσε μακριά από την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που θέλει τους 22χρονους να μοχθούν αν θέλουν να μην θεωρηθούν αιώνιοι φοιτητές ή επίδοξοι δημόσιοι υπάλληλοι. Κατ’ επιλογή, δεν αντιλέγω. Όμως δεν είναι έτσι. Αυτό το σκίρτημα μου το λέει εδώ και καιρό. Φύγε, τρέχα, κάνει οτιδήποτε λέει η καρδιά σου χωρίς να σκέφτεσαι συνέπειες, συντρίμμια που θα αφήσεις πίσω σου και χωρίς «αν».
«Το «αν» καταστρέφει τα όνειρα. Και αν δεν τα εκπληρώσεις όταν μπορείς και δεν είσαι αρκετά εξαρτημένος από παράγοντες που εσύ ο ίδιος έχεις «χτίσει» γύρω σου, θα πεθάνεις γνωρίζοντας βαθιά μέσα σου ότι φταις μόνο εσύ και κανείς άλλος, για το γεγονός ότι στον θάνατό σου, έχεις τελευταία επιθυμία.
Κάνε πραγματικότητα κάθε πιθανή επιθυμία που θα μπορούσε να είναι η τελευταία σου. Και όταν θα είναι ειλικρινά η τελευταία, θα το καταλάβεις. Γιατί η ζωή σου θα έχει γεμίσει με τόσα όνειρα που έγιναν αλήθεια, που θα νιώθεις αρκετά γεμάτος για να φύγεις χωρίς να υπολογίζεις τίποτα και κανέναν».
Αυτό μου λέει το σκίρτημα… Και πραγματικά, τον τελευταίο καιρό αρχίζω να νιώθω πολύ πιο χαοτικός στις επιλογές μου από κάθε άλλη φορά… Μερικές φορές ξυπνάω και εύχομαι η μάνα μου να μην μου είχε μάθει ποτέ την λέξη «αν»…
